Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

Husbands and Wives (ζευγάρι 4)


Δημήτρης και Δήμητρα


Η ώρα ήταν περασμένες δέκα, στο τραπέζι είχαν μαζευτεί πια τα πιάτα, τ’ άπλυτα ξεχείλιζαν στην κουζίνα, τόσο που φάγανε, τέσσερις καλεσμένοι και κάνανε για δέκα, και μετά λένε πως οι Αμερικάνοι δεν τρώνε πολύ για βράδυ, παραμύθια της Χαλιμάς, όχι μόνο έφαγαν τα πάντα, αλλά δεν έλεγαν και να φύγουν. Και γιατί να 'φευγαν; Το φαγητό ήταν υπέροχο, το κρασί άφθονο κι εξαιρετικό, στο στερεοφωνικό έπαιζε όμορφη μουσική, κι απ’ το παράθυρο έμπαινε απρόσκλητη η μυρωδιά της γλυκιάς φθινοπωρινής νύχτας.

Και, βέβαια, ήταν κι η Δήμητρα. Τι απλή κι ωραία γυναίκα, ντυμένη κομψά και προκλητικά μαζί, τώρα κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής, παρατηρήτρια ιδίως, θα ‘λεγε κακόγουστα και προκλητικά, δεν πειράζει όμως, όλα, σε τελική ανάλυση, είναι θέμα γούστου κι εδώ ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του, με κόκκινα μάγουλα απ’ το ποτό, χαρά κι αγαλλίαση να την κοιτάς, κι όσο από πιο κοντά τόσο καλύτερα, κι ας είναι η ματιά αδιάκριτη, έστω και ξεδιάντροπη, α, αυτό είναι γενναιόδωρο κορίτσι, δεν κρατάει τα θέλγητρά της μόνο για τον εαυτό της και τον σύζυγο, όχι σα τις δικές τους, τις ξινές κι ανυπόφορες, που για να τις ακουμπήσεις πρέπει πρώτα να ξεφυλλίσεις το γαμήλιο συμβόλαιο και να συμβουλευτείς και τον δικηγόρο σου, αλλιώς ούτε συ δεν ξέρεις σε τι δίκες μπορείς να μπλέξεις και πόσο να σου κοστίσει ένα χάδι, κι αυτό μισό, ευτυχώς που δεν είχαν έρθει μαζί τους, βλέπετε, τόσο επαγγελματίες πια, ούτε σ΄ ένα ολιγοήμερο ταξίδι δεν ευκαιρούσαν να τους συνοδέψουν, δεν πειράζει όμως, άλλο που δεν ήθελαν κι αυτοί, από ευγένεια το ‘χαν προτείνει κι έτρεμαν μην ακούσουν ναι.

Αλλά, ας γυρίσουμε στη Δήμητρα, με τι χάρη κρατάει το ποτήρι της, ίσως βέβαια να ‘χει πιει λίγο παραπάνω αλλά δεν πειράζει, ποτέ άλλωστε δεν πειράζει όταν πίνουν οι γυναίκες των άλλων, η δική μας μόνο να προσέχει, και πώς παίζει με τον πρύτανη του φημισμένου αυτού αμερικάνικου πανεπιστημίου, σα ποντίκι στα δόντια της τον κρατά η ελληνίδα αυτή γάτα, άνθρωπο τόσο σεβαστό κι ισχυρό στην πατρίδα του, και, μπράβο της, με τα ελάχιστα αγγλικά της, κι αυτά με λάθος προφορά, να μη το βάζει κάτω, και να 'χει άποψη για τα πάντα, την παγκοσμιοποίηση, το μεσανατολικό, την αθανασία της ψυχής, τα μεταλλαγμένα, τα διαστημικά ταξίδια, τι κι αν δεν λέει σοφίες, το θάρρος κι η προσπάθεια μετράνε, σε τέτοιες στιγμές δεν περιμένουμε βέβαια ν’ ακούσουμε τον Βιττγκενστάιν με τον Πόππερ ν’ αγορεύουν στο Κέμπριτζ, αφήστε που κι αυτοί, αν ήταν υποχρεωμένοι να μιλήσουν ελληνικά, είναι αμφίβολο αν θα βγάζαμε νόημα, εδώ καλά καλά δεν βγάλαμε ούτε κι όταν ο διάλογος έγινε στ’ αγγλικά, κι αν δεν με πιστεύετε διαβάστε το βιβλίο και τα λέμε μετά.

Αυτά σκέφτεται ο πρύτανης, όσο όμως κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω της, κι ιδίως απ’ το πλούσιο ντεκολτέ της, θαρρείς ότι σε λίγο θα μπει ολόκληρος μέσα στο στήθος της, κι αν βρεθεί σε τέτοιο μαγευτικό περιβάλλον ποιος ξέρει και τι άλλες ιδέες θα του περάσουν απ’ το μυαλό, και θα ‘ναι τότε δικαιολογημένος, όλοι οι άντρες θα δείξουμε κατανόηση, γι αυτό είναι να μη γίνει η αρχή, και πόσο εκείνη δείχνει να το απολαμβάνει, να ‘ναι άραγε τυχαίο που η φιλοξενία σ’ αυτά τα εδάφη αναπτύχθηκε, τώρα καταλαβαίνει γιατί τόσοι και τόσοι δεν ξεκόλλαγαν απ' την Πηνελόπη, κι εκείνη η κολόνια κράτησε είκοσι χρόνια.

Από δίπλα ο Δημήτρης, επίσημος οικοδεσπότης, τραγικός ήρωας στον άχαρο ρόλο του, ανάμεσα σε μπουκάλια που πρέπει ν’ ανοίγει, ποτήρια που έχει αναλάβει να γεμίζει, ερωτήσεις που του ζητούν ν’ απαντήσει και κλεφτές ματιές όλο νόημα που οι συνάδελφοί του νομίζει πως ρίχνουν πάνω του από καιρό σε καιρό, είναι έτοιμος να σκάσει, συνεχώς σκέφτεται τη γυναίκα του, γιατί να πίνει, αφού ξέρει πως δεν αντέχει το κρασί, δυο τρία ποτηράκια της φτάνουν για να χάσει κάθε έλεγχο, τόσες φορές της το ‘χει πει, άλλες τόσες έχουν γίνει ρεζίλι, κι αυτή επιμένει, και βρήκε σήμερα τη μέρα, μπροστά στον καθηγητή που τον είχε αναλάβει όταν πρωτοπήγε στο εξωτερικό, τι ντροπή Θεέ μου, τώρα μπορεί να γελούν και να χαίρονται, ήξερε όμως αυτός τι θάψιμο είχε να πέσει όταν το αλκοόλ θα 'χει φύγει, κι η Δήμητρα θα 'χει ξεθωριάσει, έχουν κι οι πανεπιστημιακοί τα κουσούρια τους, κι ας είναι κι Αμερικάνοι, με τι μούτρα θα τους ξαναδεί, κι είναι κι εκείνο το συνέδριο τον άλλο μήνα στη Γερμανία, πολύ νωρίς για να 'χουν ξεχάσει.

Σηκώνεται, ανοίγει κι άλλο το παράθυρο να φύγουν οι καπνοί, πάει στην κρεβατοκάμαρα των παιδιών, μένει να τα κοιτάζει που κοιμούνται σαν αγγελούδια, δακρύζει, σκέφτεται την ιστορία που είχε με τη Δέσποινα, πάλι καλά που τέλειωσε χωρίς η γυναίκα του να μάθει τίποτε, αυτό μας έλειπε τώρα. Γυρνάει πίσω, οι εκλεκτοί του καλεσμένοι τον περιμένουν ανυπόμονοι, το είπαμε, δεν καλείς κοτζάμ πρύτανη του διάσημου αμερικάνικου πανεπιστημίου και τρεις καθηγητές σπίτι σου για να τους παρατήσεις μόνους τους, όσο κι αν, από ώρα, το μόνο πρόσωπο που αυτοί βλέπουν είναι η Δήμητρα.

Πώς προέκυψε η συγκέντρωση αυτή; Μα, ξέρετε, όταν έχεις σπουδάσει στο εξωτερικό, έχεις γίνει διδάκτορας ξακουστού πανεπιστημίου, έχεις μάλιστα αξιωθεί να διδάξεις σ’ αυτό, έχεις γνωρίσει σημαντικούς ανθρώπους, έχεις κληθεί σε συνέδρια, έχεις γυρίσει τον κόσμο με έξοδα άλλων, έχεις δει κείμενά σου δημοσιευμένα σε ξένα περιοδικά, έχεις φιλοδοξίες, ε, αν τα φέρει η ζωή και γυρίσεις στην πατρίδα σου, ενταχθείς στην πανεπιστημιακή κοινότητα και θελήσεις να κρατήσεις τις διεθνείς σου επαφές, έχεις κι υποχρεώσεις. Κι ο Δημήτρης δεν θα μπορούσε να ‘ναι εξαίρεση. Γεννημένος το 1952, απόφοιτος του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου κι άριστος φοιτητής, δεν δυσκολεύτηκε να βρει υποτροφία για την Αμερική, ακόμη δεν είχαν αρχίσει τα πανεπιστήμιά της να κατακλύζονται από Ινδούς, Κινέζους και διάφορους άλλους απίθανους, υπήρχε χώρος για τους Ευρωπαίους, έστω και Βαλκάνιους.

Έμεινε εκεί δέκα χρόνια, πήρε το διδακτορικό του, έκανε κι άλλες σπουδές, κι ακόμη άλλες, όλα πια ήθελε να τα μάθει, δίδαξε στο πανεπιστήμιο, όπως έλεγε το σόι του, πρόκοψε. Και ξαφνικά, εκεί που όλοι τον είχαν ξεγράψει για τον τόπο μας, μερικοί μάλιστα περίμεναν να τον δουν να παίρνει και το Νόμπελ, ή, τέλος πάντων, κάποιο σοβαρό βραβείο, γύρισε πίσω. Για λόγους που δεν μάθαμε ποτέ. Κι ούτε θα μάθουμε. Όσο γι αυτά που κατά καιρούς ακούγονται, για έναν άτυχο έρωτα με μια μεγαλύτερη γυναίκα, η οποία, με τη σειρά της, είχε αναλάβει να τον μυήσει στον κόσμο των αληθινών ηδονών, τον τόσο οικείο σε μας, α, γι αυτό είμαι σίγουρος, άγνωστο όμως στον Δημήτρη της εποχής, που, μέχρι τότε, εξερευνούσε μόνο τον κόσμο των ηλεκτρονίων, ποτέ δεν έγινε δυνατόν να επαληθευθούν, και καλύτερα, τέτοια θέματα πρέπει να μένουν, για πάντα, τυλιγμένα σε πέπλο μυστηρίου, που γίνεται ακόμη πιο πυκνό όταν οι ιστορίες αυτές υποτίθεται πως έγιναν σε μακρινές χώρες, μ' ανθρώπους που ούτε το σχήμα τους δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Γύρισε λοιπόν ο Δημήτρης στην πατρίδα, και, αναπόφευκτο ακούγεται, γνώρισε, από κοντά, την ελληνική πραγματικότητα, την ελληνική διοίκηση, το ελληνικό πανεπιστήμιο. Κι από πιο κοντά, όσο πιο κοντά γίνεται, τη Δήμητρα, δεκαπέντε χρόνια νεότερή του, που μόλις είχε διορισθεί καθηγήτρια γυμνασίου. Για να μεταδώσει στα παιδιά τις γνώσεις που ποτέ δεν απέκτησε. Αφού, όσο σπούδαζε, άλλα ήταν τα ενδιαφέροντά της, νέο κι όμορφο κορίτσι, πώς να της το καταλογίσουμε, άλλωστε, το ‘χουμε ξαναπεί, ένα πτυχίο δίνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, γι αυτό τον σκοπό έχουν ιδρυθεί και γι αυτό δεν ακουμπάμε το άρθρο 16, ούτε τα πυρηνικά απόβλητα δεν αντιμετωπίζονται με τόση δυσπιστία, κι όποιος θέλει να μάθει και κάτι σχετικό με την επιστήμη του ας κοπιάσει μόνος του, δεν είναι δυνατόν να το φροντίζουμε κι αυτό, τόσα προβλήματα έχει το έθνος, το 'πε κι ο αδικοχαμένος ο Τζων Κένεντυ, ας μην ρωτάμε τι μπορεί να κάνει η πατρίδα για μας αλλ’ εμείς για την πατρίδα, μπορεί και γι αυτό να τον έφαγαν.

Κι έτσι η Δήμητρα πήγαινε κάποιες ώρες στο σχολείο, όχι πολλές, μη φοβάστε, δίδασκε τη διδακτέα ύλη όπως την έπαιρνε απ' το υπουργείο, δεν έκανε δεύτερη σκέψη, μάλλον δεν έκανε ούτε καν πρώτη, κάπου είχε διαβάσει κι ότι η πολλή σκέψη φέρνει ρυτίδες, άρα κι η λίγη κακό κάνει, έτσι δεν λένε και για το τσιγάρο; Μερικά ιδιαίτερα τ' απογεύματα συμπλήρωναν το εισόδημα, α, όλα κι όλα, η Δήμητρα, κόρη ιδιωτικού υπαλλήλου και νοικοκυράς, ήθελε, πάνω απ’ όλα, να ‘ναι ανεξάρτητη, κι αυτό δεν μπορούμε να της το καταλογίσουμε.

Με τον Δημήτρη συναντήθηκαν στο σπίτι ενός φίλου, συμμαθητή του απ' το Γυμνάσιο. Ο Δημήτρης μόλις είχε γυρίσει απ' την Αμερική, είχε διορισθεί αναπληρωτής στο πανεπιστήμιο, έγλυφε τις πληγές του, προσπαθούσε να ξεχάσει τον άτυχο έρωτά του, αν βέβαια δεχθούμε ότι αυτός υπήρξε, και, περισσότερο, να ξαναενταχθεί σε μιαν Ελλάδα που έβρισκε αγνώριστη. Γιατί αυτή η χώρα έτσι είναι, αν την αφήσεις για καιρό ξεμαθαίνεις, ειδικά αν φύγεις για τον πολιτισμένο κόσμο, και μετά πρέπει ν’ αρχίσεις απ' την αρχή, κι αυτό, συνήθως, δεν προκαλεί χαρά, αλλά μεγάλη ενόχληση κι αμηχανία.

Κι εκεί που ο Δημήτρης καθόταν μόνος του στη γιορτή εκείνο το βράδυ, ντυμένος με τ' απλά του ρούχα και τ' αμερικάνικό του ύφος, κι αναρωτιόταν αν έκανε καλά που γύρισε, πρόσεξε το νέο αυτό κορίτσι που γελούσε, έπινε, κάπνιζε, και φορούσε μια φούστα που όμοια δεν θυμόταν να ‘χει δει ποτέ, τόσο έπρεπε να κάνει κανείς προσπάθεια να την ξεχωρίσει, όχι πως κι η μπλούζα της πήγαινε πίσω, πάλευε με το στήθος που έπρεπε να καλύψει κι είχε χάσει τον αγώνα, κι ευτυχώς. Και, γύρω της, σμήνη τ’ αρσενικά, έτοιμα λες να σκοτωθούν για να την αποκτήσουν, κάποιες φορές σκέφτεσαι ότι ‘ναι πολύ φρέσκος ο πολιτισμός και πολύ βαθιά τα ένστικτα που προσπαθεί να δαμάσει.

Τον μάγεψε, τόσο εξωτική του φάνηκε, αχ, πόσο ειρωνικό ακούγεται, συμβαίνει όμως κάποτε στους άλλους να μας έλκουν τα στοιχεία που αργότερα μας απωθούν, σε τι άλλαξε η φουκαριάρα η Δήμητρα απ' τη Δήμητρα που ξεκίνησε την ιστορία μας, ίδια παρέμεινε, η ματιά του Δημήτρη είναι που άλλαξε, αλλ' αυτό είναι δικό του πρόβλημα, μόνο που το κατάλαβε αργά. Πλησίασε, κατάφερε ν’ ανοίξει δρόμο, να της μιλήσει, ήταν γι αυτή το διαφορετικό που έψαχνε, παράτησε τον σωρό, του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο που ‘χε δει, πέρασαν την υπόλοιπη βραδιά μιλώντας, έφυγαν μαζί.

Σε λίγους μήνες η Δήμητρα έμεινε έγκυος. Λογικό ακούγεται, περίσσευε το πάθος, το ζευγάρι ήταν τρελά ερωτευμένο και, τόσα χρόνια στην Αμερική, ο Δημήτρης είχε ξεχάσει πόσο γόνιμα είναι στην πατρίδα τα κορίτσια, ειδικά όταν όχι μόνο ποθούν κάποιον, αλλά και θέλουν να τον παντρευτούν, τρελαίνονται τότε τα ωάρια, μπερδεύονται κι οι ημερομηνίες, η έλξη δεν συμβαδίζει με προγραμματισμό, κάτι μαγικό γίνεται, ξέρει η φύση, ας μην ανακατευόμαστε στα σχέδιά της.

Παντρεύτηκαν. Σε λίγο έκαναν το κοριτσάκι. Και, μετά από τρία χρόνια, και τ’ άλλο κοριτσάκι. Η οικογένεια μεγάλωσε, ο έρωτας όμως είχε αρχίσει να μικραίνει, να φυλλορροεί, να χάνεται. Κι ήταν πραγματικά κρίμα, γιατί, για κάποιο περίεργο λόγο, ίσως επειδή ήταν άνθρωποι τόσο αντίθετοι, το ζευγάρι ταίριαζε, συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον, ακουμπούσε στις αρετές του,ξαπόσταινε, αγαπιόταν. Ειδικά ο Δημήτρης, κι αν δεν έκανε προσπάθειες να κρατήσει τη δάδα του έρωτα αναμμένη. Γιατί η Δήμητρα, όπως είπαμε, του άρεσε. Την ποθούσε, την ήθελε, τη διεκδικούσε. Δεν έβρισκε, βέβαια, και πολλά πράγματα να συζητήσει μαζί της, αλλ' ένιωθε να τη χρειάζεται, κι όχι μόνο σεξουαλικά. Μιας όμως που το αναφέραμε, πρέπει να πούμε, κι ας μην έχουμε, δυστυχώς, προσωπική αντίληψη, ότι, στον τομέα αυτό, όχι και τόσο δευτερεύοντα για πολλούς από μας, και πάντως όχι για τον Δημήτρη, η Δήμητρα ήταν εξαιρετική. Από κάθε άποψη. Και, για κάμποσο χρόνο, το πέτυχε.

Το δεύτερο όμως παιδί ήταν πολύ μεγάλη μπουκιά. Και, μαζί μ’ αυτό, το πακέτο της έγγαμης ζωής άρχισε να βαραίνει εξαιρετικά. Όπως, συνήθως, συμβαίνει όταν τα μικρά, αδιόρατα, γλυκά και χαριτωμένα σπαγκάκια, με τα οποία η ζωή δένει δυο ανθρώπους, σιγά σιγά και για τους δικούς τους λόγους μεταμορφώνονται σ' αλυσίδες. Χωρίς απαραίτητα να φταίει κάποιος. Ή ακριβώς επειδή φταίει, άντε τώρα να βγάλεις άκρη σε τέτοια θέματα, εδώ τόσοι και τόσοι συγγραφείς δεν το μπόρεσαν, ποιοι είμαστε 'μείς.

Το ζευγάρι στέγασε την ευτυχία του στο διαμέρισμα που 'χαν αγοράσει για τη Δήμητρα οι δικοί της. Διαμέρισμα με πέντε ολόκληρα δωμάτια και δύο μπάνια, όπως είχε πει με καμάρι στον Δημήτρη ο πεθερός του, τη μέρα του γάμου, πόσοι γονείς μπορούν πια να προικίζουν έτσι τα παιδιά τους, αν ήξερε μόνο τι θυσίες είχαν κάνει όλ’ αυτά τα χρόνια. Δωμάτια που όμως, με τον καιρό, αποδείχθηκαν λίγα. Γιατί, στο ένα κοιμόταν το ζεύγος, το άλλο το πήραν τα παιδιά, κι ευτυχώς που ήταν και τα δυο κορίτσια, στο τρίτο στρίμωξαν τη Γεωργιανή που τα κρατούσε, το τέταρτο έγινε σαλόνι και τραπεζαρία μαζί και το πέμπτο, το μικρότερο, το παρακατιανό, ο ημιυπαίθριος που ‘χε κλείσει παράνομα, ποιος τα ψάχνει όμως αυτά, εδώ είναι Βαλκάνια, το είπαμε και πριν, κι όχι εκφυλισμένη Δύση ν' ασχολείται με νόμους και κανόνες, γραφείο του Δημήτρη. Γραφείο δίπλα στο σαλόνι, σχεδόν προέκτασή του. Και δίπλα στην τηλεόραση, κρατείστε αυτή τη λεπτομέρεια.

Γιατί, η Δήμητρα, που 'χε κι αυτή τελειώσει πανεπιστήμιο, συνεχώς πια το ‘λεγε, μπας και δεν το 'χαμε πάρει χαμπάρι, δεν είχε δικό της γραφείο, αν και τόσο το χρειαζόταν. Εγκατέστησε λοιπόν το αρχηγείο της στο σαλόνι, έκανε κατάληψη στο μεγάλο τραπέζι, κρίμα τα λεφτά που τους είχε κοστίσει, σε λίγο το γέμισε γρατζουνιές κι αυτές στο μαόνι δεν κρύβονται με τίποτε, το κάλυψε με βιβλία, γραπτά μαθητών, περιοδικά ποικίλης ύλης, προγράμματα τηλεόρασης, κούπες με καφέ και γεμάτα τασάκια. Και, φυσικά, γύρισε και την τηλεόραση, να βλέπει όταν δουλεύει, τη βοηθούσε, λέει, να σκέφτεται, δεν έκανε απλή γραφική δουλειά, μπορούσε ν' αποδίδει καλύτερα όταν απασχολούσε τα μάτια της με κάτι άλλο, έτσι το μυαλό έμενε ανενόχλητο.

Και σ’ αυτό η Δήμητρα παρέμεινε συνεπής, όλη μέρα έβλεπε. Τα πρωινάδικα. Τα μεσημεριανάδικα. Τ’ απογευματινάδικα. Τα βραδυνιάδικα. Τα σίριαλ. Τις ειδήσεις. Τα ριάλιτι. Τα πάντα, ακόμη και Φελίνι, Μπέργκμαν, Βισκόντι, Χίτσκοκ και, κρατηθείτε, Φασμπίντερ, κατάφερε, μιαν εποχή που δεν την έπαιρνε ο ύπνος, να δει, αν και, όπως έλεγε και βέβαια δεν έχουμε λόγο να μην την πιστέψουμε, οι τύποι αυτοί την ψυχοπλάκωναν, ευτυχώς που σχεδόν όλοι είχαν πεθάνει κι όσοι είχαν ξεμείνει ήταν έτοιμοι για αναχώρηση, κι ακόμη πιο ευτυχώς που οι υπεύθυνοι των καναλιών προβάλλουν τα έργα τους μετά τα μεσάνυχτα, είναι σοβαροί άνθρωποι αυτοί, καταλαβαίνουν πως ο κόσμος έχει προβλήματα, κι η τηλεόραση πρέπει, πάνω απ’ όλα, να ψυχαγωγεί, όχι να σ' οδηγεί στην αυτοκτονία. Και, βέβαια, στις διαφημίσεις η Δήμητρα τηλεφωνούσε. Ακατάπαυστα.

Λίγο πιο κάτω έμεναν τα πεθερικά. Που κάθε τόσο χτυπούσαν το κουδούνι, σιγά μη τηλεφωνήσουν από πριν, αυτά τα ξενόφερτα δεν τα ξέρανε στην οικογένεια, κι έμπαιναν σπίτι κουβαλώντας ταπεράκια με φαγητά, μαγείρισσα σαν την πεθερά δεν είχε περάσει απ΄ τον κόσμο κι η τελευταία που τόλμησε να ρωτήσει την κατσαρόλα της αν είναι καλύτερη εξατμίστηκε. Και, μαζί, ντενεκέδες με λάδι, πορτοκάλια και καρπούζια απ’ το χωριό, χόρτα και κουνουπίδια, ξύλα για το τζάκι, γλάστρες και χώμα για τη βεράντα, γενικά ό,τι βαρύ κι ασήκωτο, κι όλ’ αυτά βέβαια έπρεπε ο Δημήτρης να πεταχτεί να τα φέρει από κάτω, ήταν στο πορτ μπαγκάζ κι ο πεθερός είχε γεράσει, κι έπρεπε να το κάνει τώρα, ακριβώς τη στιγμή αυτή, μετά ας συνέχιζε με τα δικά του, σάμπως και καταλάβαινε κανείς τι διάβαζε;

Και, αν είναι δυνατόν, τέτοιους κουβαλητές δεν τους πετάς έξω μ' ένα ευρώ κι ένα ευχαριστώ, αυτά ισχύουν για τα παιδιά της πιτσαρίας, και σωστά γιατί η πίτσα δεν πρέπει να κρυώσει, έκλεινε λοιπόν η πόρτα κι οι γονείς ήταν απ’ τη λάθος μεριά, έπαιζαν με τα εγγονάκια, και, φυσικά, ξέμεναν και λίγο το βράδυ, ε, να πούνε κι αυτοί καμιά κουβέντα, όλη μέρα μέσα, τι ζωή κι αυτή. Κι αν είχε και τίποτε καλό στην τηλεόραση, να το δούνε κι αυτό. Κι ας είχε δουλειά ο Δημήτρης. Που, βέβαια, δεν μπορούσε ούτε μισή σελίδα να διαβάσει. Αφού, είπαμε, το γραφείο του ήταν σε λάθος θέση. Κι αυτός, όλο και περισσότερο το καταλάβαινε, σε λάθος τόπο. Και με λάθος ανθρώπους. Τελικά, κατέληξε, ήταν κι ο ίδιος λάθος. Το λάθος.

Ο Δημήτρης πήρε την κατηφόρα. ‘Άρχισε να παραμελεί τη δουλειά του, αργούσε να γυρίσει σπίτι, καθόταν στο πανεπιστήμιο όλη μέρα και χάζευε, έβλεπε και τα χάλια εκεί και μαράζωνε, δεν ήθελε πια να κάνει τίποτε, ποιος, ο άνθρωπος που στην Αμερική δεν άφηνε δευτερόλεπτο να πηγαίνει χαμένο, είχε όμως πια καταλάβει το νόημα, η Ελλάδα είναι όχημα γεμάτο λαθρεπιβάτες, το σημαντικό είναι να καταφέρεις, με κάθε τρόπο, να μπεις κι ας μην έχεις μία, θα ταξιδέψεις ήσυχος μέχρι το τέρμα, αρκεί, στη σπάνια περίπτωση που μπει ο ελεγκτής, να καμώνεσαι πως έχεις πληρώσει, κανείς δεν θα το ψάξει περισσότερο, ό,τι δηλώσεις είσαι, δεν λέχτηκε τυχαία αυτό, κι ας άφησες έξω άλλους που ‘χουν πληρώσει δέκα φορές το εισιτήριο, έτσι είναι η ζωή, δεν χαμογελάει σ’ όλους, δεν πειράζει όμως, αρκεί να χαμογελάει σε μας. Κι ας μην το αξίζουμε, αυτά είναι λεπτομέρειες.

Δεν άργησε να συμβεί το αναπόφευκτο. Ο Δημήτρης γνώρισε τη Δέσποινα, συνάδελφο από άλλο τμήμα. Ελάχιστα μικρότερη, παντρεμένη αιώνες, τέως όμορφη, για το τέως βέβαια η ίδια είχε αντίρρηση αλλ’ η κοινή γνώμη είναι που μετράει, δυστυχώς, κι η γνώμη αυτή, όσο μεγαλύτερη είν' η ομορφιά που χάνεται, τόσο πιο χαιρέκακη γίνεται, ματαιωμένη ύπαρξη λοιπόν η Δέσποινα, στις τελευταίες αναλαμπές πριν βασιλέψει για πάντα, κι όλοι ξέρουμε πόσο αποφασισμένη γίνεται μια γυναίκα όταν, κάποτε, φτάνει στο σημείο αυτό. Συνδέθηκαν. Ερωτεύτηκε λοιπόν η Δέσποινα τον Δημήτρη, και πολύ, έτσι τουλάχιστον έλεγε, και ποιοι είμαστε εμείς να διαψεύσουμε την ερωτευμένη καρδιά.

Η Δήμητρα, βέβαια, το κατάλαβε. Γιατί ο Δημήτρης, μπορεί να ήταν καταξιωμένος φυσικός, με τα κινητά όμως δεν είχε καλή σχέση. Και, τα διαβολικά αυτά μηχανήματα, αν δεν προσέξεις, έχουν την κακή συνήθεια να θυμούνται όχι μόνο τις κλήσεις, αλλά και τα μηνύματα που στέλνουν ή δέχονται. Ιδίως όταν αυτά αρχίζουν με τις λέξεις αγάπη μου και τελειώνουν με τις λέξεις μου λείπεις. Έστω κι αν, ενδιαμέσως, δεν γράφουν, όπως όμως έγραφαν τα μηνύματα της Δέσποινας, λαχταρώ την αγκαλιά σου κι όσο σκέφτομαι πως είσαι μ' εκείνη πονάω, ούτε, όπως έγραφαν τα μηνύματα του Δημήτρη, το γυμνό σου κορμί με τρελαίνει, ούτε τόσες άλλες χυδαιότητες, που, βέβαια, ποτέ δεν θ’ αποτυπωθούν εδώ, κι όσοι ελπίζουν ας μη χαίρονται. Όπως δεν θ' αποτυπωθούν κι οι έρευνες που η Δήμητρα έκανε στο κινητό όταν ο Δημήτρης ήταν στο μπάνιο ή κοιμόταν, ούτε η ίδια η Νόκια να 'ταν, δεν είναι αυτό το θέμα μας, θα πούμε μόνο πως, όποιος φιλοδοξεί να 'χει κινητό, πρέπει να μπορεί και να το προστατεύει, και μαζί και τους ανθρώπους του, αλλιώς ας μείνει με το σταθερό, και πολύ του.

Δεν είπε τίποτε. Και, την επόμενη, ακόμη μια μέρα απεργίας, άντε όμως να βγάλεις άκρη με τις απεργίες των εκπαιδευτικών, δεν πρέπει να κάνεις άλλη δουλειά, έφυγε κανονικά για το σχολείο. Και κατέληξε στο σπίτι ενός συναδέλφου, όχι για να διορθώσουν γραπτά, αλλά για να κάνουν έρωτα, δεν νομίζω όμως κανείς να προτιμά το πρώτο όταν του προσφέρεται το δεύτερο, αφήστε που δεν γνωρίζω και κανένα που να προτιμά το πρώτο έστω και χωρίς το δεύτερο. Συνάδελφος, που, από καιρό, τη φλέρταρε. Και που πέρασε ένα ονειρεμένο πρωινό, χωρίς να υποψιάζεται πως για την καλή του τύχη ευθύνεται η Δέσποινα, καθηγήτρια παρακαλώ κι αυτή, αλλά του πανεπιστημίου, έστω κι αναπληρώτρια, στον έρωτα άλλωστε δεν μετράνε οι τίτλοι, έτσι τουλάχιστον λένε, ας μας επιτρέψετε όμως να 'χουμε τις αμφιβολίες μας.

Για ποιο λόγο οι άντρες, ειδικά οι παντρεμένοι, όταν απατούν το ταίρι τους, σχεδόν ποτέ δεν φαντάζονται ότι μπορεί να συμβαίνει, παράλληλα, και το αντίθετο, δεν ανήκει στις ταπεινές φιλοδοξίες αυτού του χώρου, είναι μάλλον αντικείμενο της επιστήμης, κι όποιος μπορέσει να δώσει πειστική απάντηση θα γίνει πλούσιος και διάσημος. Έτσι κι ο Δημήτρης, γεμάτος τύψεις αλλά μη μπορώντας να κάνει πίσω, κοιμόταν, όποτε μπορούσε, με τη Δέσποινα, κι αρκετές φορές, όταν το βράδυ γυρνούσε σπίτι, έφερνε στην καλή του δώρα, λουλούδια, γλυκά, της μιλούσε, την άκουγε, έγινε πιο τρυφερός, ακόμη και τα πεθερικά του κοίταζε μ’ άλλο ύφος.

Η Δήμητρα, αντίθετα, λες και χρόνια εκπαιδευόταν γι αυτό τον ρόλο, συνέχιζε ατάραχη τη ζωή της. Στην οποία, όμως, είχε προστεθεί ένα άτομο. Και, το σπουδαιότερο, χωρίς αυτή να φταίει. Γιατί, όπως ακράδαντα πίστευε, αφού ο Δημήτρης έκανε την αρχή, είχε πάρει πάνω του κι όλη την ευθύνη. Για ό, τι επακολουθούσε. Στον αιώνα των αιώνων, ούτε το μήλο να 'χε φάει. Τι να γίνει, ας πρόσεχε, τόσο μορφωμένος ήταν άλλωστε, αλλά τι να τα κάνεις τα γράμματα όταν δεν έχεις τσίπα και δέχεσαι να σε ξελογιάζει η πρώτη ξεδιάντροπη τυχούσα, και σε τι ηλικία, ντροπής πράγματα, αυτά σκεφτόταν κι έτρεχε, μέσ' την καλή χαρά, να βρει τον καθηγητή της και να χωθεί στην αγκαλιά του.

Τέλος πάντων, οι θλιβερές αυτές ιστορίες δεν κράτησαν πολύ, ο κλέφτης κι ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, το λέει κι ο λαός, κι εμείς στον λαό ανήκουμε. Ο Δημήτρης γύρισε στην αγκαλιά της Δήμητρας κι η Δήμητρα στην αγκαλιά του Δημήτρη, έγινε κι ο Δημήτρης τακτικός καθηγητής κι όλοι χάρηκαν, τώρα άλλοι θα δούλευαν γι αυτόν. Δεν έγιναν, βέβαια, τα πράγματα έτσι απλά, μέχρι και να χωρίσουν σκέφτηκαν, μάλιστα μερικά βράδια που τους έπνιγε η ρουτίνα το συζήτησαν για ώρα, φανταστείτε ότι έκλεισε κι η τηλεόραση, τόσο σοβαρό ήταν το θέμα. Όμως όχι. Διαζύγιο ποτέ, άλλωστε όλα τα ζευγάρια περνάνε από παρόμοιες φάσεις, είναι και τα παιδιά στη μέση, αν βέβαια δεν είχαν παιδιά κανένα πρόβλημα, θα μπορούσαν ίσως και να χωρίσουν, όμως τώρα δεν το συζητάμε, χρειάζονται κι οι δυο γονείς για την ανατροφή τους, και μάλιστα μέσα στο ίδιο σπίτι, δεν θα το κάνουμε εδώ Σουηδία. Και, μετά από κάθε τέτοια συζήτηση, χαρούμενοι κι ανακουφισμένοι, έβγαιναν βόλτα, χέρι χέρι, έτρωγαν έξω, ξαναθυμόντουσαν τα παλιά, αγκαλιάζονταν με ζέστη.

Κι ήταν λίγο μετά την τελευταία τους συζήτηση όταν ο Δημήτρης ανακοίνωσε στη Δήμητρα ότι θα 'ρχονταν στη χώρα φίλοι του καθηγητές, μαζί κι ο πρύτανης, κι η Δήμητρα του πρότεινε να τους καλέσει σπίτι να τους περιποιηθεί, άλλο τα εστιατόρια κι άλλο το σπιτικό φαΐ, πόσο χάρηκε ο Δημήτρης δεν λέγεται.

Ο Δημήτρης κι η Δήμητρα είναι ακόμη μαζί, κι όλοι υποψιαζόμαστε ότι αυτό δύσκολα θ' αλλάξει. Όπως όμως λεν τα παραμύθια, κι όλοι εδώ τα λατρεύουμε, εκείνοι μπορεί να ζουν καλά, εμείς όμως, δεν φαντάζομαι να 'χει κανείς αντίρρηση, ζούμε καλύτερα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

45 σχόλια:

dodo είπε...

"Παραμύθι" με καλό(;) τέλος το σημερινό...

Sarah είπε...

Η ιστορία θαυμασια, γεματη χιούμορ και πικρή πραγματικότητα. Τρια σημεία είναι αυτά που θα σχολιάσω:
1) Μου είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστώ με ζευγάρια που δεν έχουν πάνω κάτω όμοιο πνευματικό επίπεδο. Πες μου τωρα πως μπορεί ο μορφωμένος με το φρόκαλο. Αυτο μειώνει τον ανδρα βρε παιδί μου. Δηλαδή, ευχαριστημένος είναι με τι; Με το σκουπίδι; Επειδή αυτο το σκουπίδι κουνάει καλά τον κόλο της;
Ελα τώρα Antvol, μειώνεται ο άνδρας! Και γίνεται για λόγους ελέγχου νομίζω. Ο άνδρας νομίζει ότι ελέγχει έτσι καλύτερα την κατάσταση. Και καλά να πάθει.
2) Ασχετο λιγακι, αλλά το ανεφερες. Όποιος δεν υπογράφει pre-nup είναι ένα ζώον και μισό. Ρούπι δεν κουνας χωρις αυτό. Παλιά στην Αμερική ο δυστυχ΄ης ο Λη μαρβιν χώρισε με την πρώην σερβιτορα, η οποία του πήρε τα μισά, διότι λέει θυσίασε την καριέρα της. Μεγάλο μάθημα έδωσε ο Λη. Από αυτόν τον πονεμένο άνθρωπο όλοι μας πρέπει να πάρουμε μεγάλα διδάγματα.
3) Πόσο κατάλαβα το τι νιώθει που σαν καραμπινάτος επιστήμονας, γύρισε ο δυστυχής στην Ελλάδα. Να φάει στην μάπα τον φθόνο, την ημιμάθεια, την επιβράβευση της ανικανότητος, .... και πόσο αληθινά το είπες... η Ελλάδα είναι όχημα γεμάτο λαθρεπιβάτες... για στο στόμα σου.
Γιατί είμαστε έτσι ανθρωποφάγοι σαν χώρα Antvol; Τον Νανόπουλο δεν τον είχαμε απορρίψει νομίζω... όταν είχε κάνει αίτηση για μια πανεπιστημιακή θέση...

Dawkinson είπε...

Ακόμα μια πολύ αριστοτεχνικά γραμμένη ιστορία.
Πανάσχημή μου, να αγιάσει το πληκτρολόγιό σου!

ladybug είπε...

Απολαυστική η ιστορία σου για άλλη μια φορά.
Όσον αφορά το ζήτημα του πνευματικού επιπέδου που θίγεται και αναφέρεται και η πανέμορφη, κι εγώ απορώ. Έχω δει και χειρότερα, όπως αρχιτεκτόνισα με χασάπη.
Δεν είναι ζήτημα κοινωνικής τάξης για μένα. Απορώ πώς δε σε πειράζει να μην μπορείς να επικοινωνήσεις με τον άνθρωπό σου, να μην μπορείς να μοιραστείς μαζί του τις όποιες ανησυχίες σου.
Έχω όμως παρατηρήσει ότι υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άντρες. Που αυτό που ψάχνουν είναι καλή μάνα-καλή νοικοκυρά-καλή σύζυγος και τίποτα παραπάνω. Συμφωνώ με την πανέμορφη, νομίζουν πως έτσι θα έχουν τον έλεγχο. Πως θα αποφύγουν τις συνήθεις τριβές που δημιουργούνται μεταξύ "ομοίων".

Τελικά το γεγονός ότι αυτά τα ζευγάρια -παρά τα όσα συμβαίνουν - δεν χωρίζουν, είναι δείγμα πίστης ή συμβιβασμού? Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και μάλλον κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί με σιγουριά αλλά το σκέφτομαι συχνά αυτό...

Και μια μικρή κι ασήμαντη επισήμανση: Στην παράγραφο που γράφεις για το Δημήτρη (νομίζω είναι η έβδομη) λες κάπου "έχεις αξιωθείς...".

Καλημέρα.

fisiki xanthia είπε...

Καλώς σας βρήκα!

Eleni63 είπε...

Και αυτή η ιστορία σου Antvol πολύ καλογραμμένη. Ισως καλύτερα από τις προηγούμενες. Ποτάμι η διήγηση και σε κάνει να βλέπεις και να συμμετέχεις στα δρώμενα.
Είναι όμως οι ιστορίες σου δοκίμια στην ίδια ιστορία. Μοιάζουν πολύ στο θέμα γάμος, απιστία, κλπ. Τα ζευγάρια είναι ή θα μπορούσαν να είναι το ίδιο. Αλήθεια για σένα δεν υπάρχουν άλλου είδους σχέσεις?
Ισως λυτρώνεσαι με τον τρόπο αυτό.
Ομως η ικανότητά σου στο γράψιμο επιτρέπει μεγαλύτερη ποικιλία θεμάτων. Και πιστεύω ότι η ικανότητα στο γράψιμο συχνά σημαίνει και ικανότητα στη δράση.
Τώρα γιατί εσύ κολλάς στο συγκεκριμένο πλαίσιο, δεν ξέρω, θα έχεις τους λόγους σου.

Ανώνυμος είπε...

Ζωντανή αφήγηση,που σε συνεπαίρνει.Αλλά θα ήθελα κι ένα ζευγάρι να δω,χωρίς να υπάρχει μέσα το θέμα της απιστίας.

Ανώνυμος είπε...

Και μια ερώτηση-απορία:γράφεις το κείμενο σε δόσεις ή με τη μία;

antvol είπε...

Πανάσχημη said...
1. Πες μου τωρα πως μπορεί ο μορφωμένος με το φρόκαλο. Αυτο μειώνει τον ανδρα βρε παιδί μου. Δηλαδή, ευχαριστημένος είναι με τι; Με το σκουπίδι; Επειδή αυτο το σκουπίδι κουνάει καλά τον κόλο της;
---
Ladybug said: ...
2. Όσον αφορά το ζήτημα του πνευματικού επιπέδου που θίγεται και αναφέρεται και η πανέμορφη, κι εγώ απορώ. Έχω δει και χειρότερα, όπως αρχιτεκτόνισα με χασάπη.
---
Eleni63 said...
3. Είναι όμως οι ιστορίες σου δοκίμια στην ίδια ιστορία. Μοιάζουν πολύ στο θέμα γάμος, απιστία, κλπ. Τα ζευγάρια είναι ή θα μπορούσαν να είναι το ίδιο. Αλήθεια για σένα δεν υπάρχουν άλλου είδους σχέσεις?
Ισως λυτρώνεσαι με τον τρόπο αυτό.
Ομως η ικανότητά σου στο γράψιμο επιτρέπει μεγαλύτερη ποικιλία θεμάτων. ...
4. Τώρα γιατί εσύ κολλάς στο συγκεκριμένο πλαίσιο, δεν ξέρω, θα έχεις τους λόγους σου.
---
gitsaki said...
5. Αλλά θα ήθελα κι ένα ζευγάρι να δω,χωρίς να υπάρχει μέσα το θέμα της απιστίας. ...
6. Και μια ερώτηση-απορία:γράφεις το κείμενο σε δόσεις ή με τη μία;
--------

Ουφ, βρε παιδιά, μόλις γύρισα, 14 ώρες δουλειά και θέλετε ν' απαντήσω σ' όλα αυτά, έλεος ...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: (ανάποδα, έτσι όμως είμαι εγώ)

6. Μα τι λες τώρα, ποιες δόσεις, αν είναι δυνατόν, έχω χρόνο για τέτοια; Και γιατί, μήπως είμαι λογοτέχνης; Μακάρι να 'μουνα, δυστυχώς όμως δεν είμαι. Κι έτσι ζω από μια κανονική δουλειά η οποία, ευτυχώς, δεν απαιτεί κανένα ταλέντο, οποιοσδήποτε μπορεί να την κάνει (δυστυχώς).

Γυρνάω λοιπόν το βράδυ, πτώμα, συνήθως και σε κακή διάθεση από τα όσα έχω τραβήξει όλη μέρα, ευτυχώς μένω μόνος και δεν επιβαρύνω κανένα με την παρουσία μου, κερνάω τον εαυτό μου ένα ποτήρι κι αρχίζω να γράφω ό,τι περνάει απ' το νοσηρό μου μυαλό. Και μετά σας το φορτώνω. That's it.

5 + 4 + 3. Ναι, σωστά, ζευγάρι χωρίς απιστία. Εννοείτε χωρίς απιστία στην πράξη ή και στο μυαλό των παντρεμένων; Παρακαλώ εξηγήστέ το μου, τι θέλετε, να βρω και να περιγράψω ένα ζευγάρι (μετά από κάποια χρόνια γάμου) που να 'χει παραμείνει πιστό στην πράξη (υπάρχουν τέτοια) ή και στην βαθύτερη επιθυμία τους; Γιατί, όπως είπε κι ο δάσκαλος Κούντερα στην "Αθανασία", αν μπορούσαμε να σκοτώσουμε όποιον θέλαμε χωρίς, κι αυτό να 'ναι απόλυτα εγγυημένο, να τιμωρηθούμε, το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη θα 'χε αφανιστεί.

Ανεξάρτητα όμως από αυτά, εδώ ίσως έχει γίνει κάποια παρανόηση. Δεν φιλοδοξώ, βέβαια, να περιγράψω κάθε είδους σχέση. Αλλά, και να φιλοδοξούσα, δεν μπορώ. Στη σειρά αυτή, που μάλλον πρέπει εδώ να τελειώσει, αφού, όπως σωστά παρατηρεί η Ελένη63, επαναλαμβάνεται, και τι χειρότερο απ' την επανάληψη, δεν ασχολήθηκε με τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ήθελα, απλά, να φωτίσω λίγο την τραγωδία που πολλοί άνθρωποι, και μάλιστα μερικοί εξαιρετικά αξιόλογοι, βιώνουν: ερωτεύονται, παντρεύονται, η καθημερινότητα τους συνθλίβει, δεν προσέχουν κι αυτοί, άλλοι παράγοντες μπλέκονται στα πόδια τους, ο έρωτας υποχωρεί, ο γάμος όμως παραμένει. Γιατί ο γάμος είναι θεσμός. Που έρχεται από πολύ μακριά. Κι όσοι από σας είναι νομικοί ίσως το καταλάβουν αυτό λίγο καλύτερα.

Αυτό ήθελα να διηγηθώ, έστω κι αν δεν μπόρεσα να το κάνω καλά, και, ως πρώτη ύλη, χρησιμοποίησα αληθινές ιστορίες, από ανθρώπους που γνωρίζω καλά. Ιστορίες που μετασχημάτισα βέβαια, γιατί, είμαι σίγουρος, ούτε σεις θα θέλατε, μια μέρα, να δείτε τη ζωή σας να ξεδιπλώνεται, ξεδιάντροπα, στο μπλογκ κάποιου ασήμαντου antvol, ο οποίος, για κακή σας τύχη, διασταύρωσε κάποτε την πορεία του με τη δική σας.

2 + 1. Ναι, το πιστεύω, ο έρωτας είναι τυφλός, τι λέω, τυφλός και χαζός, και, στο παιχνίδι αυτό, το σωστό "φρόκαλο" έχει, κι αυτό, τις ευκαιρίες του. Κι ας έχει απέναντί του τον Αϊνστάιν - διαβάστε το εξαιρετικό βιβλίο "ο ερωτευμένος Αϊνστάιν" και μετά το ξανασυζητάμε. Κι αν το "φρόκαλο" αυτό "κουνάει καλά και τον κώλο της", ε, τότε μιλάμε για μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα.

Το τι θα γίνει βέβαια μετά, όταν ο πρώτος ενθουσιασμός περάσει και το κούνημα του κ. γίνει κι αυτό ρουτίνα, αφήστε το καλύτερα. Ή διαβάστε τις ιστορίες μου. Δηλαδή, όπως σωστά είπε η Ελένη63, την ιστορία μου. Που 'ναι, στην βαθύτερη ουσία της, μία με 4 ζευγάρια.
--
ΥΓ Το κείμενο συνοδεύει ένα από τα πιο όμορφα έργα του Πικάσο της μπλε εποχής, "Les amoureux, 1923". Δεν νομίζετε;

Aphrodite είπε...

WOW!!!

I don't want to comment, I want to let this feeling sink in...

Overwhelming before the morning coffee (not that I'm allowed to drink any, but still...).

Popoooo...

Epanerxomai my dearest!

GOODMORNING EVERYONE!

KSYPNISTEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!

(sorry for the greeklish, den ksero ti epathe pali i vlakeia tou pc mou)

Eleni63 είπε...

Αntvol, η επανάληψη δεν είναι το χειρότερο πράγμα ιδίως αν αφορά εξαιρετική δημιουργία και κέφι. Εχεις δίκαιο για όσα λες. Ηθελα λίγο μόνο να σε προκαλέσω για διαφορετικές ιστορίες χωρίς απαραίτητα γάμους και συμβίωση, ερωτικές ιστορίες που νομίζω ότι μπορείς και να συλλάβεις και να βιώσεις και να εκφράσεις. Η προσωπική μου γνώμη είναι οτι η σειρά των ιστοριών αυτών ,με λίγο περισσότερη ποικιλία είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για έκδοση. Και η επιτυχία της θα είναι δεδομένη. Ισως να προτείνουμε στο dodos την εικονογράφηση?
καλό μήνα σε όλους και κάνω κέφι τρομερό όταν διαβάζω ωραία πράγματα και βλέπω καλούς φίλους.

3 parties a day είπε...

Λες να έχει θεσπιστεί να πιστεύουμε ότι ο έρως είναι τυφλός;

IdentityCafe είπε...

"συμβαίνει όμως κάποτε στους άλλους να μας έλκουν τα στοιχεία που αργότερα μας απωθούν"

Πωπω, ολα τα λεφτα ηταν η εκφραση αυτη... Σαν να εισαι ενας καλος φιλος που μου μιλαει...

Antvol γραφεις πολυ ωραια! Brilliant!
Συγχαρητηρια! Συνεχισε.

Aphrodite είπε...

hey!

Αντβολ έχουμε συναντηθεί, έχουμε μιλήσει και δεν το ξέρουμε - αυτό το έλεγα από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω περί του πόσο στραβός είν'ο γυαλός στις σχέσεις, δλδ "πρόσεξε ποιά σουσούμια του άλλου θα σε ξετρελλάνουν, γιατί αυτά ακριβώς θα τα βρεις κάποια στιγμή ανυπόφορα μέχρι τρέλλας..."

Πάντως όταν τελειώνω κειμενά σου, το να σχολιάσω μου φαίνεται σα να ζωγραφίζω μουστάκια σε πορτραίτο, δεν έχω να πω πολλά...

Παρατηρείς αδερφάκι μου, παρατηρείς να σε πάρει!!!

Και τα κείμενά σου, παπλωματοθήκες ολόκληρες, διαβάζονται νεράκι!!!

(όταν κληρώσει η ακριβής αποτύπωση η δική μου, θύμισέ μου να σου κάνω μήνυση! ΛΟΛ ΛΟΛ ΛΟΛ!!!!)

ΧΧΧΧ

(Κάτι ακόμη - όταν σε διαβάζω ξεχνάω πού είμαι. Δυνατό αυτό!):)))

resident είπε...

Μόλις σε ανακάλυψα και έχω αρκετό διάβασμα να ρίξω.
Αν συνεχίσεις έτσι, θα μειωθούν οι πωλήσεις βιβλίων.
Kαλησπέρα και από μένα.

antvol είπε...

Eleni63 said...
1. Αntvol ... Ηθελα λίγο μόνο να σε προκαλέσω για διαφορετικές ιστορίες χωρίς απαραίτητα γάμους και συμβίωση, ερωτικές ιστορίες που νομίζω ότι μπορείς και να συλλάβεις και να βιώσεις και να εκφράσεις.

2. Η προσωπική μου γνώμη είναι οτι η σειρά των ιστοριών αυτών, με λίγο περισσότερη ποικιλία είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για έκδοση. Και η επιτυχία της θα είναι δεδομένη. Ισως να προτείνουμε στο dodos την εικονογράφηση?

3. καλό μήνα σε όλους.
--------

3 parties a day said...

4. Λες να έχει θεσπιστεί να πιστεύουμε ότι ο έρως είναι τυφλός;
------

IdentityCafe said...

5. "συμβαίνει όμως κάποτε στους άλλους να μας έλκουν τα στοιχεία που αργότερα μας απωθούν"
Πωπω, ολα τα λεφτα ηταν η εκφραση αυτη... Σαν να εισαι ενας καλος φιλος που μου μιλαει...
-----

aphrodite said...

6. Αντβολ έχουμε συναντηθεί, έχουμε μιλήσει και δεν το ξέρουμε ...

7. ..."πρόσεξε ποιά σουσούμια του άλλου θα σε ξετρελλάνουν, γιατί αυτά ακριβώς θα τα βρεις κάποια στιγμή ανυπόφορα μέχρι τρέλλας..."

8. Πάντως όταν τελειώνω κειμενά σου, το να σχολιάσω μου φαίνεται σα να ζωγραφίζω μουστάκια σε πορτραίτο ...

9. Παρατηρείς αδερφάκι μου, παρατηρείς ...

10. (όταν κληρώσει η ακριβής αποτύπωση η δική μου, θύμισέ μου να σου κάνω μήνυση!)

11. (Κάτι ακόμη - όταν σε διαβάζω ξεχνάω πού είμαι. ...
----
the resident said...

12. Μόλις σε ανακάλυψα ... Αν συνεχίσεις έτσι, θα μειωθούν οι πωλήσεις βιβλίων.

------------------------------

(Πάλι ανάποδα)

12. Αν είναι δυνατόν, εκτός κι αν εννοείς ότι ο κόσμος θα σιχαθεί το διάβασμα και θα το ρίξει πχ στο ψάρεμα. Καλωσήρθες στο μπλογκ.

11. Φυσικό το ακούω, θα 'ναι μάλλον από απόγνωση ...

10. Μη φοβάσαι, αυτά που ζήσαμε μαζί τόσο καιρό θα τα σεβαστώ, στο είχα υποσχεθεί άλλωστε - τα άλλα θα βγάλω στη φόρα, ξέρεις εσύ. Θα σου αλλάξω όμως το όνομα, ίσως Venus. Κι έτσι κανείς δεν θα καταλάβει.

9. Όχι μόνο Άφρο, προσπαθώ να νιώσω. Να 'ρθω στη θέση των άλλων. Να δω τι θα 'κανα εγώ αν μου τύχαινε. Και, πάνω απ' όλα, να μην κρίνω.

8. Πάντως του Νταλί του βγήκε. Κι αν έχει γίνει μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει.

7 + 5. Αυτό φίλες και φίλοι το πιστεύω ακράδαντα. Κι αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα όσων παντρεύτηκαν από έρωτα, και μάλιστα μεγάλο. Το σενάριο έχει κάπως έτσι:

Γνωρίζουμε κάποιον και μας έλκουν ορισμένα χαρακτηριστικά του. Τα βρίσκουμε εξωτικά, ερωτικά, μοναδικά, ενδιαφέροντα, τρυφερά, τολμηρά κλπ. Τον πλησιάζουμε, όπως το έντομο πλησιάζει το φως, συνδεόμαστε, ζούμε μαζί, παντρευόμαστε. Το αντικείμενο του πόθου μας όμως δεν αλλάζει γονίδια, εξακολουθεί να έχει και να εκδηλώνει τα ίδια χαρακτηριστικά, που τώρα, με τη σειρά τους, τα χαίρονται άλλοι.

Ε, τότε αυτό μας τρελαίνει. Δεν το μπορούμε, το θέαμα είναι αντιαισθητικό, γελοίο, άτοπο, αισχρό, νιώθουμε ντροπιασμένοι, κάνουμε διαρκώς επεισόδια, τα βάζουμε με το ταίρι μας. Κι η συνέχεια στην οθόνη.

IC καλωσήρθες. Τι νέα από τη Νέα Υόρκη;

6. Ναι, τώρα κάνεις πως δεν με γνωρίζεις, τι να πω ... Θα με αναγκάσεις να δείξω τις φωτο ...
(βλ. και σχόλιο 10).

4. Τυφλός σίγουρα. Και κουφός και χαζός. Ο αληθινός έρωτας εννοώ, όχι ο ψεύτικος, πχ κόρη ξενοδοχειακής μονάδας γνωρίζει γιο εφοπλιστικής μονάδας και ξετρελαίνονται.

Κι έτσι πρέπει να 'ναι. Για να ανακατεύονται τα γονίδια. Αλλιώς θα είχαμε εκφυλιστεί ως είδος (δηλ. και τώρα ίσως έχουμε αλλά τέλος πάντων).

3. Καλό μήνα κι από μένα, σε όλες και όλους.

2. Μα, το 'χω ξαναπεί, τα κειμενάκια αυτά δεν διεκδικούν τίποτε. Ένα απλό παιχνίδισμα είναι, φαντασιώσεις ενός ξεμωραμένου πορνόγερου. Σιγά τώρα μη τις δούμε και στην Εστία, θα ζητήσει μετά κι ο Ελευθερουδάκης, θα μπλέξουμε ...

Πάντως τον Δοδούλη τον θαυμάζω, αυτός ναι, είναι επαγγελματίας. Κι όσοι δεν έχετε δει τη δουλειά του κάντε το.

1. Σ' ευχαριστώ για την πρόκληση, όπως τη λες, μου αρέσει και τη δέχομαι. Όσο για διαφορετικές ιστορίες δεν ξέρω, αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι τίποτε, εξάλλου, πού να βρω εγώ άλλες ιστορίες, αυτές ήξερα κι αυτές έγραψα.

Κάτι μου πέρασε το πρωί απ' το μυαλό για το 5ο επεισόδιο της σειράς αυτής, αλλά μάλλον ματαιώνεται, θα 'ναι deja vu. Αν μου 'ρθει κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον βλέπουμε. Για ευτυχίες όμως, μέλια και βαθιά γεράματα μέσ 'στη χαρά, ενώ τα εγγονάκια τρέχουν γύρω γύρω, το ΛΑΦΚΑ θα 'χει φτάσει τα 1.000 ευρώ και το βιάγκρα θα καλύπτεται από το ΙΚΑ φοβάμαι πως πρέπει να παραγγείλουμε απ' έξω. Και μετά να κάτσουμε να το απολαύσουμε. Γιατί αν βασισθείτε σε μένα μάλλον θα το κάψω το φαγητό, κι είναι κρίμα να μείνουμε νηστικοί.

Ανώνυμος είπε...

antvol said... ζω από μια κανονική δουλειά η οποία, ευτυχώς, δεν απαιτεί κανένα ταλέντο, οποιοσδήποτε μπορεί να την κάνει (δυστυχώς).

Γυρνάω λοιπόν το βράδυ, πτώμα, συνήθως και σε κακή διάθεση από τα όσα έχω τραβήξει όλη μέρα, ευτυχώς μένω μόνος και δεν επιβαρύνω κανένα με την παρουσία μου
------------------------------------------------------------------------------------------------
antvol μου, τι απαισιοδοξία είναι αυτή?
Το ότι γυρνάς μόνος σου στο σπίτι είναι μια χαρά, δεν έχεις κανένα να σε πρήζει κ μπορείς να το αλλάξεις ανά πάσα στιγμή. Κ είμαι σίγουρη, από αυτά που γράφεις, ότι δεν θα επιβάρυνες αυτόν τον κάποιον, γιατί είσαι ενδιαφέρον άνθρωπος.

Επίσης δεν υπάρχει δουλειά που να γίνεται από έναν άνθρωπο μόνο. Όλα τα επαγγέλματα ευτυχώς μπορούμε κ τα κάνουμε πολλοί.

Τέλος θέλω να πω σε όλους που υποστηρίζουν ότι η εμφάνιση δεν παίζει ρόλο στον έρωτα, ότι κάνουν λάθος. Είναι το σημαντικότερο. Η ομορφιά (όχι απαραίτητα αυτή του μοντέλου) εξάλλου υπάρχει μόνο γι αυτό, για να διευκολύνει την διαδικασία της αναπαραγωγής. Αυτός είναι κ ο λόγος που αυτό το τελευταίο ζευγάρι έχει τις περισσότερες πιθανότητες να μείνει μαζί, γιατί η τύπισσα ξέρει να το παίζει γκόμενα.

anonymos είπε...

Antvol,συγχαρητήρια για την "τετραλογία" σου. Κάθε μια απ' αυτές τις ιστορίες δεν αναφέρεται στο ίδιο θέμα, απλά έχει τον ίδιο σκελετό.
Δομείται πάνω στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητα των σχέσεων μας, παρόλο που στις ατομικές μας φαντασιώσεις θα επιθυμούσαμε να μην έχουν αυτήν την εικόνα.
Το ίδιο πραγματικός είναι και ο προβληματισμός πάνω στα θέματα που σε κάθε ιστορία διαπραγματεύεσαι. Χτυπάει απευθείας στον στόχο με μια απόλυτα ξεκάθαρη άποψη.

Sarah είπε...

Και μια παράκληση Antvol.
Μη ξαναχαρακτηρίσεις τον εαυτο σου -έστω και αστειευόμενος- ως "πορνόγερο."
Μας είναι αδύνατο να σε φανταστούμε as such.
Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ πορνόγεροι ή σκατογριες. Τους τίτλους αυτους του αποδίδω ελεύθερα σε κάτι τσούγκρους και τσούγκρες ανεξαρτήτου ηλικίας που βλέπω αρκετά συχνα.
Do we have a deal?

Ανώνυμος είπε...

Επειδή ελπίζω να διαβάσουμε και άλλες τέτοιες ωραίες ιστορίες, εγώ προτείνω τα παρακάτω για ακόμη μεγαλύτερη απόλαυση.
Κλείστε τηλεόραση αν είναι ανοιχτή.
Επιλέχτε να είναι βράδυ αργά, όταν δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι θόρυβοι.
Χαμηλή μουσική, jazz,classic, αλλά σε χαλαρή διάθεση.
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα ωραίο πούρο για τους καπνίζοντες.

Και τώρα ταξιδέψτε....
Αφεθείτε στην διήγηση του Antvol και φανταστείτε τους ήρωές του. Με το τέλος της ιστορίας, κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε... αναρωτηθείτε... ταξιδέψτε...

Τέτοια εμπειρία και την απολαυση που προσφέρει, δεν θα βιώσετε εύκολα και μάλιστα δωρεάν.
;))

Αntvol, σε απάντηση του σχολίου σας σε μένα στο προηγούμενο ποστ, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη για την θλίψη που σας μετέφερα σχετικά με το Παρίσι. Διακατέχομαι και εγώ από την ίδια θλίψη και νοσταλγία... και δυστυχώς γνωρίζω μόνο μία θεραπεία...

antvol είπε...

zoi20 said...
1. ... γιατί είσαι ενδιαφέρων άνθρωπος.

2. ...Όλα τα επαγγέλματα ευτυχώς μπορούμε κ τα κάνουμε πολλοί.

3. Τέλος θέλω να πω σε όλους που υποστηρίζουν ότι η εμφάνιση δεν παίζει ρόλο στον έρωτα, ότι κάνουν λάθος. Είναι το σημαντικότερο.

4. Η ομορφιά ... υπάρχει μόνο γι αυτό, για να διευκολύνει την διαδικασία της αναπαραγωγής.
-------

anonymos said...

5. Antvol ... Κάθε μια απ' αυτές τις ιστορίες δεν αναφέρεται στο ίδιο θέμα, απλά έχει τον ίδιο σκελετό.

6. Δομείται πάνω στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητα των σχέσεων μας, παρόλο που στις ατομικές μας φαντασιώσεις θα επιθυμούσαμε να μην έχουν αυτήν την εικόνα.

7. Το ίδιο πραγματικός είναι και ο προβληματισμός πάνω στα θέματα που σε κάθε ιστορία διαπραγματεύεσαι. Χτυπάει απευθείας στον στόχο με μια απόλυτα ξεκάθαρη άποψη.
----

philos said...

8. κλείστε τηλεόραση αν είναι ανοιχτή. Επιλέχτε να είναι βράδυ αργά ... Χαμηλή μουσική, jazz,classic, αλλά σε χαλαρή διάθεση. Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα ωραίο πούρο για τους καπνίζοντες.

9. Τέτοια εμπειρία και την απολαυση που προσφέρει, δεν θα βιώσετε εύκολα και μάλιστα δωρεάν.

10. Αntvol ... ζητώ ειλικρινά συγγνώμη για την θλίψη που σας μετέφερα σχετικά με το Παρίσι. Διακατέχομαι και εγώ από την ίδια θλίψη και νοσταλγία... και δυστυχώς γνωρίζω μόνο μία θεραπεία...

-------------------

10. Αγαπητέ Φίλε,

Μην ανησυχείτε, η θλίψη αυτή είναι γλυκιά, φέρνει εικόνες, μυρωδιές, ήχους, γεύσεις, έρωτες, νιώθω τυχερός που τα έχω νιώσει όλ' αυτά περπατώντας στο ile Saint Louis και στο αγαπημένο μου Marais ... Όσο για τη θεραπεία που προτείνετε, αν και υποψιάζομαι ποια μπορεί να 'ναι, θα ΄θελα να την ακούσω.
----

9. Δωρεάν; Μα, προσωρινά. Μόλις το blog γίνει διάσημο, θα μπει συνδρομή. Αλήθεια, εδώ και πολύ καιρό ονειρεύομαι μια ζωή μέσα στη λογοτεχνία, το διάβασμα, τα ταξίδια, το όμορφο κρασί, τον έρωτα, τον ηδονικό διάλογο με ανθρώπους σαν κι εσάς και, αντίστοιχα, μακριά από τη χυδαιότητα και τη μικρότητα του κόσμου αυτού. Κι είμαι πολύ κοντά στο να πάρω τη μεγάλη απόφαση, να ζήσω έτσι τον υπόλοιπο χρόνο που οι μοίρες μου 'χουν τάξει.

Μόνο, να, για το υπέροχο αυτό όνειρο χρειάζομαι, με μέτριους υπολογισμούς, 6.000 ευρώ τον μήνα. Μόλις βρω λοιπόν 60 πιστούς αναγνώστες, πρόθυμους να μου καταβάλουν από 100 ευρώ μηνιαίως (αστείο ποσό, σχεδόν προσβλητικό), θα μ' έχετε εδώ όλο δικό σας.
----

8. Έτσι γράφω πάντα. Όσο για την τηλεόραση, έχει πάθει κατάθλιψη από τη μοναξιά.
-----

5+6+7. Αγαπητέ Ανώνυμε,

Χαίρομαι τόσο που με ελάχιστα λόγια μπορέσατε να αποδώσετε, ακριβώς, το νόημα των ιστοριών μου.

Ιδιαίτερα χαίρομαι που εστιάζετε πάνω στον προβληματισμό που αναπτύσσεται στα κείμενα αυτά. Διότι οι ιστορίες των ζευγαριών είναι βέβαια στο κύριο πλάνο, αλλ' όχι μόνες. Παράλληλα πλέκεται κι ένας όχι τόσο ασήμαντος καμβάς προσωπικών απόψεων και πεποιθήσεων σε απολύτως, κατά τη γνώμη μου, καίρια θέματα της εποχής μας. Κι εσείς όχι μόνο το εντοπίσατε, αλλά το αποδίδετε και τόσο όμορφα.
-----

4. Ωχ, κι εμένα που αυτόν τον καιρό μου αρέσει μια όμορφη κοπέλα, τι πρέπει να κάνω, να τη φανταστώ μόνο ως μέλλουσα μητέρα των παιδιών μου; Αυτός είναι ο μόνος σκοπός της ομορφιάς; Κι αν αποφασίσουμε να μην τεκνοποιήσουμε, να μη το χαρούμε και λίγο;
Αχ Ζωή, τι σκληρά που είναι τα νιάτα ...
----

3. Η εμφάνιση παίζει σημαντικότατο ρόλο στον έρωτα. Απλά, δεν ταυτίζεται πάντα με την ομορφιά. Τουλάχιστον με την ομορφιά όπως την καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος.
----

2. Ναι, κι ιδίως τα πιο δύσκολα. Αυτά ο καθένας φαντάζεται ότι μπορεί να τα κάνει, κι όσο πιο ανίκανος είναι τόσο πιο πολύ είναι σίγουρος. Τ' αποτελέσματα ορατά.
-----

1. Πώς το ξέρεις; Πες μου.

TraumMeister είπε...

Chapeau!

Ο μόνος κίνδυνος που διαβλέπω είναι μήπως η ικανότητα της γραφής σας, όπως εδώ μας παρουσιάστηκε, σας εγκλωβίσει σε έναν ρόλο αντίστοιχο του "καρατερίστα" στο θέατρο ή το σινεμά. Κάτι σαν η θεατρική γκάμα του Χατζηχρήστου να συναιρεθεί στο "κάνε μας όμως τον εκ Λαμίας βλάχο"! Θα 'ναι κρίμα. Μακριά από μας τέτοια πρόθεση, όταν σας "πιέζουμε". Οχι πως έχετε επιλογή δηλαδή, κατά πως λέει και ο προσφιλής σας Lamartine: "C'est singulier! Moi, je pense jamais, mes idées pensent pour moi"

Κατά τα λοιπά, συνεχίστε απτόητος την "ανατομία ενός παντρεμένου ζεύγους" (και άρα, ενός εγκλήματος). Ελπίζω οι ιδέες σας να σκεφτούν σύντομα το πέμπτο ζευγάρι. Και μην βλέπετε διόλου αυτή τη σπουδή ως δείγμα ατεχνίας: ως διαβασμένος, θα έχετε δει πως και οι μεγάλοι συγγραφείς ξαναγράφουν αενάως το ίδιο βιβλίο.

TraumMeister είπε...

Στο προ-κείμενο: το κακό, κατά τη γνώμη μου, τέλος, δε με χαλά, γιατί την ευτυχία δε θέλω να την βλέπω, θέλω να τη ζω. Αλλη μια ευκαιρία όμως να γκρινιάξω για "παιδισμό":-)

Οι σημερινοί ήρωές σας φτάνουν στο απόγειο του παιδισμού: κάνουν έρωτα όχι ως δράση αλλά ως αντίδραση.

Ο Δημήτρης έχει πρόβλημα με τη Δήμητρα και κάνει έρωτα με μια συνάδελφό του. Η Δήμητρα έχει πρόβλημα με τον Δημήτρη που την απατά και κάνει έρωτα με έναν συνάδελφό της. Κανείς από τους δύο δεν επιλέγει να επικοινωνήσει στον άλλον το πρόβλημά του. Οπως ακριβώς ένα (προ)νήπιο δεν μπορεί να εκφράσει τις αντινομίες που του συμβαίνουν και κοπανάει το παιχνίδι του, ώσπου να το σπάσει! Καταπιέζεται να φάει το φαΐ του και πετάει το τηλεκοντρόλ από το μπαλκόνι!

Αναρωτιέμαι φωναχτά:

Ποιά είναι η έννοια της φράσης "ο άνθρωπός μου" αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις σε αυτόν με τον οποίο μοιράζεσαι τραπέζι και κλίνη (ή και παιδιά) τις πιο αβάσταχτες εντάσεις σου; Εφταιγε το επίπεδο; Αν είχε ο Δημήτρης μια σύντροφο να συζητάει Κβαντομηχανική, θα ήταν όλα καλύτερα; Δεν νομίζω. Είχαν "σχέση" αυτοί οι άνθρωποι, πέραν του τυπικού (σεξ, λογαριασμοί, σειρά σου για τις πάνες); Μήπως περιγράφετε ένα ζεύγος ανθρώπων που ζούσαν "κατά μόνας" μαζί, όπως τα αντικρυστά τραπέζια εργασίας τους, και φυσικά, κάποια στιγμή κατάλαβαν πως δεν χωράνε δύο ατομικότητες στο ίδιο ζεύγος;

Αυτήν τη ισορροπία του τρόμου, ανάμεσα στην ατομικότητα και την δυάδα, με ποιάν ενέργεια την στήριξαν; Με την σκέψη "Αν όμως μ΄αγαπούσε αληθινά θα με καταλάβαινε χωρίς να πω τίποτα"; Ιδανικός εραστής ο τηλεπαθητικός εραστής; Ποιός "φούσκωσε" με την μη επικοινωνία όλο αυτό το μπαλόνι του Ερωτα με έψιλον κεφαλαίο, που όταν ξεφούσκωσε ακούστηκε φυσικά σαν πορδή, όπως κάθε μπαλόνι που του χαλαρώνεις το στόμιο;

Είναι τελικά τόσο δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι ο άλλος (όχι ο εαυτός, αυτό είναι βιωματικά αυταπόδεικτο) έχει ερωτικές επιθυμίες για τρίτα πρόσωπα; Κοιτάζω γύρω μου.. Μάλλον είναι!

Γι αυτό και με όποιον τρόπο κι αν πεις για "επικοινωνία" στο ζευγάρι, ξεπέφτεις σε αμερικάνο ψυχο-κάτι, σύμβουλο ζεύγους, που λέει: "Και τώρα κοιταχτείτε, πείτε σ΄αγαπώ, και φιληθείτε!" Γιατί αυτά που έχουν πραγματικά να ειπωθούν κανείς δεν θέλει να τα πει, πόσο μάλλον να τα ακούσει...

Αλλά αν του αρνιόμαστε ακόμη και την επιθυμία του άλλου, τί θα γίνει με την στατιστικά αναπόφευκτη πράξη; ("ας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην το μάθω ποτέ.." - ωδή στην ανηλικίωση, την παράδεισο της μη γνώσης).

Μα, μπορώ π.χ. να παντρευτώ έναν άνθρωπο και να τον καταδικάσω να μην ξαναεπιθυμίσει και να μην ξαναγγίξει ποτέ άλλον άνθρωπο, ως το θάνατο; Ποιός είμαι; Ο Θεός; Ή μήπως ένα νήπιο; (σχεδόν το ίδιο: ο Θεός όμως έχει διαρκή επίγνωση των ορίων του)

Δεν λέω πως μου είναι "ευχάριστο" (οτ)αν συμβαίνει! Αλλά εκεί στοχεύει και η έξοδος από την παιδικότητα. Να διαλέγεις ποιά από τα δυσάρεστα πράγματα που θα υποστείς, λόγω πραγματικότητας, "αξίζει" να υπομένεις.

Είναι λοιπόν τόσο συγκλονιστικό να καθίσεις τον άλλον κάτω και να του πεις: "δεν μπορώ να σε (ξανα)πάω στην παράδεισο, αλλά θα σου βαστώ το χέρι στην καθημερινή μικρή κόλαση και θα έχουμε ενίοτε τους μικρούς μας παραδείσους σφιχταγκαλιασμένοι";

Ισως και να 'ναι..

Είναι τόσο σίγουρο ότι ο άλλος θα σκεφτεί "Μα, κάποιος άλλος ίσως να μπορεί να με πάει, I have no time to waste..";

Ισως και να 'ναι..

Είναι μια τέτοια στάση, άρνησης της εθελούσιας παραμύθας, πρελούδιο στο κυνικό σεξ, όλοι "εναντίον" όλων, και τη διάλυση της έννοιας του ζεύγους;

Ισως και να 'ναι..

Αλλά, βλέποντας το φιάσκο της "άλλης" στάσης ("see no evil, hear no evil, speak no evil"), ίσως αξίζει να το ρισκάρει κανείς. Μας διαβάζουν και νέοι άνθρωποι και έχουν κάθε δικαίωμα να αποτύχουν originally.

Me thinks.

Traum

ΥΓ. Δεν υπονοώ τον "ανοιχτό γάμο", μια αποτυχία παλαιότερων δεκαετιών. Εννοώ μια σχέση που δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στην μη ύπαρξη τρίτων προσώπων για να μην καταρρεύσει. Ή, ακόμη χειρότερα, τη μη γνώση μιας τέτοιας ύπαρξης.

Aphrodite είπε...

Σκατά. Πώς το είπαν, "απιστία δεν είναι να πηδιέσαι με τον άλλον, αλλά να ξαπλώνεις το βράδυ στο ίδιο κρέβάτι με την/τον σύζυγο..."

Αμφιβάλλω αν το "ου μοιχεύσεις" το κράτησαν ακόμη κι όταν το σκάλισαν στην πέτρα, αμφιβάλλω αν μπορεί κανείς έτσι εύκολα να το τηρήσει, αλλά από την άλλη, άντε κάν'το, πες συγνώμη κι απαίτησε απ'τον/την σύζυγο ή σύντροφο τέλος πάντων να κάνει σα να μην έτρεξε ποτέ κάστανο...

Δεν ξέρω, κάτι παλαιάς κοπής ζευγάρια-πιτσούνια ως το θάνατο, άραγε το ένιωσαν και δεν το έκαναν, ή απλώς ήταν πολύ ταμένοι ο ένας στον άλλον και δεν...?

!!!

philos είπε...

antvol said:
Όσο για τη θεραπεία που προτείνετε, αν και υποψιάζομαι ποια μπορεί να 'ναι, θα ΄θελα να την ακούσω.

Μια είναι η θεραπεία. Κυριακάτικη βόλτα στο Marais από νωρίς μέχρι σούρουπο και το βραδάκι στα σοκάκια της Μονμάρτης?
Τι άλλο μα τον Τουτατή?
;))

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα σχολιάσω, διάβασα όλα τα σχόλια και ζαλίστικα....πολύ αισιοδοξο το τέλος του κειμένου σου όντως αυτά τα ζευγάρια είναι ένα δείγμα του τι υπάρχει εκει έξω αλλά είναι στο χέρι του καθενός να ζήσει καλύτερα!!!!

Sarah είπε...

Wow

Γινόμαστε σοβαρο μπλογκ εδω μεσα.
Λοιπον είχα γνωρισει στη δουλεια μου πριν τρια χρονια ενα νεο παιδί, τον Jay, ο οποίος με ειχε αφήσει άφωνη με ενα ακλόνητο συστημα αρχων και προδιαγραφών που ειχε στη ζωή του. Αυστηρος με τον εαυτο του, επιεικής με τους άλλους. Ολος του ο χαρακτηρας πήγαζε από τη βαθια του πιστη στον Θεο. Πολλες φορες μου μιλουσε για διαφορα κομματια της Βιβλου και τι σημαιναν γι αυτον. Μου ήταν αδυνατο να φερω οποιαδηποτε αντιρρηση διοτι εβλεπα μπροστα μου εναν ανθρωπο με τοσες αρχες και αξιες που φοβομουν μηπως οι δικες μου εξυπναδες χαλάσουν κατι που ειναι τοσο σπάνιο.

Μια μερα μου ανεπτυξε τις αποψεις του για τον γαμο. Αγαπη, σεβασμος, πίστη.
Του ειπα ότι όμως ειναι δυνατον, κατα τη διαρκεια του γαμου σου να ερωτευθεις καποιον άλλο. Και επειδή αυτο δεν ελέγχεται, δεν φταις εσυ γι αυτο. Αρα;;;;

Οχι, μου ειπε, δεν ειναι ετσι. Δεν ερωτεύεσαι μεσα σε δυτερολεπτα. Αρχιζεις με μια έλξη. Που μόλις την νιώσεις στα πρώτα της σταδια, εχεις την ελεύθερη βούληση να την απομονωσεις με το να φροντισεις να μη ερχεσαι σε επαφη με αυτο το άτομο.

Τα πάντα ειναι αποτελεσμα ελεύθερης βουλησης ειπε. Ακομα και η απιστια, αρχιζει πολλες φορες με μια μηδαμινη ελξη, την οποία εμεις μεγενθυνουμε με το να την επιδιώξουμε. Ελεύθερη βούληση πάλι. Δεν ειμαστε ευχαριστημενοι με τον εαυτο μας, και ψαχνουμε υποκαταστατα.

Ταδε εφη Jay.

Ανώνυμος είπε...

Antvol said

1. Πώς το ξέρεις; Πες μου.(ότι είσαι ενδιαφέρων)

2 Ωχ, κι εμένα που αυτόν τον καιρό μου αρέσει μια όμορφη κοπέλα, τι πρέπει να κάνω, να τη φανταστώ μόνο ως μέλλουσα μητέρα των παιδιών μου; Αυτός είναι ο μόνος σκοπός της ομορφιάς; Κι αν αποφασίσουμε να μην τεκνοποιήσουμε, να μη το χαρούμε και λίγο;
Αχ Ζωή, τι σκληρά που είναι τα νιάτα ...

3. Η εμφάνιση παίζει σημαντικότατο ρόλο στον έρωτα. Απλά, δεν ταυτίζεται πάντα με την ομορφιά. Τουλάχιστον με την ομορφιά όπως την καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος.

---------------------------------
Πρώτο ότι γράφουμε είμαστε. Κ αυτό δεν το λέω εγώ αλλά ο συγγραφέας. Οπότε από το πώς γράφεις καταλαβαίνουμε ότι είσαι ενδιαφέρων άνθρωπος.

Δεύτερο δεν είπα ότι ο έρωτας κ η αναπαραγωγή ταυτίζονται, υπάρχει όμως μεγάλη σύνδεση στο υποσυνείδητο μας κ το ξέρεις. Εννοείται ότι ερωτευόμαστε, χωρίς να θέλουμε απαραίτητα να κάνουμε παιδιά. Αν είχα παιδί με όλους όσους έχω ερωτευτεί…:).

Κ τέλος γι αυτό έβαλα σε παρένθεση πως δεν εννοούσα την ομορφιά του μοντέλου, γιατί ήξερα ότι θα παρεξηγηθώ. Δεν είναι ανάγκη να έχεις κοιλιακούς για να σε ερωτευτεί κάποιος, μια σεξουαλική αυτοπεποίθηση που θα σε κάνει ελκυστικό όμως είναι απαραίτητη κ φαίνεται κ στη μούρη μας.

ΥΓ. ποια νιάτα? Έγινα 29 πριν λίγες μέρες. Σκληρός είσαι μέχρι τα 25. μετά σε παίρνει η κατηφόρα κ σκέφτεσαι «μη μιλάς γιατί έρχεται κ η σειρά σου οσονούπω» :)

antvol είπε...

TraumMeister said...

1. Ο μόνος κίνδυνος που διαβλέπω είναι μήπως η ικανότητα της γραφής σας ... σας εγκλωβίσει σε έναν ρόλο αντίστοιχο του "καρατερίστα" στο θέατρο ή το σινεμά. Κάτι σαν η θεατρική γκάμα του Χατζηχρήστου να συναιρεθεί στο "κάνε μας όμως τον εκ Λαμίας βλάχο"! Θα 'ναι κρίμα ...
---
2. Οχι πως έχετε επιλογή δηλαδή ...
---
3. Κατά τα λοιπά, συνεχίστε απτόητος την "ανατομία ενός παντρεμένου ζεύγους" (και άρα, ενός εγκλήματος) ...
---
4. Ελπίζω οι ιδέες σας να σκεφτούν σύντομα το πέμπτο ζευγάρι ...
---
5. Οι σημερινοί ήρωές σας φτάνουν στο απόγειο του παιδισμού: κάνουν έρωτα όχι ως δράση αλλά ως αντίδραση ...
---
6. ... Είχαν "σχέση" αυτοί οι άνθρωποι, πέραν του τυπικού (σεξ, λογαριασμοί, σειρά σου για τις πάνες); ...
---
7. Είναι τελικά τόσο δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι ο άλλος (όχι ο εαυτός, αυτό είναι βιωματικά αυταπόδεικτο) έχει ερωτικές επιθυμίες για τρίτα πρόσωπα; Κοιτάζω γύρω μου. Μάλλον είναι! ...
---
8. Μα, μπορώ π.χ. να παντρευτώ έναν άνθρωπο και να τον καταδικάσω να μην ξαναεπιθυμίσει και να μην ξαναγγίξει ποτέ άλλον άνθρωπο, ως το θάνατο; ...
---
9. ο Θεός όμως έχει διαρκή επίγνωση των ορίων του ...
---
10. Είναι λοιπόν τόσο συγκλονιστικό να καθίσεις τον άλλον κάτω και να του πεις: "δεν μπορώ να σε (ξανα)πάω στην παράδεισο, αλλά θα σου βαστώ το χέρι στην καθημερινή μικρή κόλαση και θα έχουμε ενίοτε τους μικρούς μας παραδείσους σφιχταγκαλιασμένοι"; ...
---
11. Είναι μια τέτοια στάση, άρνησης της εθελούσιας παραμύθας, πρελούδιο στο κυνικό σεξ ... και τη διάλυση της έννοιας του ζεύγους;
---
12. Αλλά, βλέποντας το φιάσκο της "άλλης" στάσης ... ίσως αξίζει να το ρισκάρει κανείς ...
---
13. Εννοώ μια σχέση που δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στην μη ύπαρξη τρίτων προσώπων για να μην καταρρεύσει.
-----------

aphrodite said...

14. ... "απιστία δεν είναι να πηδιέσαι με τον άλλον, αλλά να ξαπλώνεις το βράδυ στο ίδιο κρέβάτι με την/τον σύζυγο..."
---
15. Αμφιβάλλω αν το "ου μοιχεύσεις" το κράτησαν ακόμη κι όταν το σκάλισαν στην πέτρα, αμφιβάλλω αν μπορεί κανείς έτσι εύκολα να το τηρήσει, αλλά από την άλλη, άντε κάν'το, πες συγνώμη κι απαίτησε απ'τον/την σύζυγο ή σύντροφο τέλος πάντων να κάνει σα να μην έτρεξε ποτέ κάστανο...
---
16. Δεν ξέρω, κάτι παλαιάς κοπής ζευγάρια-πιτσούνια ως το θάνατο, άραγε το ένιωσαν και δεν το έκαναν, ή απλώς ήταν πολύ ταμένοι ο ένας στον άλλον και δεν...?
----------------------

philos said...
17. ... Μία είναι η θεραπεία. Κυριακάτικη βόλτα στο Marais ...
----------------

Μαράκι said...
18. ... πολύ αισιοδοξο το τέλος του κειμένου σου ...
-----------------

Πανάσχημη said...

19. ... Λοιπον είχα γνωρισει ... ενα νεο παιδί ... ο οποίος με ειχε αφήσει άφωνη με ενα ακλόνητο συστημα αρχων και προδιαγραφών που ειχε στη ζωή του. Αυστηρος με τον εαυτο του, επιεικής με τους άλλους. Ολος του ο χαρακτηρας πήγαζε από τη βαθια του πιστη στον Θεο κλπ κλπ
---
20. Μια μερα μου ανεπτυξε τις αποψεις του για τον γαμο. Αγαπη, σεβασμος, πίστη.
... Δεν ερωτεύεσαι μεσα σε δυτερολεπτα. ... Τα πάντα ειναι αποτελεσμα ελεύθερης βουλησης ειπε. Ακομα και η απιστια, ... Δεν ειμαστε ευχαριστημενοι με τον εαυτο μας, και ψαχνουμε υποκαταστατα ...
---------------------

zoi20 said...

21. ... Αν είχα παιδί με όλους όσους έχω ερωτευτεί ...
---
22. ... Δεν είναι ανάγκη να έχεις κοιλιακούς για να σε ερωτευτεί κάποιος ...
---
23. ... μια σεξουαλική αυτοπεποίθηση που θα σε κάνει ελκυστικό όμως είναι απαραίτητη κ φαίνεται κ στη μούρη μας.
---
24. ποια νιάτα? Έγινα 29 πριν λίγες μέρες ...
---------------------

Αν είναι δυνατόν βρε παιδιά, να απαντήσω τώρα ή να γράψω κάτι καινούργιο; Κι είναι και μεσάνυχτα, και λείπω απ' το πρωί ...

Τέλος πάντων, έχω υποσχεθεί να απαντώ σε όλα τα σχόλια. Λοιπόν, πάρτε ανάσα.
---
24. Εκλεισες τα 29; Τι λες βρε θηρίο, τοοοοοοσο γριά, σε λίγο θα μας πεις ότι σου έδωσαν και κάθισμα στο λεωφορείο ... Άντε, πλησιάζεις στην πιο όμορφη ηλικία της γυναίκας (δεν θα πω όμως ποια είναι). Α προπό, χρόνια πολλά Ζωή, δεχόμαστε κέρασμα.
---
23. Κι όμως, πολλές φορές ερωτευόμαστε την έλλειψη ακριβώς σεξουαλικής αυτοπεποίθησης. Γιατί, υπό προϋποθέσεις, είναι καθησυχαστική. Ενώ κάθε είδους αυτοπεποίθηση μπορεί να φοβίσει.
---
22. Για τους κοιλιακούς ευτυχώς, γιατί δεν έχω. Εχω όμως κοιλιά, κάτι είναι κι αυτό (ή όχι, λες να μπερδεύτηκα;).
---
21. Πόσα παιδιά θα 'χες τότε; (the truth pls).
---
19 + 20. Κοίτα τώρα Παν., σέβομαι τις απόψεις του φίλου σου, αλλά δεν μπορώ να τις συμμερισθώ. Σε βεβαιώνω δε ότι τις έχω ακούσει κι εγώ πολλές φορές στη ζωή μου. Και, λυπάμαι που το λέω, συμβαίνει ενίοτε (όχι και τόσο ενίοτε) αυτοί που τις διατυμπανίζουν να 'ναι κι οι πρώτοι σε κάθε είδους "παραστρατήματα". Και, μιας που ο θάνατος του υπέροχου Ρόμπερτ Ώλτμαν είναι πρόσφατος, θυμάσαι, ασφαλώς, στο MASH (τι εργάρα) τη σκηνή με τον ιεροκήρυκα και τη νοσοκόμα, ξέρεις, που τα άθλια καθάρματα μετέδωσαν live σε όλο το στρατόπεδο ... Τέλος πάντων, η συζήτηση εδώ δεν γίνεται με θεολογικά ή άλλα επιχειρήματα. Γιατί, αν είναι να μην "επιθυμήσω" τη γειτόνισσα (αν είναι καλή, ας μένει και παρακάτω, δεν χάλασε ο κόσμος) όχι επειδή δεν μου 'ρχεται, απλά, αλλ' επειδή μου το απαγορεύει ο Θεός, δεν μου λέει τίποτε. Σταματώ εδώ, καλό παιδί ο Jay αλλά, σε παρακαλώ, 3 χρόνια πέρασαν, για ρώτα τον τι έχει συμβεί στο μεταξύ (και, βέβαια, παρέλειψες να μας πεις αν ήταν παντρεμένος και, σε καταφατική περίπτωση, ποιες ήταν οι απόψεις της συμβίας του).
---
18. Αλήθεια το βρήκες αισιόδοξο; Ή το λες ως σχήμα λόγου;
---
17. Βόλτα στο Marais, κι ας είναι και καθημερινή. Αν έχετε καιρό, διαβάστε το σημερινό post της φίλης μας Γεωργίας, στο εξαιρετικό της blog (http://www.gitsakichan.blogspot.com), είναι αφιερωμένο στο Παρίσι (και σε μένα φυσικά, αλλά είμαι σεμνό παιδί και δεν το τονίζω).
---
16. Αυτό το ερώτημα Αφροδίτη το 'χω κάνει στον εαυτό μου χιλιάδες φορές, δεν έχω βρει ακόμη το θάρρος να ρωτήσω κανένα από τα ζευγάρια αυτά να με διαφωτίσει (υπομονή όμως, πλησιάζουμε στην κρίσιμη ηλικία, σε λίγο θα 'χετε πληροφόρηση από πρώτο χέρι). Πιστεύω ότι για πολλά από τα ζευγάρια αυτά το θέμα της απιστίας ήταν, απλά, unthinkable. Σα την πυρηνική σύντηξη ή τον εποικισμό της σελήνης. Κι όταν κάτι δεν το σκέφτεσαι καν, δεν σε (πολυ)βασανίζει. Ίσως όμως να λέω και μπούρδες κι οι παππουδογιαγιάδες να το διασκέδαζαν μεταξύ τους μια χαρά, τώρα που το σκέφτομαι τόσες φορές τη μέρα εκκλησία και καφενείο, κάτι δεν πάει καλά ...
---
15. Εδώ σε πιάνω αδιάβαστη. Το "ου μοιχεύσεις" δεν το σκάλισαν άνθρωποι στην πλάκα, τους δόθηκε σκαλισμένο. Κι ο έρμος ο Μωυσής, κατεβαίνοντας απ' το βουνό, μόλις έριξε μια ματιά και το είδε, παραπάτησε απ' το κακό του και την έσπασε την πλάκα. Δεν κάνω πλάκα (άλλου τύπου), γεγονός είναι, γι αυτό και οι original 10 εντολές ούτε το βουνό δεν μπόρεσαν να κατέβουν, τόσο φρίκαρε ο τύπος (δεν θυμάμαι αν κάποια κομμάτια βρήκε ο Χάρισσον Φορντ, ήμουνα παιδί τότε). Τώρα, αν μπορεί κανείς εύκολα να το τηρήσει, ασφαλώς και μπορεί, όπως μπορεί κανείς εύκολα να κόψει και το κάπνισμα, ξέρω πολλούς που το έχουν κόψει πάνω από 100 φορές, πανεύκολο το 'χουν. Τέλος, τι λες στον άλλο άστο. Ή πάρε τηλέφωνο, κάτι θα βρούμε.
---
14. Μπορεί να μην είναι ακριβώς απιστία, αλλά κάτι άλλο, τρισύλλαβο ομοίως. Όχι όμως εδώ τέτοιες λέξεις, ας κρατήσωμεν τον χώρον καθαρόν.
---
13. Traum είστε καταρράκτης ... Πώς ν' απατήσει κανείς το ταίρι του, μέχρι να διαβάσει το σχόλιό σας και ν' απαντήσει πέταξε το πουλάκι. Εν πάση περιπτώσει, και αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα, η σχέση (φαίνεται να) καταρρέει είτε στηρίζεται σε τρίτους είτε όχι. Ο θόρυβος, απλά, είναι διαφορετικός. Όταν υπάρχουν τρίτοι συνήθως είναι θόρυβος σπασίματος, όταν δεν υπάρχουν σουρσίματος. Το αποτέλεσμα πάντως το ίδιο.
---
12. Ναι, αξίζει, αλλά, κακού κακού, να 'χετε μαζί σας και το τηλέφωνο ενός καλού δικηγόρου.
---
11. Διάλυση του ζεύγους ίσως, γιατί όμως κυνική σχέση; Διαφωνώ απόλυτα, υπέροχοι τρυφεροί. ρομαντικοί και λαμπροί παράνομοι έρωτες έχουν ακμάσει στη σκιά νόμιμων ζευγαριών, γεμάτη είναι η μεγάλη λογοτεχνία.
---
10. Τώρα τι να πω, αν βρείτε γυναίκα να δεχθεί να της κρατάτε το χέρι (υποθέτω με το αριστερό σας), ενώ με το δεξί, την ίδια στιγμή, κρατάτε (ή κάνετε κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα) άλλη, δώστε μου το τηλέφωνό της, προσλαμβάνεται πάραυτα. Και με το ΙΚΑ της.
---
9. Λυπάμαι, το πρόβλημα που έχω με τον Θεό είναι ότι, κατά την άποψή μου, δεν έχει καμιά επίγνωση των ορίων του. Αλλιώς δεν θα υπήρχε τόσος πόνος στη γη, τουλάχιστον τα μικρά παιδάκια θα τα 'φηνε στην ησυχία τους. Να μην επεκταθώ όμως.
---
8. Τον άλλον πάει κι έρχεται, (και) στο σεξ ισχύει το ρητό ο σώζων εαυτόν σωθήτω, τον εαυτό σας όμως γιατί να τον καταδικάσετε; Τι σας φταίει;
---
7. Ναι, είναι, συμφωνώ. Γιατί ο γάμος είναι και ιδιοκτησιακός θεσμός. Και το αυτοκίνητό σου, όταν δεν το οδηγάς, θέλεις να 'ναι παρκαρισμένο. Με τα κλειδιά στο συρτάρι σου.
---
6. Καλύτερα πάντως από πολλά ζευγάρια που γνωρίζω, στα οποία μένουν μόνο οι πάνες και οι λογαριασμοί, το σεξ έχει τελειώσει. Για πάντα.
---
5. Εντάξει, ας μη τα παραλάμε, το σεξ έχει πάντα τη γοητεία του, έστω και ως αντίδραση. Ως δράση βέβαια είναι προτιμότερο, συμφωνώ.
---
4. Κάτι σκέφτομαι, αλλά αμυδρά. Δεν ξέρω αν θα το δείτε, πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα, ίσως δεν πρέπει.
---
3. Γάμος ίσον έγκλημα; Ωχ ωχ ωχ, μας βλέπω σε κάνα τμήμα απόψε ...
---
2. Γιατί, δεν πιστεύετε στην ελεύθερη βούληση; Γιατί δεν έχω επιλογή;
---
1. Αμάν, λέτε να χαρακτηρισθώ μια μέρα "ο Χατζηχρήστος blogger"; Ομολογώ, δεν θα το 'θελα.

IdentityCafe είπε...

Χαρα στο κουραγιο σου Αντβολ που απαντας σε ολους!
Να δω οταν θα σε μαθει πολυς κοσμος - ηδη πρεπει να το βλεπεις- και γινεις κι εσυ σαν το δονκατ πως θα απαντας σε 200 σχολια...

Τα 100 ευρω τα δινω αλλα θα ηθελα και ενα ποσοστο στην εκδοση του βιβλιου...

Πανασχημη δεν το πιστευω οτι εκανες τετοιο σχολιο για τον "φιλο" σου τον Jay...Θελεις μηπως να μας προσβαλλεις τη νοημοσυνη? Μονο στο Bible belt εχω ακουσει τετοιες χοντραδες και ηθελα να ειχα ενα μεγαλο μπαζουκα να τα κανω γης μαδιαμ...
(Εχασε κι η Ταμπα απο το BUF)

Ανώνυμος είπε...

Μεσα αποτα δικά μου μάτια φάνηκε αισιόδοξο...

Sarah είπε...

Νομιζω φασκουμε και αντιφασκουμε. Πριν απο λίγες μέρες είχαμε συμφωνήσει οτι υπαρχουν ανδρες που ξερουν να αγαπαν και να μενουν πιστοί.
Πως λετε να το καταφερνουν;
Δεν μπαινει ο πειρασμός στη μεση ποτε; Απλά ξερουν και ξεγλιστρανε πριν μεγαλώσει το κακό.
Τωρα αν κάποιος επιλεγει αυτη την τακτική του preemptive exit, βασει λογικής, ή βασει εμπειρίας, ή βασει θρησκειας, θα μου επιτρεψετε να σας πω ότι ειναι προσωπική του επιλογη.

Ο Jay ήταν 20 χρονων όταν τον γνωρισα. Τωρα παντρευτηκε και μου εστειλε μια φωτογραφια με το νεογεννητο γιο του.
Το μέλλον του; Αγνωστο.
Αλλα σας παρακαλώ μην τον ειρωνεύεστε επειδή η ζωη του καθοδηγειται από την πίστη του.
Επειδη δεν το καταλαβαινετε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ή οτι ειναι άκρως υποκριτικό.

Ανώνυμος είπε...

antvol said...
Πόσα παιδιά θα 'χες τότε; (the truth pls).
------------------------------

Δεν ρωτάνε τέοια πράγματα μια κυρία:)
Πάντως την άδεια για ταξί θα την έβγαζα άνετα, ως πολύτεκνη

antvol είπε...

@Πανάσχημη
----

1. Γιατί φάσκουμε και αντιφάσκουμε; Είπε κανείς ότι η συζυγική πίστη είναι ανέφικτη; Και μάλιστα από τις δύο πλευρές, όχι μόνον από τη μία. Δεν νομίζω, προσωπικά γνωρίζω πολλά ζευγάρια που το 'χουν (μέχρι στιγμής) καταφέρει.

2. Και, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, ο τρόπος που το καταφέρνουν - θρησκευτικές πεποιθήσεις, άποψη για τον θεσμό, κοινωνική ηθική, λογική κλπ - είναι αποκλειστικά δικό τους θέμα. Αρκεί να δουλεύει.

3. Γιατί, όπως είπε κι ο μεγάλος Τενγκ Σιάο Πινγκ, σημασία δεν έχει τι χρώμα έχει η γάτα, σημασία έχει να πιάνει το ποντίκι.

4. Και πότε ειρωνεύτηκα τον Jay και δεν το κατάλαβα; Ίσα ίσα που είπα πως σέβομαι τις απόψεις του, scripta manent, εδώ είναι το κείμενο.

5. Απλά, και η απάντησή σου με επιβεβαιώνει, γιατί δεν είχες αναφέρει την ηλικία του, αλλιώς σκέφτεται κανείς στην ηλικία των 20 ετών κι αλλιώς μετά από κάμποσα χρόνια και, βέβαια, κάμποσες εμπειρίες.

6. Φυσικό είναι, αν τα όσα γράφονται εδώ μου τα 'λεγε ένας 20άρης θα τον κοιτούσα λίγο περίεργα. Γιατί, αλίμονο αν ένας νέος άνθρωπος, που καλά καλά δεν ξέρει πώς είναι το γυναικείο (ή αντρικό) κορμί και που πρέπει να φλέγεται από την ανάγκη να χαθεί μέσα σε μια ερωτική σχέση που θα κρατήσει για πάντα και θα καταυγάσει όλο τον πλανήτη με τη θέρμη της, έχει, αντίθετα, πεισθεί για το ανέφικτο της συζυγικής πίστης, για τον ρόλο των τρίτων, για την frustration που δημιουργείται σε δυο ανθρώπους με τα χρόνια και για τη φθορά που πέφτει επάνω τους και τους καλύπτει, σα τη σκόνη στην πάνω μεριά των ντουλαπιών.

7. Γι αυτό και, αν και έχω μιλήσει με αρκετά νέα παιδιά, δεν έχω βρεθεί μπροστά σε τέτοια κατάσταση. Αντίθετα, έχω συναντήσει αρκετούς Jay (δεν χρειάζεται να 'ναι όλοι θρήσκοι, αρκεί που 'ναι ερωτικά απόλυτοι) και ποτέ, σε διαβεβαιώνω, δεν προσπάθησα να τους υποσκάψω
την άποψή τους αυτή.

8. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στα λάθη του, τα δικά του λάθη κι όχι στα λάθη των άλλων. Κι αυτό πρέπει όλοι να το σεβόμαστε.

9. Το πράγμα αλλάζει όμως αν ο συνομιλητής μου είναι πάνω από 30, και, ιδίως, παντρεμένος καιρό. Αυτόν θα τον κοιτάξω πολύ προσεκτικά και θα προσπαθήσω να καταλάβω όχι τόσο αν με δουλεύει, όσο αν δουλεύει τον εαυτό του. Αν όμως πεισθώ ότι πράγματι εννοεί τα όσα λέει, αν δηλαδή μένει πιστός όχι γιατί δεν ξέρει πώς να το κάνει, φοβάται ή δεν τον θέλει κανείς (μεγάλη κατηγορία αυτή, ας μην την παραβλέπουμε), αλλά γιατί έτσι πιστεύει, παρά το ότι έχει τις ευκαιρίες, τότε θα τον παραδεχθώ. Κι ίσως του ζητήσω κι αυτόγραφο.

10. Τo be continued, το θέμα αυτό μου φαίνεται, πραγματικά, ανεξάντλητο.

Eleni63 είπε...

τι θα γίνει ΑΝτ. θα γράψεις κανένα καινούργιο ή έμπνευση ΓΙΟΚ?

antvol είπε...

@ Eleni63
----

Μα, είναι δυνατόν, τέτοιες άγιες μέρες κι εγώ να σας ψυχοπλακώσω με τις αδιόρθωτες εμμονές μου; Δεν σας φτάνει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα; Γιατί, αν μπορώ να κάνω μια εκτίμηση για τους φίλους που ρίχνουν στο blog αυτό καμιά ματιά που και που, δεν θα πρέπει να περνάνε και τόσο υπέροχες γιορτές ...

Τέλος πάντων, κάτι θα γράψω, αλλά έχω πάρα πολύ δουλειά, δεν μου μένει χρόνος, θα προσπαθήσω πάντως να ξεκλέψω κάποιες ώρες.

Filomila είπε...

Σαν πολύ καιρό έχεις να μας γράψεις κάτι...
Κι εγώ πολύ καιρό να σχολιάσω, αλλά αυτό δεν είναι πρώτιστο μέλημα..

Κι αν σε μπλοκάρει (αντί να σε μπλογκάρει!) η..περιρέουσα ατμόσφαιρα,

αιφνιδίασέ μας...

..love is all around (πού? πού? πείτε μου κι εμένα!)...άσε τους γάμους και πάμε στους έρωτες.
Τους άδοξους, τους παράνομους, τους παράφορους, τους τελειωμένους..
Τους "ρουφηγμένους" ως το μεδούλι, που δεν τους μένει τίποτα άλλο παρά να φύγεις.


Τα πάθη (και τα λάθη) μένουν! :)))

dodo είπε...

"Μα, είναι δυνατόν, τέτοιες άγιες μέρες κι εγώ να σας ψυχοπλακώσω με τις αδιόρθωτες εμμονές μου;"

Μην ανησυχείς, αντέχουμε!
Στις παγέτες, στα στρασάκια και στην νεομπαρόκ γκλαμουριά τών ημερών δεν ξέρω πόσον αντέχουμε...

antvol είπε...

Filomila said...

1. Σαν πολύ καιρό έχεις να μας γράψεις κάτι...
αιφνιδίασέ μας...

2. ... άσε τους γάμους και πάμε στους έρωτες.

3. ...Τα πάθη (και τα λάθη) μένουν!
----------

dodos said...

4. Στις παγέτες, στα στρασάκια και στην νεομπαρόκ γκλαμουριά τών ημερών δεν ξέρω πόσον αντέχουμε...
-----------

4. Αχ Dodo, εγώ πάντως νιώθω πως έχω ξεπεράσει τα όριά μου. Γι αυτό και στις φετεινές γιορτές λέω να δουλέψω όσο μπορώ. Αν και η ατμόσφαιρα θα με παρασύρει, το ξέρω. Γιατί οι γιορτές είναι πολύ δύσκολη περίοδος, ακόμη και για όσους έχουν αποδείξει πως μπορούν να κολυμπούν αντίθετα στο ρεύμα.
---

3. Ναι, μένουν. Και, συνήθως, μαζί μ' αυτά και μερικά παιδιά. Που δεν φταίνε, βέβαια, τίποτε. Και που υφίστανται τις συνέπειες.

2. Μα, σε όλες τις ιστορίες μου υπάρχει έρωτας, τουλάχιστον σε κάποια φάση. Τώρα, αν ο μικρούλης αυτός διαβολάκος έχει σύντομο χρόνο λήξης, εγώ τι φταίω, μήπως είναι δικό μου δημιούργημα;

1. Δίκαιο έχεις, απλά έχω δώσει άδεια στον εαυτό μου, ένωσα και κάποιες παλιές μέρες που δεν είχα πάρει, βάλε και κάποιες (ψεύτικες) αρρώστειες, να πώς περνάει ο καιρός.

0. Καλά Χριστούγεννα σε όλους, σας νιώθω πολύ κοντά μου.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, γράψε κάτι. Ανυπομονώ. Πόσο πια καιρό μπορεί να σου παίρνει?Βέβαια θα μου πεις εσύ γράφεις σα λογοτέχνης, ενώ εγώ σε στυλ 'οτι θυμάμαι χαίρομαι':)γι αυτό κ δεν μου παίρνει πάνω από 2 ώρες.

Καλά Χριστούγεννα κ να περάσεις καλά.
ΥΓ. Ωραία αυτά τα μπλογκ, να νιώθεις τόσους ανθρώπους κοντά σου ε?

Filomila είπε...

antvol said: Μα, σε όλες τις ιστορίες μου υπάρχει έρωτας, τουλάχιστον σε κάποια φάση. Τώρα, αν ο μικρούλης αυτός διαβολάκος έχει σύντομο χρόνο λήξης, εγώ τι φταίω, μήπως είναι δικό μου δημιούργημα;


Ο έρωτας "οφείλει" να είναι ο πρωταγωνιστής στη ζωή μας (όχι απαραίτητα και στις ιστορίες σου).
Έρωτας για τα πάντα. Για τη ζωή, τη δημιουργία, ο,τι κάνουμε, ο,τι βλέπουμε, ο,τι γευόμαστε.


Καλές Γιορτές σε όλους.

Aphrodite είπε...

MEEEEERRY XMAS AND A HAPPY NEW YEAR!!!

Yγεία, ευτυχία, χαρά, ειρήνη στον πλανήτη, λευτεριά στ'αδέρφια μας και να μην το συνεχίσω, ξέρεις, νορμάλ μπαίνει ο κόσμος εδώ, παρασερνάμενος βγαίνει, ο οίστρος μπόλικος...

Να σε χαιρόμαστε και να μας χαίρεσαι και να μη χάνεσαι, έτσι?

Πολλή πολλή πολλή αγάπη!

Eleni63 είπε...

Ελεγα μήπως σήμερα ήμουν τυχερή και είχε "δωράκι" Χρόνια Πολλά απίθανε φίλε, και ευχές σε όλους τους αναγνώστες σου.

TraumMeister είπε...

Traum είστε καταρράκτης ...

Συγγνώμη. Λήψη 2η, πιο "στεγνή":-)

....αν βρείτε γυναίκα να δεχθεί να της κρατάτε το χέρι ενώ την ίδια στιγμή, κρατάτε άλλη, δώστε μου το τηλέφωνό της...

Παροιμία: Be careful what you wish for.

Απορία: αν βρίσκατε μία γυναίκα να δέχεται αυτή την συμπεριφορά σας μέσα σε γάμο, θα δεχόσασταν κι εσείς να κάνει κι εκείνη μία από τα ίδια;

Γιατί ο γάμος είναι και ιδιοκτησιακός θεσμός...
....
Γάμος ίσον έγκλημα;


Κάθε γάμος δύο συγκεκριμένων ατόμων έχει την δική του ερμηνευτική. Σας απασχολεί βέβαια ο γάμος από εννοιολογική σκοπιά, γι' αυτό σωστά επισημαίνετε την ιδιοκτησιακή του άποψη.

Ο "γάμος" όμως υπάρχει πριν από την σημερινή έννοια της ιδιοκτησίας (απλοϊκά: νομή και κατοχή). Είναι λοιπόν "ιδιοκτησιακός θεσμός" μεν, σε ένα άλλο επίπεδο, δε.

Πιστεύω πως είναι κυρίως δήλωση που έχει να κάνει με το ιερό και την κοινότητα (= βλάβη της κοινότητας, έγκλημα). Γι αυτό η απιστία θα νοείται πάντα ως βεβήλωση. Και είναι ως τώρα ετεροβαρής, και ο γάμος και η απιστία - προς όφελος του άνδρα, ο οποίος δεν συνιστά στον πολιτισμό μας το "ιερό". Η πίστη μέσα στο γάμο είναι κατά μίαν έννοια "θρησκευτική", ανεξαρτήτως αν οι σύζυγοι θρησκεύονται.

Τί άλλο φθείρει το ιερό; Σωστά απαντάτε, η τριβή της καθημερινής εξοικείωσης. Επίσης, ο σημερινός υπερτονισμός της οικονομικής διάστασης του γάμου, αφορά απλώς μεταστροφή του "ιερού" στον πολιτισμό μας. Δεν επεκτείνομαι, σεβόμενος τον χρόνο και τον χώρο σας.

. ... δεν πιστεύετε στην ελεύθερη βούληση; Γιατί δεν έχω επιλογή;

"Ελεύθερη βούληση" υπάρχει - τηρουμένων των ορισμών: π.χ. ότι οι άνθρωποι δεν ζουν εκτός ιστορίας και εκτός πολιτισμού. Ο Lamartin μιλά για σκέψη. Επικαλούμενος την εμπειρία, μπορώ να είμαι ασύστολα απόλυτος: κάθε σκέψη μπορεί να ελεγχθεί μόνον αφού δημιουργηθεί / συνειδητοποιηθεί. Θα το σκεφθείτε το πέμπτο ζευγάρι, άσχετα αν θα το γράψετε ή όχι - αυτό έλεγα.

Δεν υπάρχει η ελευθερία της μη δημιουργίας μιας σκέψης.

Πράγμα που επίσης εξηγεί γιατί ο "νομοθέτης" έγραψε στην πλάκα "ουκ επιθυμίσεις" - όχι "ουκ απολαύσεις". Το δεύτερο μπορεί να ελεγχθεί / τηρηθεί εύκολα μέσω ενός συστήματος ευθύνης, τιμωρίας και ενοχών - το πρώτο όχι. Επρεπε να είναι σίγουρος.

antvol είπε...

@ traummeister

Για τις 10 εντολές και το ουκ επιθυμήσεις κλπ αντί του ουκ απολαύσεις κλπ υπάρχει πάντως κι άλλη εκδοχή: Για να απολαύσεις, πρέπει πρώτα να επιθυμήσεις.

Σωστά λοιπόν η εντολή αναφέρεται στην πηγή του κακού, δηλαδή την επιθυμία. Αφού χωρίς αυτήν απόλαυση γιοκ.