Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Husbands and Wives (ζευγάρι 2)


Βασίλης και Βασιλική

Βασίλης: 35 ετών, μεγαλωμένος σε χωριό, με φτωχούς, αμόρφωτους κι ασήμαντους γονείς και δυο, ομοίως ασήμαντους, αδελφούς. Όχι όμορφος, αλλά καλοφτιαγμένος. Και, ιδίως, πανέξυπνος, ευαίσθητος, φιλόδοξος, εργατικός. Σπούδασε (μόνος από την οικογένεια) πληροφορική δουλεύοντας σε οικοδομές, ταβέρνες, μαγαζιά, κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα. Τις ελεύθερες ώρες του μάθαινε αγγλικά και γαλλικά, διάβαζε ποίηση, σκάρωνε στίχους κι ερωτευόταν. Άρεσε στις γυναίκες, τις τραβούσε κοντά του το σκληρό, χωριάτικο, τρυφερό και ρομαντικό του στυλ, η δίψα του για μόρφωση κι επιτυχία, η σεξουαλική του πείνα. Βρήκε υποτροφία, πήγε ένα χρόνο στο Λονδίνο, πρόσθεσε κι άλλο λούστρο στο προφίλ του.

Βασιλική: Συνομήλικη. Αστή, με εύπορους γονείς. Που τη λάτρευαν, μιαν άλλωστε την είχαν, την προστάτευαν, την έστειλαν στα καλύτερα σχολεία, της ικανοποιούσαν κάθε επιθυμία. Και που σκοτώθηκαν σε τροχαίο όταν η Βασιλική ήταν 16 χρονών. Και την ανάγκασαν να μετακομίσει στο σπίτι της θείας της, αδελφής της μαμάς της. Κουβαλώντας, μαζί με τον πόνο της, μια τεράστια ανασφάλεια. Που ακόμη δεν την έχει εγκαταλείψει.

Όμορφη κοπέλα, ψηλή, λεπτή, συνδύαζε - πράγμα σπάνιο, όλοι το ξέρουμε - τέλειο κορμί κι όμορφο πρόσωπο. Όμορφο και γλυκό. Προικισμένο μ' ένα υπέροχο χαμόγελο. Το χαμόγελο όσων ξέρουν ότι αρέσουν κι είναι αρκετά γενναιόδωροι ώστε ν' ανταποδίδουν τα αισθήματα που δέχονται. Σπούδασε νομικά, έξυπνη και μελετηρή δεν είχε κανένα πρόβλημα να τελειώσει με άριστα. Α και χορό, πόσο της άρεσε, του όφειλε, άλλωστε, την αέρινη κίνησή της.

Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν στα 30 τους χρόνια. Μέχρι τότε, ο Βασίλης, που μόλις είχε βρει δουλειά, περνούσε από τη μια ερωτική σχέση στην άλλη, απολάμβανε την ελευθερία του, γουλιά γουλιά γευόταν το μέλλον που φανταζόταν ότι θα 'χε και μεθούσε.

Η Βασιλική, αντίθετα, είχε πριν λίγο χωρίσει απ' τον μοναδικό, μέχρι τότε, άντρα της ζωής της. Τον είχε γνωρίσει πριν από χρόνια, αυτή 18, μόλις είχε μπει στη Νομική, κι αυτός 33, πανεπιστημιακός, με σπουδές στο εξωτερικό, έμπειρος άντρας με καθησυχαστικό παρουσιαστικό, ωραία ήταν στην αρχή, η Βασιλική μυήθηκε στον έρωτα, συνδύαζε άντρα και μπαμπά, άνθισε, σιγά σιγά όμως η σχέση εκφυλίστηκε, θα 'πρεπε να είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα, δεν ήταν όμως των μεγάλων αποφάσεων, την πρωτοβουλία πήρε ο φίλος της, αφού πρώτα έπρεπε ν' απομακρυνθούν και να ξαναβρεθούν μερικές φορές και, κυρίως, μια καινούργια φοιτήτρια να δεχθεί να την αντικαταστήσει, το 'μαθε βέβαια αργότερα, έτσι γίνεται πάντα. Ευτυχώς που 'χε βρει κι αυτή δουλειά, δικηγόρος σ' εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, τα νέα της καθήκοντα της πήραν λίγο τη στενοχώρια, η δικηγορία την συνεπήρε, το φλερτ δεν της έλειπε, αντίθετα, πότε γέμισε ο κόσμος θαυμαστές, πώς κατάλαβαν τόσοι πολλοί ότι ήταν διαθέσιμη, τόσο όμορφο κορίτσι κρίμα να' ναι μόνο, η Βασιλική όμως δεν το αποφάσιζε, όχι, δεν ήταν Πηνελόπη, αλλ' οι μνηστήρες μπορούσαν να περιμένουν, έπρεπε να το νιώσει μόνη της, και τότε, ναι, θα διάλεγε, αυτή ήταν άλλωστε η μεγάλη της φαντασίωση, όλα τα πλούτη του κόσμου στα πόδια της κι αυτή να διαλέγει.

Ήταν αυτό που αποκαλούμε κεραυνοβόλος έρωτας, και τι τυχεροί όσοι τον έχουν ζήσει. Ο Βασίλης θαμπώθηκε απ' την ομορφιά της, την κοινωνική της άνεση, τον περίγυρό της, τον τρόπο που ντυνόταν, μιλούσε, έτρωγε, ζούσε, ανάσαινε, και, κυρίως, χαμογελούσε. Κι αυτή απ' την αυθεντικότητα, τη σταθερότητα, τη σιγουριά, την ασφάλεια, τον πρωτογονισμό, τη σεξουαλικότητα, τις φιλοδοξίες του, την προέκταση του εαυτού του στο μέλλον, τον χώρο που της επεφύλασσε σ΄ αυτό.

Σε τρεις μήνες η Βασιλική έμεινε έγγυος. Παντρεύτηκαν, αγόρασαν σπίτι, το επίπλωσαν, η Βασιλική ήταν εύπορη, το είπαμε, ήξερε και να διαλέγει, τόσα όμορφα πράγματα βρίσκει κανείς πια στη χώρα μας, δεν είναι όπως παλιά, παλάτι το 'κανε. Γέννησε. Το μωρό αγόρι, ο πατέρας του τρελάθηκε, μόλις το 'δε έσπευσε να δηλώσει πως του 'μοιαζε, τι λέω, φτυστός ο ίδιος ήταν. Και του 'δωσε, πώς θα 'ταν δυνατόν διαφορετικά, τ' όνομα του δικού του πατέρα.

Οι επόμενοι μήνες κύλησαν γλυκά. Ο Βασίλης κι η Βασιλική ζούσαν τον έρωτά τους, δεν χόρταιναν το παιδί τους, καλούσαν φίλους, άνοιγαν το σπίτι, κερνούσαν τον κόσμο με νιάτα, ομορφιά, έρωτα, σχέδια κι όνειρα.

Δεν άργησαν να εμφανιστούν τα πρώτα σύννεφα. Ο Βασίλης πήγαινε κάθε μέρα γραφείο, έφευγε το πρωί, γύριζε αργά το βράδυ, έπαιζε με το γιο του, χαλάρωνε, ένιωθε όμορφα, τι ωραία να κλείνουν έτσι οι μέρες, μετά από τόση κούραση στο γραφείο, α, αυτό το κορίτσι ήταν θησαυρός, τι καλά που τ' αποφάσισε. Και, μια δυο φορές τη βδομάδα, έβγαινε με αντροπαρέες, χρόνια εργένης, δεν θα πρόδιδε τους φίλους του, μια ζωή κατηγορούσε όσους το 'καναν. Η Βασιλική, αντίθετα, είχε πάρει άδεια, θήλαζε, ασχολιόταν με το μωρό, το σπίτι, το νοικοκυριό, το μαγείρεμα, το πλύσιμο, πάνες, μπιμπερό, κρέμες, φάρμακα, αγωνίες, ψώνια, σούπερ μάρκετ, λογαριασμοί, όλα απ' το χέρι της περνούσαν, ένας ολόκληρος κόσμος που, μέχρι τότε τον έβλεπε να καταπίνει άλλους, να τώρα που ήρθε κι η σειρά της, στιγμές στιγμές ένιωθε τόσο μόνη, προδομένη, εξαπατημένη, ανήμπορη, σε ποιον όμως να μιλήσει, δεν πρόφταινε να πει μια κουβέντα και την μακάριζαν, όλα πήγαιναν τόσο καλά, να προσέχει μόνο μη τη ματιάσουν.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν οι γονείς του Βασίλη απ' το χωριό, εγκαταστάθηκαν στο δωμάτιο δίπλα στην κάμαρα του ζευγαριού, οι μέρες περνούσαν κι αυτοί δεν έλεγαν να φύγουν. Και δώστου η πεθερά να δίνει συμβουλές στη Βασιλική, πώς να κρατάει το μικρό, πώς να του δίνει το στήθος, πώς να το βάζει για ύπνο, πώς να το πλένει, πώς να μαγειρεύει, πώς, πώς, πώς, όλα τα ΄ξερε η γιαγιά, και πάντως τα 'ξερε καλύτερα, όλα τα 'χε κάνει, και μάλιστα, όπως συνήθιζε να λέει εκατό φορές τη μέρα, σε τόσο δύσκολες συνθήκες, α, μα τι τυχερή που 'ναι η Βασιλική, στα πούπουλα ζούσε, τι εύκολα που τα βρίσκει σήμερα η νεολαία, και να μη το εκτιμάει, αυτό κι αν είναι αμαρτία ...

Από κοντά κι ο πεθερός, σωστός αγριάνθρωπος, εγκαταστάθηκε στο σαλόνι, άνοιξε την τηλεόραση και ξέχασε να την κλείσει, κάπνιζε συνεχώς, πλενόταν σπανίως, έπαιζε το κομπολόι, κι όποτε έβλεπε τον εγγονό γυμνό εκθείαζε τα γεννητικά του όργανα, α, ήταν φανερό, όταν, μια μέρα, μεγάλωνε, θα γινόταν άντρας σωστός, σα τ' αγόρια του, όχι σα τους κουνιστούς που 'χουν γεμίσει τον κόσμο, τι αηδία Θε μου. Και με τι νόημα τόνιζε αυτό το άντρας, το 'λεγε και γέμιζε το στόμα του, η Βασιλική τ' άκουγε και πάθαινε.

Το βράδυ γυρνούσε κι ο Βασίλης, χαιρόταν με τη χαρά των δικών του, απορούσε λίγο με τα μούτρα της Βασιλικής, έτρωγαν όλοι μαζί, και δώστου πάλι με τις ιστορίες του χωριού, τις δυσκολίες που τράβηξαν οι γονείς του να τον αναστήσουν, χίλιες φορές τα ίδια και τα ίδια, κάποτε το μαρτύριο τέλειωνε, έβρισκε όμως ευκαιρία η μάνα του να τον ξεμοναχιάσει, να τον κοιτάξει με ύφος ανήσυχο, να τον ρωτήσει αν είναι καλά, αν τρώει, αν έχει καθαρά ρούχα, αν τον φροντίζουν. Και, στο τέλος, να του ψιθυρίσει να μη συνερίζεται τη Βασιλική, είναι χρυσό κορίτσι και με τον καιρό θα προσαρμοστεί, ε, βέβαια, τι να γίνει, καλομαθημένη, πριγκιπέσσα, αλλ' έχουν αλλάξει οι εποχές, τι να κάνουμε, έτσι 'ναι οι σημερινές γυναίκες, τα θέλουν όλα στο χέρι κι είναι κι αχάριστες, ενώ, στην εποχή της, στα χωράφια γεννούσαν, κι απ' την άλλη μέρα πάλι στη δουλειά, τον άντρα όμως αφέντη τον είχαν ...

Μπήκε κάποτε ο Γενάρης, επέστρεψαν τα πεθερικά στο χωριό, ανάσαν' η Βασιλική, ένα βουνό έφυγε από πάνω της, είχε κοντέψει να σκάσει.

Πέρασε ο καιρός, κι η Βασιλική, λίγους μήνες αφ' ότου είχε γυρίσει στη δουλειά, ξανάμεινε έγκυος. Αυτή τη φορά η εγκυμοσύνη δεν ήταν εύκολη, κάτι δεν πήγαινε καλά, αναγκάστηκε να πάρει αναρρωτική άδεια, δεν το 'θελε, είπαμε, ήταν πολύ καλή δικηγόρος κι οι συνεργάτες της ενθουσιασμένοι μαζί της, ο γιατρός όμως την έστειλε με το ζόρι σπίτι, στη φυλακή δηλαδή.

Η εγκυμοσύνη εξελίχθηκε μαρτυρικά, εννιά μήνες που φάνηκαν αιώνες. Γιατί, κοντά στ' άλλα, υπήρχε κι ο μικρός. Που, πανέξυπνο παιδί, δεν εννοούσε να χάσει κανένα απ' τα δικαιώματα που 'χε προφτάσει να κατοχυρώσει. Και που τώρα απαιτούσε πολύ μεγαλύτερη αγάπη, φροντίδα, απασχόληση.

Ο Βασίλης, αντίθετα, έλαμπε από χαρά. Συνέχισε να δουλεύει σκληρά, παινευόταν για την οικογένεια, έβλεπε στα μάτια των φίλων του το θαυμασμό και τη ζήλια για την όμορφη γυναίκα του, το παιδί του, το παιδί που θα 'ρχόταν, το σπίτι, τις προοπτικές που ανοίγονταν. Και το απολάμβανε, τα στερημένα παιδικά του χρόνια του φαίνονταν πια τόσο μακρινά.

Ήρθε και το δεύτερο παιδί, κοριτσάκι αυτό. Που, φυσικά, πήρε τ' όνομα της μαμάς του Βασίλη. Και σχηματίστηκε πια η τέλεια οικογένεια, στόχος κι όνειρο τόσων και τόσων, νέοι γονείς, όμορφοι, μορφωμένοι και πετυχημένοι, δυο παιδιά, αγόρι και κορίτσι, σπίτι, οικονομική άνεση, μέλλον λαμπρό, ευτυχία, ούτε στον κινηματογράφο δεν τα βλέπουμε συχνά πια αυτά.

Η Βασιλική τώρα κλείστηκε σπίτι για τα καλά. Με το 'να παιδί κάτι γινόταν, τα δυο ήταν γολγοθάς. Το κορίτσι στο στήθος, τ' αγόρι να τσιρίζει, να διεκδικεί, να μη τρώει, να κλαίει, να μη κοιμάται, να σπάει πράγματα, να χτυπιέται με το παραμικρό. Και πλησίαζαν και τα Χριστούγεννα, τα πεθερικά θα ξανάρχονταν, ο εφιάλτης θα ξανάρχιζε. Επιστρατεύτηκε η θεία, προσπάθησε, τι να κάνει όμως, είχε πια γεράσει.

Αναγκάστηκαν να πάρουν γυναίκα εσωτερική. Όχι βέβαια ελληνίδα, πού να βρεθεί τέτοια, βορειοηπειρώτισσα είπε πως ήταν, ελληνικά βέβαια δεν ήξερε και τόσα, δεν πειράζει, όλοι άνθρωποι είμαστε, έχει, με τα χρόνια, μεγαλώσει κι αυτή η περιοχή, αλλ' έτσι είναι με τη γεωγραφία, όλα από μια κουκκίδα ξεκινάνε και ξαφνικά θεριεύουν, άλλωστε δεν ζητούσε και πολλά λεφτά, πότε πέρασε ο καιρός κι από δύο γίνανε πέντε κάτω απ' την ίδια στέγη ούτε που το κατάλαβαν.

Ο Βασίλης κι η Βασιλική, καιρό τώρα, σχεδόν είχαν πάψει να κάνουν έρωτα. Φυσιολογικό θα πείτε, με δυο παιδιά στα πόδια τους, στα χέρια τους, στην αγκαλιά τους, μαζί κι η νταντά, βάλτε και τη δουλειά, τα ψώνια, τα τρεχάματα, τα μαγειρέματα, πού καιρός για τέτοια, αλλά, κι όταν υπήρχε καιρός, πού να βρεθεί χώρος. Ναι, αλλά μαζί μειώθηκαν και τα χάδια, τα φιλιά, οι ματιές, τα τρυφερά αγγίγματα που όλοι ξέρουμε πόσα προσφέρουν σε μια σχέση.

Ήταν μια ασήμαντη μέρα, όμοια με τόσες άλλες, η Βασιλική κλειδώθηκε στο μπάνιο, γδύθηκε κι άρχισε να κοιτά το κορμί της. Σχολαστικά, σα γιατρός. Σημείο σημείο, πόντο πόντο. Με ματιά κριτική, ψυχρή, δύσπιστη. Κι αυτό που διαπίστωσε τη βύθισε σε μεγάλη απελπισία, το σώμα που 'χε κάποτε, που τόσο άρεσε και που τόσοι το 'χαν ποθήσει, κι ας είχε προσφερθεί σε δυο μόνο, είχε αρχίσει ν' αλλάζει, να μεταπλάθεται σ΄άλλο σώμα. Πιο παχουλό, πιο συνηθισμένο, πιο καθημερινό, πιο δεύτερο, όχι, αυτό δεν θα το επέτρεπε, ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι μπορούσε να της συμβεί, προτιμούσε να πεθάνει.

Ντύθηκε, βγήκε έξω, ρίχτηκε στη μάχη, είπαμε, η Βασιλική ήταν πάνω απ' όλα επιστήμονας. Μπήκε στο ίντερνετ, διάβασε βιβλία, ρώτησε φίλες, πήγε σε διαιτολόγους. Αποφάσισε ν' ακολουθήσει την πιο αυστηρή δίαιτα. Σταμάτησε να τρώει μαζί με τον Βασίλη, για έξω βέβαια ούτε κουβέντα, όλη μέρα μασουλούσε σαλάτες, καρότα, μήλα, ακτινίδια, κατάπινε γιαούρτια με μηδέν λιπαρά, κολυμπούσε στην κόκα λάιτ. Τα κλονισμένα της νεύρα δεν ήθελαν πολύ, η ένταση στη ζωή τους μεγάλωσε. Φωνές, θυμός, κλάματα, ξεσπάσματα, παράπονα, σκοτεινές ματιές και λόγια ανείπωτα, καθημερινό πια ρεπερτόριο.

Ο Βασίλης τα 'χασε, δεν είχε ξαναδεί τη Βασιλική σε τέτοια κατάσταση, ούτε άλλωστε κι άλλη γυναίκα, φοβήθηκε. Αποφάσισε ν' αντιδράσει, το συζήτησε με τους καλούς του φίλους, προσπάθησε να τη γλυκάνει, να την ηρεμήσει, να της τονώσει την αυτοπεποίθηση, να την ταξιδέψει πίσω στο χρόνο. Της έφερνε δώρα, λουλούδια, τη χάιδευε, τη φιλούσε, την κανάκευε, γυρνούσε νωρίτερα, έκανε και καμιά δουλειά, την έπαιρνε τη νύχτα αγκαλιά, της εκθείαζε τα κάλλη, της διάβαζε ποιήματα, της υποσχόταν.

Μάταιος κόπος, το κακό είχε γίνει. Κάθε πρωί η Βασιλική πήγαινε στο μπάνιο, γδυνόταν, ζυγιζόταν, εξέταζε το κορμί της, έβαζε βαθμούς, μείωνε τις μπουκιές, δυνάμωνε την ένταση. Η εικόνα της είχε γίνει έμμονη ιδέα.

Ένα Σάββατο βράδυ πήγαν σε πάρτυ φίλων. Ντύθηκαν, στολίστηκαν, καιρό είχαν να βγουν. Άντρες, γυναίκες, θόρυβος, μουσική, ποτά, ωραία ήταν, ζωντανά, χαρούμενα. Η Βασιλική θυμήθηκε τα παλιά, τότε που με τον πρώτο της φίλο σύχναζαν σε γιορτές, σε πάρτυ, σε μπαρ, σε διασκεδάσεις. Κάτι όμως είχε αλλάξει, απόψε, κανένας δεν προσπαθούσε να τη φλερτάρει, οι ματιές των αντρών έπεφταν πάνω της με συμπάθεια, με ενδιαφέρον, ίσως και με περιέργεια, όχι όμως με ερωτισμό, λαγνεία, επιθυμία, όχι όπως τότε, όχι όπως είχε μάθει, όχι όπως περίμενε ότι θα 'ταν για πάντα, και, αν είναι δυνατόν, γιατί κοιτούν έτσι τις άλλες, δεν είναι δίκαιο. Δεν μπόρεσε να τ' αντέξει. Στενοχωρήθηκε, ένιωσε άσχημα, προφασίστηκε διάφορα, πήρε τον Βασίλη κι έφυγαν.

Σε λίγους μήνες η Βασιλική γύρισε στο γραφείο. Τα παιδιά με την αλβανή, αντί να μάθει αυτή ελληνικά είχαν μάθει αυτά αλβανικά, η θεία πια δεν ερχόταν, δεν μπορούσε. Η Βασιλική δουλεύει μέχρι αργά, συσκέψεις, δικόγραφα, υπομνήματα, δικαστήρια, ούτε φαντάζεστε τι απαιτήσεις έχει αυτή η δουλειά, όταν όμως έρχεται το βράδυ δεν έχει καθόλου καιρό για χάσιμο, όχι, οι άλλοι μπορεί να στέκονται λίγο και ν' αλλάζουν δυο κουβέντες, αυτή πρέπει να τρέξει σπίτι.

Ο Βασίλης κι αυτός στη δουλειά του. Πάει πολύ καλά, προχωρά, έχει ταλέντο στην πληροφορική, του αρέσει το αντικείμενό του. Και του αρέσει επίσης κι η καινούργια γραμματέας, δεν χορταίνει να την κοιτάει, αναπολεί την εποχή που 'ταν φοιτητής. Αδέσμευτος, ελεύθερος, χωρίς σκοτούρες, εύκαιρος για κάθε θηλυκό, ανοιχτός στις γυναίκες όλου του κόσμου. Την κοιτάει, και διαπιστώνει ότι του ανταποδίδει τη ματιά, του χαμογελάει κι όλας, τι σου 'ναι οι γυναίκες, σκέπτεται, ποιος τις έχει πλάσει έτσι, πόσο εύκολα μπορούν, όταν θέλουν, να σε βάλουν στην τροχιά τους, να σε πλημμυρίσουν με τις επιθυμίες τους, να σ' οδηγήσουν στα δικά τους λημέρια, να σε παρασύρουν σ' ονειρικούς κόσμους λαχτάρας και προσμονής, αρκεί να 'σαι εκεί, διαθέσιμος, ναι, αυτό είναι απαραίτητο, να 'σαι εύκαιρος, να μην αφαιρεθείς, να μείνεις συγκεντρωμένος, ν' αξιωθείς έτσι κάποτε να δεις το φωτεινό σημείο, δεν θα λάμψει για πολύ, ίσως και για μια στιγμή, πρέπει ν' ανταποκριθείς, πολλοί γύρεψαν το Γκράαλ, λίγοι όμως το είδαν, κι ακόμη λιγότεροι το άγγιξαν.

Ο Βασίλης κι η Βασιλική είναι παντρεμένοι πέντε χρόνια τώρα. Αγαπιούνται, αγαπούν τα παιδιά τους, αγαπούν τους φίλους τους, αγαπούν τις μνήμες τους, αγαπούν την κοινή τους ιστορία, αγαπούν το μέλλον τους. Ο έρωτας όμως έχει ξεθωριάσει, δεν είναι όπως παλιά, η φλόγα έχει κρυφτεί κάτω απ' τις στάχτες, θέλει πολλή δουλειά να λάμψει πάλι, κάποιος πρέπει ν' ασχοληθεί, κάποιος που να θέλει και να ξέρει, θέλουν χρόνο και τέχνη αυτά, κρίμα που δεν το σκέφτηκαν όταν η πλάση τους καιγόταν κι άφησαν τα πράγματα να φτάσουν έτσι, εδώ μ' ένα απλό τζάκι και παιδευόμαστε να πάρει πάλι μπρος, πόσο μάλλον με τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ο Βασίλης είναι στιγμές που στενοχωριέται, το μυαλό του γυρνάει στον πρώτο καιρό, τότε που και μόνον η σκέψη της Βασιλικής του γέμιζε τις στιγμές με ηδονή, αφήστε πώς ένιωθε όταν την έπαιρνε αγκαλιά, τι να κάνει όμως, καλά είναι κι έτσι, υπάρχουν και τα παιδιά, τόσο χώρο έχουν πιάσει στη ζωή του και πόσο τα λατρεύει, αυτή άλλωστε φαίνεται να 'ναι η μοίρα των ανθρώπων, το πάθος υποχωρεί κι άλλα αισθήματα, πιο στέρεα, παίρνουν τη θέση του, έτσι χτίζονται οι οικογένειες, έτσι προχωράει ο κόσμος, έτσι φαίνεται να 'ναι η θεία τάξη, δεν είναι, δυστυχώς, δυνατόν να ερωτοτροπούμε όλη μέρα, έχουμε και δουλειές να κάνουμε, αν συνέβαινε αυτό ακόμη θα 'μασταν στα δάση και τις σπηλιές, και σε τι θα διαφέραμε απ' τα ζώα. Και, βέβαια, ευτυχώς που υπάρχουν κι άλλες γυναίκες, κι ευτυχώς που πάντα θα υπάρχουν, ο σοφός άνθρωπος ξέρει να εκτιμά τη συνάντηση με την ευτυχία όσο σύντομη κι αν είναι αυτή, κάπου το 'χε διαβάσει, κι όποιος το 'πε ήξερε.

Η Βασιλική, γεννημένη για ν' ανήκει σ' έναν άντρα, του είναι πιστή. Ακόμη. Πιο πιστή όμως είναι στη δίαιτά της, τα γραμμάρια της έχουν γίνει έμμονη ιδέα, ξαναφόρεσε τα παλιά της ρούχα, φύγανε τα περιττά κιλά και τι χαρά που ένιωσε. Ασχολείται με τη δουλειά της, τα παιδιά της, το σπίτι της. Σοβαρή, υπεύθυνη, μετρημένη, η τέλεια επαγγελματίας, μαμά, σύζυγος. Έτσι τουλάχιστον λένε οι γύρω, κι αυτοί κάτι θα ξέρουν, πάντα άλλωστε οι γύρω ξέρουν περισσότερα από μας, κι ιδίως όταν πρόκειται για μας.

Το βράδυ, κι αφού παίξουν με τα παιδιά, τα ταΐσουν, τα βάλουν για ύπνο, καληνυχτήσουν και την αλβανή, το ζευγάρι πέφτει επιτέλους στο κρεβάτι, μια μεγάλη τηλεόραση στολίζει την κρεβατοκάμαρα, είναι κι επίπεδη, σκέτη απόλαυση, βλέπουν λίγο ό,τι δείχνουν τα κανάλια, ε, μην έχουμε κι απαιτήσεις τέτοια ώρα, μετά κοιμούνται αγκαλίτσα, καλά που η τηλεόραση κλείνει μόνη της.

Κι είναι φορές που ένα όνειρο, το ίδιο πάντα, επισκέπτεται τη Βασιλική: Την έχουν, λέει, καλέσει σε γιορτή. Φοράει μαύρο, προκλητικό, φίνο φόρεμα, που καλύπτει τα πάντα και δεν κρύβει τίποτε. Είναι όμορφη, είναι εκθαμβωτική, είναι βαμμένη, είναι στολισμένη. Κάθεται στον καναπέ, τα πόδια σταυρωμένα, χαμογελάει, όπως μόνον αυτή ξέρει, μιλάει ελάχιστα, κοιτάει. Γύρω της άντρες, οι καλύτεροι του κόσμου, της μιλούν, της χαμογελούν κι αυτοί, την προσκαλούν, τη θέλουν, την παρακαλούν, την ποθούν, της υπόσχονται, της προσφέρονται, άλλες γυναίκες δεν υπάρχουν, ή, κι αν υπάρχουν, δεν φαίνονται στο φόντο, ένας είν' ο γυναικείος ρόλος, ο δικός της. Κι η Βασιλική νιώθει γλυκά, όμορφα, ερωτικά, ερεθιστικά, υπέροχα, άλλωστε το 'χει ξαναδεί τ' όνειρο, την πρώτη φορά ήταν που ξαφνιάστηκε, τώρα δεν χρειάζεται να βιαστεί, όχι, η βραδιά είναι όλη δική της, της ανήκει, μόνο σ' αυτήν, και θα την περιμένει, όσο χρειάζεται, να κάνει την επιλογή της.

44 σχόλια:

Eleni63 είπε...

Αntvol συνέχισε. Με μια σειρά ζευγάρια (και ίσως ελάχιστη επεξεργασία περαιτέρω) θα έχεις μια εξαίρετη συλλογή διηγημάτων με το συγκεκριμένο θέμα που θα γίνει μετά βεβαιότητος επιτυχία. Είναι αληθινά, ουσιαστικά και εξαιρετικά καλογραμμένα.

philos είπε...

Από την σειρά, Σύγχρονος ορισμός της ευτυχίας....
Πολύ καλό.
Σε κάνω link και πάω να διαβάσω και τα υπόλοιπα.

ladybug είπε...

Τελικά τις διαφορές των ανθρώπων όπως η κουλτούρα και η παιδεία δεν μπορεί να τις νικήσει ο έρωτας ούτε η αγάπη?

Μήπως είναι σοφότερο να παντρεύεται κανείς αφού έχει περάσει ο έρωτας?

Μου αρέσουν πολύ τα κείμενά σου. Στο έχω ξαναπεί (και θα το ξαναπώ όπως φαίνεται).
Και μου αρέσει να κάνουμε συζητήσεις πάνω σ'αυτά.
Ελπίζω κι εσένα.

antvol είπε...

Eleni63 said... θα έχεις μια εξαίρετη συλλογή διηγημάτων με το συγκεκριμένο θέμα που θα γίνει μετά βεβαιότητος επιτυχία.
---------------------

Εννοείς να δημοσιεύσω αυτές τις ερασιτεχνικές φαντασιώσεις;

Αν ναι, σ'ευχαριστώ πολύ, ξέρω ότι μιλάς από την καρδιά σου, εμένα βέβαια αστείο μου φαίνεται, είμαι βέβαια ματαιόδοξος, αλλά (ακόμη) έχω και συναίσθηση, ξέρω τα κυβικά μου.

Εδώ κάθε μέρα παίρνω την απόφαση να κλείσω το blog και κάτι με σταματάει, με ησυχάζει πάντως η σκέψη ότι, όποτε θέλω, τα ακυρώνω όλα, αν βγουν στο χαρτί scripta manent και πάει, χάθηκε ο έλεγχος, και, ξέρεις, το γελοίο δεν απέχει πολύ από το μεγαλείο ...
--------------------------

philos said...
Από την σειρά, Σύγχρονος ορισμός της ευτυχίας....
Πολύ καλό.
--------

Σ' ευχαριστώ, καλωσόρισες στο blog μου, για την ευτυχία δεν έχω γράψει ακόμη, ίσως της αξίζει δική της σειρά, φοβάμαι όμως ότι δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο να μιλήσω γι αυτήν.
---------------------------

ladybug said...
Τελικά τις διαφορές των ανθρώπων όπως η κουλτούρα και η παιδεία δεν μπορεί να τις νικήσει ο έρωτας ούτε η αγάπη?

Μήπως είναι σοφότερο να παντρεύεται κανείς αφού έχει περάσει ο έρωτας?
--------

α/ Όλα τα νικάει ο έρωτας, έτσι νομίζω, όσο, βέβαια, διαρκεί.

Γιατί, κι αυτό προσπαθώ να ψηλαφήσω στα κείμενά μου, ο παράγοντας χρόνος είναι πολύ σημαντικός, κάτι που δεν φαίνεται να γίνεται εύκολα αντιληπτό απ' όλους.

β/ Μήπως είναι σοφότερο να μην παντρεύεται κανείς; Μήπως είναι σοφότερο να μην ερωτεύεται; Μήπως είναι σοφότερο να μην αγαπά; Μήπως είναι σοφότερο να μη γεννηθεί καν; (η τελευταία σκέψη ώρες ώρες πολύ με ελκύει, είναι όμως αργά).

Τι να πω, ας ρωτήσουμε κανένα σοφό, αν ξέρεις κανένα πες μου, εγώ μόνον αυτό δεν είμαι.

Γάμος πάντως χωρίς έρωτα, για μένα είναι εγχείρηση χωρίς αναισθητικό, άστο καλύτερα, θα σου 'λεγα να μη το επιχειρήσεις, είσαι και τόσο ευαίσθητο κορίτσι, κρίμα θα 'ναι ...

Alexandra είπε...

ενδιαφέρουσα προσέγγιση, ειδικά στη συναισθηματική φόρτιση των δύο ηρώων και της όχι τόσο διαφορετικής κατεύθυνσης της σχέσης και της σκέψης τους.

ladybug είπε...

Συμφωνώ μαζί σου για το ζήτημα του χρόνου. Κάτι κάνει.
Ίσως με τον καιρό ξεθολώνει το τοπίο και τονίζονται οι διαφορές που στην αρχή δεν τις βλέπαμε. Ή νομίζαμε ότι θα τις νικήσουμε.

Ή μήπως η λειτουργία του χρόνου έγκειται στο ότι βαριόμαστε τα ίδια και τα ίδια, συσσωρεύουμε πίεση και παράπονα και τελικά αρχίζουν να μας ενοχλούν ακόμα κι εκείνα που δεν μας ενοχλούσαν?

3 parties a day είπε...

Άντβολ, το τέλος μιας σχέσης, είναι μια περίπλοκη διαδικασία που φαίνεται να την καταλαβαίνεις πολύ καλά…

Βάζεις πάντως τόσα θέματα σε μια ιστορία, που είναι αδύνατον να τα σχολιάσει κανείς όλα.

Ο παράγοντας χρόνος πρώτ’ απ’ όλα· αισθάνομαι ότι στις ιστορίες σου και τα δευτερόλεπτα ακόμα λειτουργούν εις βάρος του ζευγαριού.
Όμως, δεν μπορεί κανείς να είναι συνεχώς ερωτευμένος. Θα πάθει τίποτα! Συνέχεια στην πρίζα, δε λέει… Αυτό που αξίζει σε μια πολύχρονη σχέση, είναι οι κατά καιρούς αναζωπυρώσεις του πάθους, σκέφτομαι καμιά φορά, κι αν αυτές χαθούν, χάθηκε κι η σχέση.
Οι γυναίκες έχουμε την τάση να αποφεύγουμε το σεξ όταν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε στο συναισθηματικό επίπεδο. Οι άντρες πάλι όχι. Κι έχω την εντύπωση πως καλά κάνουν και το επιζητούν, γιατί το σεξ είναι πολύ σημαντικό για μια σχέση, σημαντικότερο απ’ ό,τι πιστεύεται. Γι αυτό και θεωρώ την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, ασύλληπτη βλακεία.

Το κακομαθημένο ορφανό της ιστορίας σου, δεν μ’ άρεσε καθόλου ως χαρακτήρας. Δεν εννοώ όπως τον έπλασες εσύ, αλλά ως «κατηγορία» ανθρώπου. Φτερό στον άνεμο μου φάνηκε και συντηρητική μέχρι αηδίας.
Κι ο τύπος θα μπορούσε να ερωτευτεί κι ένα κουτί σπίρτα ακόμα, αρκεί να του υποσχόταν πως θα τον έπαιρνε μακριά από το χωριό του (το χωριό που κουβαλούσε μέσα του, εννοώ).
Ο καθένας στον κόσμο του, κατάφεραν να τακτοποιήσουν έτσι τη ζωή τους ώστε τίποτα να μην διαρκέσει, και το χειρότερο απ’ όλα, κατάφεραν να μην βλέπουν ο ένας τον άλλον. Από μια άποψη ταιριάζανε πολύ οι δυο τους…

Τα παιδιά, ως βάρος στη σχέση· ναι, είναι βάρος όταν οι μεγάλοι δεν είναι κι αυτοί λίγο παιδιά. Και είναι ακόμη μεγαλύτερο βάρος για τις γυναίκες γενικά, αλλά κυρίως γι αυτές που βλέπουν τη μητρότητα ως επάγγελμα (έστω και προσωρινό, μέχρι να ξαναγυρίσουν στην παλιά τους καριέρα).

Το «παρκάρισμα» των παιδιών σε ακατάλληλα πρόσωπα. Άλλο θέμα.

Οι εμμονές στις οποίες καταφεύγουμε για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας…

Είναι πολλά τα θέματα, τι να πρωτοσχολιάσω;

Υπάρχει και Husbands and Wives τρία;

antvol είπε...

3 parties a day said...

1. Βάζεις πάντως τόσα θέματα σε μια ιστορία, που είναι αδύνατον να τα σχολιάσει κανείς όλα...
2. Ο παράγοντας χρόνος πρώτ’ απ’ όλα· αισθάνομαι ότι στις ιστορίες σου και τα δευτερόλεπτα ακόμα λειτουργούν εις βάρος του ζευγαριού.
3. Όμως, δεν μπορεί κανείς να είναι συνεχώς ερωτευμένος. Θα πάθει τίποτα! Συνέχεια στην πρίζα, δε λέει…
4. Αυτό που αξίζει σε μια πολύχρονη σχέση, είναι οι κατά καιρούς αναζωπυρώσεις του πάθους ...
5. Οι γυναίκες έχουμε την τάση να αποφεύγουμε το σεξ όταν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε στο συναισθηματικό επίπεδο. Οι άντρες πάλι όχι.
6. Κι έχω την εντύπωση πως καλά κάνουν και το επιζητούν, γιατί το σεξ είναι πολύ σημαντικό για μια σχέση, σημαντικότερο απ’ ό,τι πιστεύεται.
7. Γι αυτό και θεωρώ την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, ασύλληπτη βλακεία.
8. Το κακομαθημένο ορφανό της ιστορίας σου, δεν μ’ άρεσε καθόλου ως χαρακτήρας. Δεν εννοώ όπως τον έπλασες εσύ, αλλά ως «κατηγορία» ανθρώπου. Φτερό στον άνεμο μου φάνηκε και συντηρητική μέχρι αηδίας.
9. Κι ο τύπος θα μπορούσε να ερωτευτεί κι ένα κουτί σπίρτα ακόμα, αρκεί να του υποσχόταν πως ...
10. Από μια άποψη ταιριάζανε πολύ οι δυο τους…
11. Τα παιδιά, ως βάρος στη σχέση· ναι, είναι βάρος όταν οι μεγάλοι δεν είναι κι αυτοί λίγο παιδιά. Και είναι ακόμη μεγαλύτερο βάρος για τις γυναίκες γενικά
12. Είναι πολλά τα θέματα, τι να πρωτοσχολιάσω;
13. Υπάρχει και Husbands and Wives τρία;
------------------

1. Είναι κακό να βάζω πολλά θέματα; Σε πέντε χρόνια γάμου θα μπορούσα να βάλω πολύ περισσότερα, σέβομαι όμως τους ελάχιστους πιστούς μου (μέχρι πότε;) αναγνώστες.
2. Είσαι φοβερή, δεν ξέρεις πόσο δίκαιο έχεις εδώ, ο χρόνος είναι η μεγάλη εμμονή μου (δυστυχώς έχω κι άλλες), κι όχι μόνο στις σχέσεις. Έχεις βέβαια ακουστά για τον νόμο της εντροπίας. Αυτό νομίζω συμβαίνει και στις ζωές μας. Και, προσωπικά, πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν την ατυχία να το συνειδητοποιούν, έχουν πρόβλημα. Όπως έχει και κάθε ένας που μπορεί να βλέπει λίγο πιο μπροστά. Γιατί, αυτό που αντικρύζει, και που δεν βλέπουν οι άλλοι, δεν είναι ευχάριστο. Κι ακόμη πιο δυσάρεστο είναι να το μεταδίδει στους γύρω (ίσως και να το αναλύει σε διάφορα blogs).
3. Τι εννοείς; Με το ίδιο πρόσωπο; Ίσως έχεις δίκαιο. Με άλλα όμως; Ποιος όρισε numerus clausus στους έρωτές μας; Αλήθεια, θέλεις να συνεχίσω στο σημείο αυτό;
4. Ίσως να ΄χεις δίκαιο. Εγώ πάντως δεν το μπορώ, οι αναζωπυρώσεις όχι μόνο του πάθους αλλά του οποιουδήποτε έχω κάποτε ζήσει μου είναι αδιανόητες. Γιατί, η επανάληψη της ιστορίας βιώνεται ως φάρσα, είναι γνωστό. Για μένα συνεπώς, όταν το πάθος ξεθωριάσει, δεν αναζωπυρώνεται. Και κάθε προσπάθεια δεν είναι μόνον ατελέσφορη, είναι και θλιβερή. Και κινδυνεύει, το χειρότερο, να αγγίξει και την περίοδο του πάθους, να μολύνει το παρελθόν, να το δηλητηριάσει αναδρομικά.
5. Σχετικά με τους άντρες: Συμφωνώ, μόνον όμως για τις καινούργιες σχέσεις. Εκεί, ο άντρας έλκεται από το σεξ, η συναισθηματική κάλυψη δεν τον απασχολεί.
Αντίθετα, στο βαθμό που αναφέρεσαι στη σταθερή τους σχέση, στη σχέση δηλαδή από την οποία έχουν συναισθηματικές απαιτήσεις, διαφωνώ. Εδώ το σεξ δεν αυτονομείται, το αντίθετο.
6. Ναι, συμφωνώ. Κι οι πρώτες που πρέπει να το καταλάβουν είναι οι γυναίκες.
7. Συμφωνώ κι εδώ. Άπειρα όμως ζευγάρια, αν δεν είχαν τηλεόραση στο δωμάτιο, θα 'χαν σκοτωθεί. Για τα ζευγάρια αυτά, η τηλεόραση είναι σωτήρια.
8. Κακομαθημένο; Γιατί;
9. Όλοι μας θα μπορούσαμε να ερωτευτούμε όχι μόνο κουτί σπίρτα, αλλά κι ένα σπίρτο μόνο του, αρκεί να μας κάνει κλικ. Έχει λογική ο έρωτας; Ή ακριβώς αυτή είναι η γοητεία του; Αν ίσχυε το αντίθετο, πόση και πόση μεγάλη λογοτεχνία δεν θα πήγαινε χαμένη ...
10. Ναι, ταιριάζουνε. Σίγουρα.
11. Παιδιά, χμ, δύσκολο θέμα. Όλο και περισσότερο γνωρίζω άντρες που θέλουν και γυναίκες που δεν θέλουν. Ειδικά όταν έχουν απαιτητικές καριέρες.
12. Να σχολιάσεις ό,τι θέλεις, όσο θέλεις. Απολύτως ελεύθερα.
13. Δεν ξέρω. Κάτι έχω στο μυαλό μου, αλλά δεν το αποφασίζω εγώ. Ξέρεις πώς γράφω εδώ; Το πρωί παίρνω την απόφαση να το κλείσω. Μετά, το ξεχνάω. Και κάποια βράδια, πτώμα από την κούραση, βάζω ένα ποτήρι κρασί κι αρχίζω να γράφω. Έτσι, απ' ευθείας. Και μετά ορκίζομαι ότι είναι το τελευταίο. Τώρα, αν σου πω πόσους τέτοιους όρκους έχω πατήσει στη ζωή μου, θα φοβηθείς.

antvol είπε...

(suite) Υπάρχει και Husbands and Wives τρία;
---

Συγγνώμη, τώρα το σκέφτηκα, βλέποντας την ερώτηση αυτή αυτονομημένη. Το ρωτάς με την ελπίδα να πω όχι; Τόσο χάλια είναι τα 1 και 2;

antvol είπε...

Alexandra said...
ενδιαφέρουσα προσέγγιση ...
----

Καλωσήρθες Αλεξάνδρα, χάρηκα.

3 parties a day είπε...

13. Τι να φοβηθώ; Κι εγώ τους όρκους στο τσεπάκι τους έχω...

-Μου φαίνεται περίεργο να έχεις ανασφάλεια για τα γραπτά σου.
Προσωπικά, τα γουστάρω ΠΑΡΑ πολύ και ελπίζω να γράψεις και το 3 και το 4, κι ό,τι άλλο σκεφτείς.

candy's τετραδιάκι είπε...

Τυχερος ο Βασιλης και η Βασιλικη που ισως αναβιωσαν μεσα απο το κειμενο σου!

antvol είπε...

candy's τετραδιακι said... Τυχερος ο Βασιλης και η Βασιλικη που ισως αναβιωσαν μεσα απο το κειμενο σου!
---

Καλωσήρθες Candy, δεν σκοπεύω πάντως να τους το πω ...

Dawkinson είπε...

Καλησπέρα!
Πολύ ωραία κείμενα.
'Οσο για τις σχέσεις (δύο βερσιόν εκ των οποίων πολύ γλαφυρά περιέγραψες),βλέπω κάγκελά παντού.
Πολύ φοβάμαι πως η διαφορετικότητα των δύο φύλων μοιραία φέρνει την αποξένωση, όταν η 'κόλλα' του έρωτα αδυνατίσει. Σε κάποιες περιπτώσεις, ένας μεγάλος έρωτας που συνοδεύεται από ψυχική ταύτιση, μπορεί να μετουσιωθεί σε βαθιά αγάπη. Χρειάζονται όμως οι κατάλληλες συνθήκες και το σωστό timing (κάτι σαν τη συζυγία των πλανητών).Πολύ σπάνιο. Σ'όλες τις άλλες περιπτώσεις ο λόγος που συνεχίζουν οι δύο να μένουν μαζί είναι λίγο η ανασφάλεια, λίγο η 'βολή', λίγο ο φόβος της ανατροπής.
'Ετσι πέφτεις στη σύμβαση.

antvol είπε...

Dawkinson said... Σ'όλες τις άλλες περιπτώσεις ο λόγος που συνεχίζουν οι δύο να μένουν μαζί είναι λίγο η ανασφάλεια, λίγο η 'βολή', λίγο ο φόβος της ανατροπής.
'Ετσι πέφτεις στη σύμβαση.

----

Καλωσήλθες Dawkinson, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Συμφωνώ απολύτως με τα όσα λες, οι λόγοι που κρατούν άπειρα ζευγάρια μαζί δεν είναι καθόλου "ηρωικοί". Παρά τις περί του αντιθέτου μεγαλοστομίες. Τις οποίες, προσωπικά, δεν κατανοώ. Γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε κρίνει για τις επιλογές σου. Οπότε και συ δεν έχεις καμία ανάγκη να θριαμβολογείς. Πάνω στα συντρίμια σου.

dodo είπε...

Διάβασα και τις δύο ιστορίες απόψε, συνεχόμενες.
Και χάρηκα το προσωπικό σου ύφος, ισορροπημένο, νηφάλιο, απαλλαγμένο από κάθε περιττό.

antvol είπε...

dodos said...
Διάβασα και τις δύο ιστορίες απόψε, συνεχόμενες ...
----

Αν είναι δυνατόν, δεν βρήκες τίποτε καλύτερο να κάνεις σαββατοβραδιάτικα, δεν το πιστεύω ...

Πάντως σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ...

Sarah είπε...

Antvol
Γράφετε πολύ ωραία, αλλά νομίζω το γνωρίζετε αυτό.
Εχω δυο ερωτήματα:

Μόνο οι γυναίκες περνάνε αυτή την κρίση;
Οι άνδρες τι νιώθουν;

Γιατί νομίζετε ότι το μεδούλι της ζωής έχει συνδεθεί με νεαρές ηλικίες και λιγνές φιγούρες, όταν για να είμαι ειλικρινής, με πιάνουν τα διαολια μου που τους ακούω να μου λένε ( οι φτωχοί σε χρόνια και κιλά) ότι τους αρέσουν τα παλιά κλασικά έργα, και όταν τους ρωτάς ποιο, σου λένε το Free Willy, νούμερο 2.

antvol είπε...

Πανάσχημη said...
----

Πανάσχημη, χαίρομαι πολύ για την πρώτη σου επίσκεψη στο blog μου. Σε όσα γράφεις:

-Όχι μόνο δεν γνωρίζω το πώς γράφω, αλλά ούτε έχω ξαναγράψει στη ζωή μου. Μου συμβαίνει για πρώτη φορά, εδώ και δυο μήνες. Και δεν ξέρω αν θα συνεχίσω.

- Στα ερωτήματά σου τώρα:

1. Νομίζω πως, στις μικρές μου ιστορίες, αποδίδω (ή τουλάχιστον προσπαθώ, άλλο αν δεν το καταφέρνω) και το τι νιώθουν οι άντρες. Οι οποίοι, είναι σαφές και κάθε γυναίκα που έχει ζήσει καιρό με άντρα το ξέρει, περνάνε κι αυτοί τις κρίσεις τους. Που, μερικές φορές, δυστυχώς, γίνονται κρισάρες. Κι όπως είναι πιο μοναχικά ζώα, όσον αφορά την εξωτερίκευση του εσωτερικού τους κόσμου, δυσκολεύονται αφάνταστα να τις αντιμετωπίσουν. Σ' αυτό το τελευταίο σε παρακαλώ να με πιστέψεις.

2. Νεαρές ηλικίες (πρωτίστως) και λιγνές φιγούρες (δευτερευόντως).

Ναι, το πιστεύω. Είναι θέμα χρόνου, αλλά συμβαίνει. Τουλάχιστον στους περισσότερους. Και πάντως σε μένα. Δεν είναι ωραίο να γερνάς, ό,τι και να λέει το Cosmopolitan και τα παρεμφερή έντυπα που διαφημίζουν τις χαρές της "τρίτης ηλικίας". Κι ακόμη χειρότερο είναι να γερνάς εξωτερικά, ενώ μέσα σου νιώθεις νέος. Τότε, μοιραία, μια νεανική φιγούρα (κι ας μην είναι φτωχή σε κιλά) είναι ικανή να σε ταξιδεύει πίσω. Στην πηγή της ζωής, στην απαρχή της χαράς. Μέχρι που να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Να δεις γύρω σου, ν' αναμετρηθείς με τον κόσμο σου, τις δεσμεύσεις σου, τα όριά σου. Και, κυρίως, με την αξιοπρέπειά σου. Ή ότι έχει απομείνει απ' αυτήν. Και να προσγειωθείς. Με πικρή γεύση στο στόμα σου.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επανέλθω, θα χαρώ να επανέλθεις και συ. Και, βέβαια, σε ικετεύω, μίλα μου στον ενικό. Αν θέλεις.

gitsaki είπε...

Θα πω κι εγώ ένα μπράβο για τα κείμενά σου - μου άρεσαν πολύ και θεωρώ ότι αξίζουν!
Περιμένω και άλλα!
Καλησπέρα.

antvol είπε...

gitsaki said...
Θα πω κι εγώ ένα μπράβο για τα κείμενά σου ...
---
Σ'ευχαριστώ πολύ gitsaki (τι να σημαίνει άραγε;)

Aphrodite είπε...

Αν δεν με παίδευε τόσο πολύ ο @#$%^&^%$#$%^$&$#μπλόγκερ θα σου είχα απαντήσει νωρίτερα.

Τι να σου απαντήσω δλδ, να σε... σιχτιρίσω ήθελα. Διότι παρανομείς άθλια με το να βγάζεις προσωπικά δεδομένα στη φόρα!!!

ΠΟΥ ΔΙΑΤΑΝΟ ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ?

(βαθύς αναστεναγμός)

Αν και διαδικτυακά μπορεί και μας βλέπει (διότι δεν αμφιβάλλω ότι τους κοντινούς του τους έχει περάσει ακτίνες, σουβλάκι κτλ), μάλλον τα προσωπεία, οι συμβάσεις και οι λύσεις τύπου τηλεόραση ή ενασχόληση με τα καθημερινά (πλήρωσες τα κοινόχρηστα? Ηρθε ο υδραυλικός? Εβγαλες τα σκουπίδια? Τον ξέχεσες τον αυτόν στη δουλειά?) δεν φτουράνε και πολύ...

Χμ, άλλη φορά να μάθω να βάζω μαύρο μαντήλι στα μάτια πριν μπω εδώ μέσα να δω τον καθρέφτη του αντβολ...

ΚΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΕ ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΣΕ ΣΗΚΩΣΕ! ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΒΡΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΚΡΕΜΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ (σόρρυ, τα κουμπιά του πληκτρολόγιού σου), ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΙΣ?

(Μπουχουχου.... θα μουλιάσω τις κοτσίδες μου! Πώς να τον κάνω να καταλάβει ότι μου αρέσει πολύ-πολύ-πολύ αυτό που κάνει? Να είμαι πιο ζόρικη ε? Χαρακτήρα λοιπόν! Ει, Αντβολ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ OR ELSE!)

ΧΧΧ

gitsaki είπε...

@antvol:
Γεωργία - Γεωργίτσα - Γίτσα - Γιτσάκι.Το πραγματικό μου όνομα είναι Γεωργία και είμαι η rednet69(georgia`m.)από το site του Νίκου Δήμου.
Γιτσάκι με λένε οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι,αυτοί ξέρουν γιατί...Περισσότερα δε μπορώ να πω.Πάντως,τα είπα σχεδόν όλα!

gitsaki είπε...

@aphrodite:
Πες του τα,Αφροδιτούλα!

antvol είπε...

aphrodite said... να σε... σιχτιρίσω ήθελα. Διότι παρανομείς άθλια με το να βγάζεις προσωπικά δεδομένα στη φόρα!!! ... θα μουλιάσω τις κοτσίδες μου! ... ΧΧΧ
--------

Μα, Αφροδίτη, γι αυτό είμαστε εδώ, για να αποκαλύπτουμε προσωπικά δεδομένα, τι άλλο κάνουμε νομίζεις;

Κοτσίδες; Έχεις κοτσίδες; Μούρλια, ίσως το χρησιμοποιήσω σε κάποια ιστορία κάποτε.

ΧΧΧ; Τι υπογραφή είναι αυτή; Σημαίνει άκρως ακατάλληλη; Να εγκαινιάσουμε σχετική σειρά; Έχω κάποιες ιδέες ...

antvol είπε...

gitsaki said...
Πάντως,τα είπα σχεδόν όλα!
-----

Σχεδόν, πες και τα άλλα τότε. Ή κάνε μας να τα μαντέψουμε.

Sarah είπε...

Σε ένα συμπερασμα έχω καταλήξει, έχοντας παρατηρήσει ανθρώπους να νιώθουν πεσμένοι, και νέους και ηλικιωμένους ( πάντως πίστεψέ μου, εχω δει τόσους πολλούς ηλικιωμένους να πετάνε, που δύσκολα το περιγράφει κανείς...).
Ο κοινός τους παρανομαστής είναι μια μορφή κατάθλιψης. Ήπια μερικές φορές, πολύ σοβαρή άλλες... κι έτσι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η αρρώστια φταίει...
Οχι τα χρόνια.
My two cents...

Ανώνυμος είπε...

@antvol:
Προτιμώ να τα μαντεύετε σιγά-σιγά.
:)

antvol είπε...

gitsaki said...
Προτιμώ να τα μαντεύετε σιγά-σιγά.
:)
---------

Εντάξει, όμορφο ακούγεται, δέχομαι.

Eleni63 είπε...

Φίλε θέλουμε Κιάλο, Κιάλο, Κιάλο...

antvol είπε...

Eleni63 said...
Φίλε θέλουμε Κιάλο, Κιάλο, Κιάλο...
---

Γιατί, τι μου φταίτε, βλέπεις καμιά ακτίνα φωτός στα φληναφήματά μου που εγώ δεν μπορώ να διακρίνω;

Ανώνυμος είπε...

Πολύ δυνατό κείμενο. Η κοπέλα της ιστορίας αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη μου. Πάντως αν είναι υπαρκτό πρόσωπο λέω να της την πέσεις ή να πεις σε κανένα φίλο σου να της την πέσει. Όχι δεν το λέω πρόστυχα, για καλό το λέω.

antvol είπε...

zoi20 said... Πάντως αν είναι υπαρκτό πρόσωπο λέω να της την πέσεις ...
----

Αχ zoi20, τι συμβουλή, να την πέσω στις ηρωίδες μου, δεν το βρίσκω και τόσο ευγενικό, είμαι τόσο κοντά στην ψυχή τους και το κορμί τους που θα 'ταν ανέντιμο, κι έπειτα, η μοίρα μου 'χει επιφυλάξει ένα πιο ηρωικό ρόλο, να διηγηθώ τα βάσανά τους, και ποιος είμαι 'γω να πάω κόντρα στο πεπρωμένο ...

(Ίσως θα 'πρεπε, par contre, να εξετάσω το ενδεχόμενο να την πέσω στις αναγνώστριές μου, αλλά και πάλι όχι, τότε ήταν που θα φεύγατε όλες, θα 'δειαζε το blog, και τόσο κόπο έκανα να το στήσω ...)

Ανώνυμος είπε...

Όντως έριξα εντελώς το επίπεδο της συζήτησης. Πάντως πίστεψε με Αντώνη, η ηρωίδα σου μπορεί να μην το βρει πολύ ευγενικό, αλλά το ανέντιμο θα το εκτιμήσει:) άμα της δείξεις δε κ το φοβερό κείμενο που σου ενέπνευσε…

Πλάκα κάνω, εννοείται. Γιατί μου αρέσει που έχεις χιούμορ κ ήξερα ότι θα απαντήσεις με πνευματώδη τρόπο. Επίσης μου αρέσει που είσαι μετριόφρων.

ΥΓ. Από την άλλη, για να πω την αλήθεια, εγώ τα κειμενάκια τα έχω χρησιμοποιήσει για κακό σκοπό…’κοίτα πόσο ευαίσθητη είμαι’ κ τέτοια.

antvol είπε...

zoi20 said... Πάντως πίστεψε με Αντώνη ...

------

Σε πιστεύω, όχι όμως ως Αντώνης.

Το nickname μου δεν έχει σχέση με το όνομά μου, με τη λογοτεχνία έχει, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά είχα κάθε πρόθεση να γράψω ένα σχόλιο (μου κέντρισες το ενδιαφέρον με την «Κραυγή» του Munch, είναι από τους πολύ αγαπημένους) αλλά με αποθάρρυνε το τεραστίων διαστάσεων post και πισωπάτησα.

Γιατί επέλεξες Munch και κυρίως αυτόν τον πίνακα; Πρόκειται για μια κραυγή εσωτερική που τελικά δονεί ολόκληρο το τοπίο. Το έχεις παρατηρήσει;

Μια συμβουλή, πολύ φιλικά: λίγο (ως και πολύ) μικρότερα κείμενα. Καλοπροαίρετα πάντα.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω πως είναι πολύ θλιβερό να αφήνουν τα ζευγάρια να περάσει τόσος χρόνος για να αναλογιστούν τα λάθη στη σχέση τους....μήπως στα 50 τους που θα μείνει μόνο το ζευγάρι ξαναβρούν τον έρωτά τους?
Λάθος το 2ο παιδί τοσο σύντομα, προσθέτει βάρος σε πλάτες που ακόμα δεν εκπαιδεύτηκαν να σηκώσουν τα ήδη υπάρχοντα βάρη, καριέρα και σωστή οικογένεια και ανανέωση στη σχεση τι να πρωτοκάνεις και πόσο μπορείς να επιτύχεις και στα 3?
Ο έρωτας θέλει τροφή για να μην φθαρεί, τα γλυκόλογα και η πλάγια αντιμετώπιση τν προβληματων δεν φέρνει παντα αποτέλεσμα...καμια φορά χρειάζεται δυνατό τράνταγμα για να συνέλθουμε.
Η Βασιλική έπαθε εμμονή με την εξωτερική της εμφάνιση τόσο που έφθαρε την εσωτερική ομορφιά που ανέβλυζε μεχρι τότε και αυτό έβγαζε και στους άλλους...αν δεν θαυμάσεις και δεν αποδεκτείς τον εαυτό σου πως θα σε θαυμάσουν και οι άλλοι?
Ο Βασίλης δεν άλλαξε και πολλά στη ζωή του καρίερα και οικογενειακή γαλήνη, αναρωτήθηκε ποτέ το γολγοθά της γυναίκας του, τις απανοτές αλλάγες στη ζωή της και την επίδρασή τους...μπόρεσε ποτέ να την καταλάβει?
Υπήρξαν ποτέ ειλικρινείς μεταξύ τους για να λύθούν τα προβλήματα ή τα έβαζαν στο πίσω κουτάκι του μυαλού και συνέχιζαν διαιωνίζοντάς τα?
Πολύ ωραία γραφή παντώς.

Ανώνυμος είπε...

Το τελευταίο σου post:

2.833 λέξεις...

6 σελίδες word σε μέγεθος γραμματοσειράς 12...

Βλέπω ότι όλοι σχολιάζουν τα κείμενά σου και λένε ότι η γραφή σου είναι πολύ καλή. Πραγματικά ειναι. Απλά με μικρότερα κείμενα ο σχολιασμός θα ήταν ευκολότερος...

antvol είπε...

Samaritan boy said...
-----

Καλωσήρθες Samaritan boy. Στα σχόλιά σου:

-Ο πίνακας «Κραυγή» του Munch είναι ο αγαπημένος μου, γι αυτό τον επέλεξα. (την περίμενα αυτή την ερώτηση και δεν ερχόταν, χαίρομαι που ρώτησες).

Μια κραυγή τόσο σιωπηρή και τόσο δυνατή, την ίδια στιγμή, πόσες φορές δεν νιώθουμε έτσι στη ζωή μας, εγώ πάντως πολλές ...

Και, βέβαια, όταν τον διάλεξα και ξεκίνησα το blog αυτό ήταν ακόμη στα χέρια των κλεφτών, δεν είχε βρεθεί κι ήταν και πολύ αβέβαιο αν αυτό θα γινόταν κάποια μέρα, γεγονός που με στενοχωρούσε πολύ.

Τον διάλεξα λοιπόν και για να τον καλέσω να γυρίσει πίσω, κτήμα όλης της ανθρωπότητας κι όχι κάποιου πάμπλουτου που θα τον αγόραζε και θα τον κλείδωνε στο γραφείο του (τελικά, όπως ξέρεις, ο πίνακας είναι πάλι στη θέση του).

-Για το μέγεθος των posts: Ίσως έχεις δίκαιο, άσε με όμως, προς το παρόν, να απολογηθώ με τη φράση του de Lamartine, "γράφω πολλά γιατί δεν έχω τον χρόνο να γράψω λιγότερα".

antvol είπε...

Μαράκι said...
Νομίζω πως είναι πολύ θλιβερό να αφήνουν τα ζευγάρια να περάσει τόσος χρόνος για να αναλογιστούν τα λάθη στη σχέση τους....μήπως στα 50 τους που θα μείνει μόνο το ζευγάρι ξαναβρούν τον έρωτά τους?
------

Τι να σου πω Μαράκι, σε μερικές σχέσεις ίσως και να συμβαίνει αυτό, σε άλλες όχι, ό,τι αφεθεί να κρυώσει δύσκολα ξαναζεσταίνεται. Δες και προηγούμενο σχόλιό μου.

Dawkinson είπε...

Επανήλθα. Είναι το θέμα βλέπεις. Τελικά, όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί ανθρώπων σε σχέσεις υπάγονται σε κάποιους κοινούς συντελεστές: τη φθορά, την κόπωση, τη συνήθεια, το timing, την επανάληψη, τη σύγκριση με το καινούργιο και το τυχαίο γεγονός. Για να χαρακτηριστεί μια σχέση βιώσιμη πρέπει να έχει το στοιχείο που είναι δυνατότερο από το άθροισμα όλων των παραπάνω. Είμαι αυτή τη στιγμή στο εργαστήριο και πειραματίζομαι με όλα τα συστατικά και τις ενώσεις τους. Όταν βρω το στοιχείο αυτό, θα σας κάνω κοινωνούς (αν δεν αυτοπυρποληθώ πριν).

antvol είπε...

Dawkinson said... Είμαι αυτή τη στιγμή στο εργαστήριο και πειραματίζομαι με όλα τα συστατικά και τις ενώσεις τους. Όταν βρω το στοιχείο αυτό, θα σας κάνω κοινωνούς (αν δεν αυτοπυρποληθώ πριν).
------

Όχι, Dawkinson, μην αυτοπυρποληθείς, σε χρειάζομαι εδώ, στο δικό μου εργαστήριο.

Και, σε παρακαλώ θερμά, αν βρεις κάτι θετικό για τις σχέσεις αυτές, πες μου να το εντάξω σε κάποια ιστορία, καλό θα της κάνει.

(Έπεσες και στην περίπτωση, το comment σου ήρθε τη στιγμή που πειραματιζόμουνα με το ζευγάρι - 4, και τι να σας λέω, αυτοί πια μ' έχουν σκάσει).

Dawkinson είπε...

Φευ! Μιλάς με τη χιλιοκαμμένη (φριζέ το μαλλί απ' το Bali). Ασε που μόλις πέρασα από τη 3 parties και δε μπορώ να διορθώσω το σαρδάμ που έκανα εκεί, γιατί κόλλησε το ποστ της. Δράμα-Καβάλα. Σε τι θα μπορούσα να συνεισφέρω ως επαϊουσα των σχέσεων μεταξύ των αλλοφύλων?

Ανώνυμος είπε...

@dawkinson:

Τα φριζέ κορίτσια κοιμούνται από νωρίς.Ακόμα στο εργαστήριο εσύ;
Ύπνο γρήγορα!