Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Husbands and Wives (ζευγάρι 3)


Γιάννης και Γιάννα

Κόντευε να ξημερώσει κι ο καυγάς συνεχιζόταν. Και τι καυγάς, με φωνές, κλάματα, ουρλιαχτά, λυγμούς, βρισιές, έσπασαν και κάτι φλυτζάνια και δεν έπρεπε να πατήσουν τα κομμάτια, τι καλά που το διαμέρισμα είχε διπλά παράθυρα, ο Γιάννης ευλογούσε την ώρα και τη στιγμή που 'χε νοικιάσει σπίτι σε καινούργια κι ακριβή πολυκατοικία, ευτυχώς έβρεχ' έξω δυνατά, ήταν και χειμώνας κι οι γείτονες δεν πρέπει να πήραν και πολύ χαμπάρι, τι κι αν δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα, α, όλα κι όλα, τα προβλήματα πρέπει να παραμένουν μέσα στην οικογένεια, αύριο θα τα βρούμε, σίγουρο είναι, δεν χρειάζεται να ξέρει όλος ο κόσμος τι γίνεται απόψε, πάλι καλά που η πηγή του κακού έφυγε, πότε πρόφτασε να ντυθεί, να πάρει τη τσάντα της, ν' ανοίξει την πόρτα και να εξαφανιστεί κανείς απ' τους δυο τους δεν κατάλαβε.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Κι όχι τουλάχιστον όταν συνδέθηκαν, δεκαπέντε χρόνια πριν, και για πολύ καιρό μετά. Ελάχιστες μέρες αφότου συναντήθηκαν σε μιαν έκθεση ζωγραφικής κι αντάλλαξαν δυο κουβέντες, μ' ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και κείνη την έκφραση προσμονής κι απόγνωσης που νιώθει κανείς όταν βρίσκεται σ' έναν άσχετο χώρο, που δεν γνωρίζει κανένα και κοιτάει απελπισμένα γύρω για τον από μηχανής Θεό. Ο Γιάννης, σαράντα τριών ετών τότε, κι η Γιάννα, δέκα χρόνια μικρότερη. Παντρεμένοι κι οι δυο, με παιδιά. Με γάμους που είχαν εδώ και καιρό τελειώσει, όπως χιλιάδες άλλοι. Και που παραμένουν στη ζωή, μόνο και μόνο επειδή κανείς δεν βρίσκεται να τους δώσει τη χαριστική βολή, γερμένα δέντρα στ' απολιθωμένο δάσος των προσωπικών σχέσεων. Στους δυο αυτούς γάμους όμως, η βολή δόθηκε. Αμοιβαία.

Ο Γιάννης, παιδί από εργατική οικογένεια, είχε τελειώσει, δουλεύοντας παράλλληλα σε λογιστικό γραφείο, την Ανωτάτη Εμπορική. Κατάφερε και βρήκε υποτροφία, έφυγε για το Παρίσι. Έκανε μεταπτυχιακά, έξυπνος ήταν, προσλήφθηκε σε πολυεθνική, έμεινε εκεί, ούτε στρατό δεν γύρισε να κάνει. Παντρεύτηκε την Κριστίν, γραμματέα στην καινούργια του δουλειά, έκαναν δυο παιδιά, αγόρασαν ένα μικρό σπίτι, καταχρεώθηκαν.

Η Γιάννα, παιδί δασκάλων, είχε τελειώσει κάποια απ' τις σχολές της Παντείου, κι η ίδια είχε ξεχάσει ποια, ούτως ή άλλως όλες ίδιες της φαίνονταν, και πώς να της δώσουμε άδικο, το μόνο τους καλό είναι το πτυχίο, έτσι τουλάχιστον πιστεύουν πολλοί. Έδωσε εξετάσεις, μπήκε σε Τράπεζα, χρόνια τώρα είχε δεσμό με τον Άκη, τοπογράφο, ούτε κατάλαβε πότε βρέθηκε παντρεμένη, τόσοι και τόσοι, άλλωστε, παντρεύονται ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να χωρίσουν, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου κι ανεξιχνίαστα τα κίνητρά της, δεν περιμένουμε τον γάμο για να το καταλάβουμε, γιατί η Γιάννα να 'ναι εξαίρεση. Έκανε μια κορούλα, τρεις τώρα στο νοικιασμένο τους διαμέρισμα, δυο μόνο δρόμους απόσταση απ' τους γονείς της, που τους κρατούσαν τη μικρή, χωρίς πολλές απαιτήσεις. Μόνο να, την Κυριακή πήγαιναν όλοι μαζί για φαΐ στη Βάρη, στη Γλυφάδα, στην Κηφισιά, στη Σταμάτα, στη Δροσιά, οπουδήποτε, αρκεί να 'χε δυο ώρες οδήγημα, λες και δεν υπήρχαν ταβέρνες στη γειτονιά, πώς όμως να πεις όχι, όλη τη βδομάδα υπηρέτες τους είχαν, μουρμούριζε συνεχώς η μαμά, τόσο σιγά ώστε να την ακούσουν, άνθρωποι ήταν κι αυτοί κι είχαν ανάγκη από μια βόλτα, έτσι τουλάχιστον έκαναν όλες οι σωστές κόρες, κι αντίλογος πού να βρεθεί. Και, βέβαια, το καλοκαίρι διακοπές στο αυθαίρετο του πεθερού, σε κοντινό νησί, είχαν κι αυτοί δικαιώματα, σωστό τους φαινόταν. Μαζί με τους κουνιάδους, έτσι, για να δέσει η ευτυχία.

Μια βδομάδα αφότου ο Γιάννης κι η Γιάννα ανακάλυψαν ο ένας το κορμί του άλλου και ρίχτηκαν με περισσό ζήλο στην εξερεύνησή του, ο Γιάννης γύρισε στη Γαλλία, στη δουλειά του, στην οικογένειά του και στα υπεραστικά τηλέφωνα. Με τη Γιάννα. Γιατί, όπως αποδείχτηκε, η σχέση τους δεν έσβησε με την αναχώρησή του. Το αντίθετο, φούντωσε. Και, με τα τηλέφωνα, τα ερωτόλογα, τα γράμματα, τις αραιές συναντήσεις και τον ανεκπλήρωτο πόθο, το κακό μεγάλωνε, τόσοι και τόσοι συγγραφείς έχουν υμνήσει τον παράνομο έρωτα, ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν υπάρχει και νόμιμος, τέλος πάντων, κι αν κάπου υπάρχει, μ' αυτόν δεν έχουν ασχοληθεί πολλοί, φαίνεται ότι δεν θ' αξίζει και σπουδαία πράγματα, και πώς να φέρεις αντίρρηση, αν δεν ξέρουν οι ποιητές ποιοι ξέρουν.

Η Γιάννα άνθισε. Ομόρφηνε, γλύκανε, έγινε ομιλητική, ένιωσε την ανάγκη να ξανασυνδεθεί με τις παλιές της φιλίες, να συζητήσει για τον καινούργιο της έρωτα, ν' ακούσει τη φωνή της να μιλάει για τον Γιάννη, τόσο η ύπαρξή του την πλημμύριζε, την κυβερνούσε, την είχε απορροφήσει. Ούτε που καταλάβαινε πώς περνούσε το πρωινό στη δουλειά, είχε βρει κι ένα τηλέφωνο που μπορούσε να πάρει εξωτερικό, το 'χε κάποιος προϊστάμενος με κατανόηση στον έρωτα, και, κυρίως, μεγάλη συμπάθεια στη Γιάννα, α, πόσο του άρεσε να την έχει να τον παρακαλάει, και μετά να την βλέπει να κρατάει τ' ακουστικό κολλημένο στ' αυτάκι της και να ψιθυρίζει, λιγωμένη, ερωτόλογα, απολάμβανε το θέαμα, δεν είχε και δουλειά να κάνει κι έπρεπε κάπως να περάσει την ώρα του, κι εξάλλου, μήπως αυτός πλήρωνε, κρατικό ήταν το μαγαζί, εσείς κι εγώ συνεισφέραμε στην ευτυχία του Γιάννη και της Γιάννας, κι ας μη το ξέραμε τότε. Τ' απογεύματα, σπίτι, διάβαζε την κόρη της, έγραφε παθιασμένα γράμματα, μαγείρευε, κι όταν ο άντρας της γυρνούσε, ε, τότε ήταν αργά, κι ήταν τόσο κουρασμένη, έπρεπε να κοιμηθεί, το πρωί θα ξυπνούσε νωρίς, υπήρχε πάντα φαΐ στο φούρνο, μπύρες στο ψυγείο, ζεστό νερό στο θερμοσίφωνο και μια ωραία τηλεόραση με δορυφορική κεραία, τι άλλο να ποθήσει ένας άντρας μετά από κάποιο καιρό, ας είμαστε ρεαλιστές.

Κι έτσι πέρασαν πέντε χρόνια, γεμάτα ταξίδια, προσμονή, αγωνία, λαχτάρα, καρδιοχτύπια, τηλέφωνα, γράμματα, έρωτα. ο Γιάννης, όποτε μπορούσε ερχόταν στην Ελλάδα, συναντιόντουσαν κρυφά, σύχναζαν σ' απόμερα ξενοδοχεία, λίγο τους ένοιαζε αν το δωμάτιο ήταν μικρό και μίζερο, σημασία είχε ότι ήταν μόνοι τους, αγκαλιάζονταν, έπλεκαν όνειρα, μοιράζονταν τον δικό τους κόσμο, κολλούσαν τα κορμιά τους, ανάσαιναν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ώρες ώρες η αγάπη ξεχείλιζε, έβγαινε απ' τα κλειστά παράθυρα και πλημμύριζε τους δρόμους, την ένιωθαν οι περαστικοί κι απορούσαν.

Ζήτησαν διαζύγιο. Ο Άκης, αξιοπρεπής, κάτι είχε καταλάβει, βοήθησε και το ότι, ας μείνει αυτό μεταξύ μας, είχε, καιρό τώρα, αρχίσει να βαριέται τη Γιάννα, τόσα χρόνια με την ίδια γυναίκα αρκούν για να κλονίσουν και πολύ πιο σταθερούς άντρες, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα, δέχθηκε να χωρίσουν, κανόνισαν την επιμέλεια της μικρής, θα 'μενε με τη Γιάννα και θα την έβλεπε τα Σαββατοκύριακα, χιλιοπαιγμένο σενάριο, τα ξέρουν αυτά οι δικηγόροι και τα κανονίζουν στο πι και φι, μάζεψε τα πράγματά του κι έφυγε τρέχοντας, φορώντας τη θιγμένη του περηφάνεια και με το φυλλοκάρδι του να τρέμει, μήπως κι ακούσει να τον φωνάζουν πίσω.

Ο Γιάννης δεν ήταν τόσο τυχερός. Η Γαλλίδα του μπορεί, κι αυτή, να τον είχε βαρεθεί, αυτό ποτέ δεν θα το μάθουμε, άσε που πόσοι από μας μιλάμε γαλλικά, πιο πολύ όμως βαριόταν να χάσει το σπίτι που 'χαν αγοράσει, κι όσοι έχουμε ζήσει στο Παρίσι ξέρουμε πόσο κοστίζουν τα σπίτια εκεί, ακόμη και τα πιο μικρά. Είχε κι αδελφό δικηγόρο, ευκαιρία ήταν, άλλωστε η οικογένεια ποτέ δεν είχε συμπαθήσει τον Έλληνα, τώρα βέβαια το κατάλαβε ο Γιάννης, έτσι γίνεται όμως πάντα, στον γάμο πλημμυρίζουν οι συμπάθειες, στο διαζύγιο ξεσπούν οι αντιπάθειες, καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια, δεν θ' άλλαζε αυτό τώρα, και μάλιστα σε ξένη χώρα, ας είχε λίγο αναρωτηθεί όταν, μεσ' την καλή χαρά, έλεγε και ξανάλεγε στους δικούς του πόσο τον καταλαβαίνει και τον αγαπά η οικογένεια της Κριστίν, αν είναι δυνατόν, άνθρωποι που δεν μπορούσαν να πουν μια λέξη στη γλώσσα του. Και, για να πει το πολυπόθητο ναι, έστω ουί, ζήτησε το σπίτι, τα έπιπλα, το αυτοκίνητο, τα παιδιά και, βέβαια, διατροφή. Α, και να πληρώνει ο Γιάννης το δάνειο. Μέχρι να εξοφληθεί φυσικά, μη το συζητάμε.

Ο Γιάννης δέχθηκε, τι άλλο να κάνει. Κάποτε ξεμπέρδεψε με τη Γαλλίδα, βγήκε το διαζύγιο, ρυθμίστηκαν τα περιουσιακά, κι απόκτησε, επιτέλους, τη Γιάννα. Ελεύθερη, χωρίς βάρη, μόνο δικιά του, κάτι ήταν κι αυτό, και, εκείνη τη στιγμή, το παν.

Παντρεύτηκαν, κι έφτιαξαν, επιτέλους, τη δική τους φωλιά, την έστρωσαν μ' αγάπη, έρωτα, προσδοκίες και χρέη. Γιατί, βέβαια, αγόρασαν σπίτι, φωλιά είπαμε αλλά μην το πάρετε κατά γράμμα, δεν ήταν πελαργοί να τους φτάνει μια κολώνα. Κι όχι όποιο κι όποιο, α, η Γιάννα είχε βαρεθεί το τριάρι στην Κυψέλη, μεζονέτα παρακαλώ, στα βόρεια προάστια, άλλωστε εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν νότια, κι αν υπήρχαν δεν ήταν σε πρώτη ζήτηση. Με δάνειο φυσικά, απ' την τράπεζα της Γιάννας, είναι στοργικές αυτές, φροντίζουν τους δικούς τους, δεν έχουν άδικο όσοι ονειρεύονται μια τέτοια καριέρα. Που, βέβαια, θα το ξεπλήρωναν, έχει κι η στοργή τα όριά της, όλοι το ξέρουμε. Με την αγάπη τους, τα όνειρά τους, και, ιδίως, τους μισθούς τους.

Ο Γιάννης κατάφερε και βρήκε θέση στην Ελλάδα, τι τυχερός που ήταν, η εταιρεία του προσπαθούσε να διεισδύσει στη μικρή μας αγορά, και το 'κανε τη σωστή στιγμή.

Μπήκαν στο καινούργιο τους σπίτι, το επίπλωσαν, άρχισαν να καλούν φίλους, να βροντοφωνάζουν την αγάπη τους, να ζουν, να ρίχνουν άπλετο φως στα γοητευτικά μισοσκόταδα της σχέσης τους, να ιστορούν τα πάθη τους, και πόσα τράβηξαν μέχρι να καταφέρουν να σμίξουν, τόσο πια απασχολημένοι πού να καταλάβουν την ύβρη, να σου χαρίζει η ζωή τα όνειρά σου και εσύ να σπεύδεις να τα διαλαλήσεις, λες κι είναι πραμάτεια σε παζάρι. Και να, σιγά σιγά, μα, πώς δεν το πήραν χαμπάρι να το σταματήσουν, αυτά πρέπει να τα σκοτώνει κανείς όταν είναι μικρά, μετά θεριεύουν κι είναι αργά, ένα σύννεφο φθοράς άρχισε να μπαίνει στο καινούργιο τους σπίτι, να κάθεται στον καναπέ τους, στα ρούχα τους, στο κρεβάτι τους, στα κορμιά τους, στον έρωτά τους.

Αποφάσισαν ν' αντιδράσουν, όχι, δεν είχαν περάσει τόσα για να παραδοθούν χωρίς αγώνα. Ο Γιάννης, πρακτικό μυαλό, ζήτησε μετάθεση για έξω, η εταιρεία του είχε ανοίξει γραφεία στη Βουλγαρία, καλή ευκαιρία φαινόταν, μεγάλος μισθός και μια ώρα δρόμος, τι 'ναι αυτό μπροστά στα όσα είχε τραβήξει στο Παρίσι. Η Γιάννα έσφιξε την καρδιά της και δέχθηκε, τι άλλο να κάνει, ήταν και τα χρέη, το 'βλεπε πια καθαρά ότι, αν συνέχιζαν έτσι, τίποτε καλό δεν είχαν να περιμένουν.

Η ζωή στη Σόφια δεν ήταν τόσο άσχημη όσο ο Γιάννης είχε φοβηθεί. Το αντίθετο θα 'λεγε κανείς. Καλός μισθός, άνετο διαμέρισμα, νέοι φίλοι, καινούργιες γνωριμίες. Έλληνες και Βούλγαροι, άντρες και γυναίκες. Και, πώς να ξεφύγεις απ' τη μοίρα, αν γινόταν ίσως κι εμείς να μην υπήρχαμε σήμερα, γνώρισε και τη Στέφυ. Δακτυλογράφο στην εταιρεία του, με ασήμαντη θέση, ελάχιστο μισθό, μέτρια αγγλικά, πρόθυμο κορμί, μεγάλη φαντασία, ανυπόμονα νιάτα και πολλά όνειρα. Που, πώς τόφερε η τύχη, όλα περνούσαν μέσα απ' τον Γιάννη.

Το ειδύλλιο, για να πλεχτεί, περίμενε να 'ρθουν οι μέρες των Χριστουγέννων, πόσο ρομαντικό ακούγεται αυτό, το 'χουμε δει και στον κινηματογράφο, μια νύχτα ο Γιάννης είχε ξεμείνει στο γραφείο, είπαμε, ήταν δουλευταράς κι είχε ανάγκη και τα λεφτά, είδε φως στο διάδρομο, παραξενεύτηκε, χτύπησε την πόρτα, τη συνάντησε, τι σύμπτωση, έπρεπε κι αυτή έπρεπε να τελειώσει κάτι, έτσι είναι οι χαμηλόμισθοι, όλοι τους εκμεταλλεύονται κι αυτοί τι να κάνουν, σφίγγουν τα δόντια κι αντέχουν, μιλήσανε, η μια κουβέντα έφερε την άλλη, φύγανε μαζί, έξω είχε χιόνι κι η πόλη τους χαμογελούσε στην άσπρη ερημιά της, ούτε το κατάλαβε πώς φτάσανε σπίτι του, κι εκεί, βέβαια, το κακό δεν άργησε να γίνει, όλοι ξέρουμε ότι το καλό είναι που αργεί, αφήστε που μερικές φορές δεν έρχεται και ποτέ, και τσάμπα το περιμένουμε, ενώ το κακό, τι προθυμία θεέ μου, κι αν έχει και τη μορφή της μικρής, κι αν είσαι και τόσο μακριά απ 'την οικογένειά σου, κι αν είσαι και μόνος, κι αν έχεις και κάποια χρόνια γάμου πίσω σου, κι αν μπαίνεις και σε κρίσιμη ηλικία, κι αν η όποια Στέφυ δεχθεί να περάσει την πόρτα σου, κι αν πιείτε και κόκκινο κρασί, ας είναι κι άσπρο, ε, τότε δεν ξεφεύγεις με τίποτε, τα ζάρια έχουν ριχτεί και δεν υπάρχουν κι οι σύντροφοι να σε δέσουν στο κατάρτι ...

Δεν πέρασε ένας μήνας ευτυχίας κι η Γιάννα το κατάλαβε, κι ας ήταν μακριά. Μη με ρωτήσετε πώς, δεν αποκαλούν τυχαία τις γυναίκες γάτες, όλα τα καταλαβαίνουν αυτές, ειδικά αυτά που δεν πρέπει, κι αφήστε τους άντρες ν' αναρωτιούνται. Ο κόσμος της αναποδογύρισε, ένιωσε να μπαίνει σε βαθύ, μαύρο τούνελ, και δεν είχε και νήμα να ρίξει πίσω της, πάει, θα χανόταν. Κατάφερε όμως να συνέλθει, ευτυχώς είχε καιρό, ο Γιάννης έλειπε ακόμη, ανασκουμπώθηκε, ξεκλείδωσε το γυναικείο της οπλοστάσιο, βρήκε εκεί όπλα θαυμαστά, δοκιμασμένα, τρομερά, όπλα που μπορούν να λυγίσουν και τον πιο αποφασισμένο άντρα, χιλιάδες χρόνια τεχνογνωσίας είν' αυτά, κάθε γυναίκα το ξέρει, κι όταν έρθει η ώρα διαλέγει τα δικά της, υπάρχουν για όλες, μην ανησυχείτε, κι όποιος κοιμάται ήσυχα κακό του κεφαλιού του. Κι όταν ο Γιάννης επέστρεψε, για να περάσει, ανέμελος, λίγες μέρες οικογενειακά, έτσι νόμιζε ο έρμος, πέρασε στην επίθεση. Έκλαψε, φώναξε, χτυπήθηκε, έσπασε πιάτα, φλυτζάνια, ποτήρια, βρόντηξε την πόρτα, πήρε τους δρόμους, ξαναγύρισε, πάλι η πόρτα την πλήρωσε, κλειδώθηκε στο μπάνιο, τον ξόρκισε να της πει την αλήθεια, του γύρεψε πίσω τα νιάτα της, τα χαμένα της χρόνια, τους αιώνες που τον περίμενε, τις θυσίες που 'χε κάνει γι αυτόν, τα τόσα που του 'χε προσφέρει, το κορμί της που 'χε λεηλατήσει, τι αχάριστος άντρας, α, αν το 'ξερε τότε, τι καλά που ήταν με τον Άκη, και τι τρελή να τον παρατήσει, αυτός τουλάχιστον της ήταν πιστός, όχι, έπρεπε να τον αφήσει στη Γαλλίδα, να μαραζώνει.

Ο Γιάννης αντιστάθηκε, αρνήθηκε τα πάντα, διακήρυξε την αθωότητά του, αλλά μάταια, ο αγώνας, είπαμε, ήταν άνισος, πάντα θα 'ναι άνισος, ο αντίπαλος μέρες προετοιμαζόταν, η μια επίθεση διαδέχονταν την άλλη, όλο και πιο άγρια, όλο και πιο αποφασισμένη, δεν είχε πια νόημα. Και, κάποτε, αποκαμωμένος, σήκωσε λευκή σημαία, σταμάτησε ν' αρνείται τ' αυτονόητα, παραδόθηκε, και, χωρίς να περιμένει να λαλήσει ο αλέκτωρ, ίδιος Πέτρος και χειρότερος κι ας την ήξερε την ιστορία, τίποτε δεν διδάχτηκε, απαρνήθηκε τη Στέφυ του κι όχι μια φορά, την έριξε κάτω, την ποδοπάτησε, με δάκρυα ορκίστηκε ότι γι αυτόν δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μικρή, ασήμαντη περιπέτεια, αδυναμία της στιγμής, ειλικρινά ούτε που την θυμάται, ίσως μάλιστα και να την λυπήθηκε και να της δόθηκε, εξάλλου κράτησε ελάχιστα, κι ήταν και πιωμένος, το μόνο πάντως που μπορεί να πει με σιγουριά είναι ότι αυτή τον προκάλεσε, ξέρεις τώρα τι γυναίκες είναι οι Βουλγάρες, μακριά από μας, κι έπειτα συμβαίνουν αυτά, καμμιά φορά, δυστυχώς, στους άντρες, αλλά τίποτε δεν σημαίνουν, αυτός τη Γιάννα αγαπούσε, και θα την αγαπούσε για πάντα, και πώς άλλη θα μπορούσε να μπει ανάμεσά τους, τόσο στέρεη που 'ταν η αγάπη τους και δοκιμασμένη σε χαλεπούς καιρούς, αλήθεια, δεν κατάλαβε πώς έγινε, κι αυτές οι ξένες δεν έχουν το Θεό τους, ούτε που θα την ξανάβλεπε, γι αυτό η Γιάννα μπορούσε να 'ναι σίγουρη.

Η Γιάννα έδειξε ανωτερότητα, δεν ήταν άλλωστε ο στόχος της να τον εξουθενώσει, για τον εαυτό της τον ήθελε, και τον ήθελε ζωντανό, η αγάπη εξάλλου τα πάντα υπομένει, άλλοι το 'χαν πει αυτό κι ήταν και σοφοί, έτσι λένε τα βιβλία, και στα βιβλία κρύβεται η γνώση. Τον συγχώρεσε, τον χάιδεψε, τον κολάκευσε, του δόθηκε όπως παλιά, κι ακόμη καλύτερα, πάντα μια γυναίκα μπορεί να σου δοθεί καλύτερα, όλοι το ξέρουμε αυτό κι ελπίζουμε κάποτε να συμβεί και σε μας, τον κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά της, αχ, τι καλά που 'ταν ο κόσμος παλιά με τους Σοβιετικούς, δεν γίνονταν τέτοια πράγματα τότε.

Τότε ίσως δεν γίνονταν, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά, το βέβαιο ήταν πως είχαν αρχές αυτοί οι Ρώσοι, κι ας έμπαιναν κάθε τόσο σε ξένες χώρες, άλλωστε ποιος είναι τέλειος, μήπως κι οι δικοί μας λίγα κάνανε, αλλά τώρα, δυστυχώς, γίνονταν, και φανταστείτε τι θα γίνεται όταν οι πειναλέοι αυτοί βάρβαροι μπουν για τα καλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Σόδομα και Γόμορρα κι ακόμη χειρότερα, θα μας κάνουν ν' αναπολήσουμε την Ευρώπη των δέκα, άντε των δεκαπέντε, μέχρις εκεί όμως. Ο Γιάννης ξαναγύρισε στη Σόφια, κι οι όρκοι καταπατήθηκαν χωρίς αντίσταση, άλλωστε αυτή είναι η μοίρα των όρκων, παρηγοριά μόνο για τους ερωτευμένους, γι αυτό και ποτέ δεν είδαμε δικαστήριο να τους παίρνει σοβαρά υπόψη του, κάτι ξέρουν οι δικαστές, τόσα και τόσα έχουν δει. Κι η Γιάννα, που, βέβαια, πάλι το κατάλαβε, είπαμε, σ' αυτά ήταν γάτα, έξαλλη και, χωρίς να πει τίποτε σε κανένα, έστειλε τη μικρή στη μάνα της, πήρε το πρώτο αεροπλάνο και, ένα βροχερό βράδυ, χτύπησε την πόρτα του. Την πόρτα τους.

Ο Γιάννης έχει γυρίσει στην Ελλάδα, τέλειωσε πια γι αυτόν το εξωτερικό. Είναι 58 ετών, δείχνει χρόνια μεγαλύτερος, δουλεύει, πληρώνει τα χρέη, ζει με τη γυναίκα του, νιώθει πως η ζωή είναι πια πίσω του, τουλάχιστον το όμορφο τμήμα της, τώρα αρχίζουν τα γεράματα, αργή αλλά σίγουρη πορεία προς το πουθενά, κι η κατηφόρα, όλοι το ξέρουμε, μόνο να μεγαλώσει μπορεί, έκανε και κάτι εξετάσεις, τι τις ήθελε, ήταν χάλια, και, όπως και να το κάνεις, καλύτερα με τη Γιάννα, την οποιαδήποτε Γιάννα, την κάθε Γιάννα, κι ας λέγεται κι όπως να ΄ναι, παρά μόνος του, ώρες ώρες βέβαια στοιχειώνουν τη σκέψη του εικόνες απ' το Παρίσι και τη Σόφια, γεμάτες έρωτα, χαρά και ξεγνοιασιά, τι να γίνει όμως, τυχερός είναι που πρόλαβε κι έζησε, τι να πουν άλλοι, που ούτε απ' το σπίτι τους δεν αξιώθηκαν να βγουν, δεν πρέπει να 'χει παράπονο.

Η Γιάννα, δίπλα του, με την κλιμακτήριο να της κλείνει το μάτι απ' τη γωνιά και το επαναστατημένο της κορίτσι στην εφηβεία να την κρίνει όλη μέρα, με πρόωρη σύνταξη, ρυτίδες, άσπρα μαλλιά και στρογγυλεμένο κορμί, προσπαθεί να κολλήσει τα κομμάτια. Έχει υπομονή, ελπίζει στον χρόνο, πιστεύει ακόμη στις ικανότητές της. Αγόρασαν καινούργιο αυτοκίνητο, ευτυχώς με πολλές δόσεις, γιόρτασαν τα δέκα χρόνια γάμου, κάλεσαν όλο τον κόσμο, ξαναθυμήθηκαν τις όμορφες στιγμές, άνοιξαν ακριβά κρασιά, έβγαλαν φωτογραφίες, ήταν μια αξέχαστη βραδιά, έτσι τουλάχιστον είπαν οι φίλοι. Που, μετά, έφυγαν. Και τους άφησαν μόνους. Μαζί και μόνους για τη συνέχεια, έτσι όμως δεν γίνεται πάντα, πώς είναι δυνατόν οι φίλοι να μείνουν μαζί μας, όχι βέβαια, όσο ωραία κι αν είναι η γιορτή κι όσο κι αν φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με το ταίρι μας, έρχεται πάντα η στιγμή που κι ο τελευταίος φεύγει κι η πόρτα κλείνει πίσω του, κι αν η καρδούλα μας τ' αντέξει ποιος νοιάζεται.

53 σχόλια:

Dawkinson είπε...

Καλημέρα,
μπούχου, μπούχου (φύσηγμα μύτης).
Πόσες διαφορετικές πράξεις πρέπει να δούμε να παίζονται (πάνω στο ίδιο δράμα),για να επαληθεύσουμε το αποτέλεσμα; Αφού όλα έχουν ημερομηνία λήξης και ο άνθρωπος επιζητά πάντα αυτό που δεν έχει, γιατί δεν το παίρνουμε και απόφαση, για να μη χάνουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας και να 'χανόμαστε' κάθε φορά που έρχεται το τέλος της σχέσης.

Υ.Γ. Το εργαστήριο είναι υπό ανακατασκευή (μικρή ζημιά)

Ανώνυμος είπε...

Με έχεις κατααπογοητεύσει...δηλαδή κάποια μέρα θα ερωτευτώ, θα παντρευτώ, ο άντρας μου θα με κερατώσει με κάποια άλλη, θα γεράσω πριν την ώρα μου απο τον πόνο της αγάπης και την προσπάθεια να την κρατήσω και θα καταλήξω γριά είτε μόνη είτε με έναν άντρα που δεν αντέχω για τη σιγουριά...ωραίες προοπτικές για μια 25χρονη.
Γιατί πρέπει όλα να είναι τόσο δύσκολά και το τέλος προκαθορισμένο...ειμαι καταδικασμένη που ζω με την ελπίδα?

Eleni63 είπε...

To περίμενα πώς και πώς. Ο συνάδελφος (?) έχει κέφια.

Ανώνυμος είπε...

Στο προηγούμενο post αναφέρθηκα στην κραυγή. Ακριβώς γιατί κι εγώ έχω νιώσει πολλές φορές αυτή το συναίσθημα... (ειδικά τώρα τελευταία). Ωραίο το concept των ιστοριών με τα ζευγάρια. Η έμπνευσή σου ποια να 'ταν άραγε; Γράφεις καλά, όσο βέβαια μπορώ να κρίνω. Πίστεψέ με όμως έχω ασχοληθεί πολύ με το κείμενο, καθώς φιλόλογος, δημοσιογράφος (πιο παλιά) και τώρα κειμενογράφος. Επίσης αγαπάς την τέχνη (τουλάχιστον γνωρίζεις πράγματα για αυτήν). Εξασκείς και δικηγορία; Αν ναι πώς τα συνδυάζεις όλα αυτά; Είσαι ένα περίεργο κράμα...

ladybug είπε...

Είμαι περίεργη, θα υπάρξει κανένα ζευγάρι με...happy end?

Πολύ ωραίο και το Νο 3 ...κι ας μη με βολεύει :)

TraumMeister είπε...

Διάβασα με προσοχή και τις τρεις ομόθεμες ιστορίες σας και δεν βρήκα να πάσχουν ούτε ως προς το μέγεθος ούτε ως προς την τεχνική.

Ως προς την θεματική τους: αυτή δεν είναι φυσικά πρωτότυπη, αλλά (δυστυχώς) είναι ανεξάντλητη.

Με τα δικά μου μάτια, οι ιστορίες σας διατρέχονται από ένα κοινό νήμα. Την άρνηση ενηλικίωσης.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες σας, άλλοτε κυριολεκτικά, άλλοτε μεταφορικά, θα ήθελαν να είναι Αλλοι. Κυρίως οι ίδιοι, νεότεροι.

Ταλανίζονται από ένα γεγονός που συνιστά, εν πολλοίς, την ανθρώπινη τραγωδία. Στην επιλογή, μας μαθαίνουν, βαρύνει περισσότερο τί παίρνεις και όχι τί αφήνεις. Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί αλλιώς δεν θα επέλεγε κανείς - πώς να ακυρώσεις για πάντα τον χαώδη πλούτο των δυνατοτήτων; Ομως όλοι μας μαθαίνουμε, συχνά πικρά, ότι στις επιλογές μας πονάει περισσότερο αυτό που αφήνεις...

Η δυνατότητα να έχεις επιλογές: να ένας σύντομος ορισμός της νεότητας!

Κατ' αντιδιαστολή: αν οι επιλογές λιγοστεύουν, τα γηρατειά καλπάζουν προς το μέρος μας. Η ανήλικη συμπεριφορά, είναι κι αυτή μια κάποια λύσις...

Από τότε που πέθανε ο Νίτσε δεν έχουμε ενδείξεις ότι κυκλοφορούν γύρω μας πολλοί πλήρως ενήλικες. Παλινδρομούμε όλοι, από καιρού εις καιρόν, σε μιαν ανήλικη ευδαιμονία. Για να αντέξουμε. Ο καθένας μας όμως έχει την ευθύνη των παλινδρομήσεών του. Κι αν σε αυτές εμπλέκονται άλλοι άνθρωποι, η ευθύνη πολλαπλασιάζεται εκθετικά.

Δυστυχώς η εποχή μας, για δικούς της λόγους - που αδιαφορούν για τις σχέσεις των ζευγαριών, πολεμά σφοδρά την ενηλικίωση. Κι έτσι, η δυστυχία που περιγράφετε, μάλλον θα πολλαπλασιαστεί.

Συγχωρέστε με που αναδιατύπωσα τις ερωτήσεις σας, χωρίς να έχω την απάντηση.

Traum

---------------------
"I don't know what more to ask for, I was given just one wish" - Royksopp, What else is there.

Sarah είπε...

Φίλτατε
Το έντεχνο γράψιμό σας, το λεπτό χιούμορ σας, και κάποιες γεωγραφικές λεπτομέρεις, μου θυμίζουν γνωστό άτομο...
Θα είχε γούστο μα την αλήθεια!

antvol είπε...

Dawkinson said...
Καλημέρα,
... Αφού όλα έχουν ημερομηνία λήξης και ο άνθρωπος επιζητά πάντα αυτό που δεν έχει, γιατί δεν το παίρνουμε και απόφαση ...
----

Ίσως γιατί την ημερομηνία λήξης τη βλέπουμε σε όσα μας περιβάλλουν, την ζούμε ως οριστική έλλειψη των άλλων, θλιβόμαστε γι αυτό, αλλά δεν μπορούμε να την βιώσουμε εμπειρικά - η μόνη, για μένα, στέρεη γνώση - πριν να' ναι πολύ αργά.

Κι όσο υπάρχουμε, υπάρχουμε ως αθάνατοι, το δικό μας τέλος είναι, εμπειρικά, αδιανόητο, ας δούμε λίγο τα ζώα, ας σκεφτούμε τι τυχερά που 'ναι μη γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν κι ας το ξανασκεφτούμε.

Πώς λοιπόν να ζητάμε για μας ο,τιδήποτε λιγότερο από το αιώνιο;

antvol είπε...

Μαράκι said...
Με έχεις κατααπογοητεύσει...δηλαδή κάποια μέρα θα ερωτευτώ, θα παντρευτώ, ο άντρας μου θα με κερατώσει με κάποια άλλη ...
---

Κοίτα, Μαράκι, νομίζω πως εδώ έχει γίνει μια μικρή παρεξήγηση, κι επειδή το comment σου με συγκίνησε και το σκέφτομαι απ' το πρωί, επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω, όσο καλύτερα μπορώ, τη θέση μου:

1. Το γεγονός ότι γράφω ιστορίες που δεν έχουν happy end (βλ. και comment της Ladybag, το ίδιο λέει) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τέτοιες. Ασφαλώς και υπάρχουν, και μάλιστα ίσως να 'ναι η πλειοψηφία, κι ίσως κι η τεράστια πλειοψηφία. Και, ειλικρινά σου λέω, πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να γράψω μια τέτοια, δεν το μπόρεσα μέχρι στιγμής, δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, ίσως να 'μαι καλύτερος στο unhappy end, ίσως θέλω να το ξορκίσω απ' τη δική μου ζωή, πού να ξέρω και γω τι γίνεται μέσα στον ταραγμένο μου εγκέφαλο και την ασυμμάζευτη φαντασία μου, και δεν πιστεύω και στην ψυχανάλυση ...

2. Όμως, πες μου Μαράκι, όταν πας στο σινεμά και βλέπεις ένα θρίλερ, ένα σπλάττερ ή έστω έναν απλό Ταραντίνο, μετά δεν μπορείς να περπατήσεις στο δρόμο; Έχεις, πια, πειστεί, ότι παντού κρύβονται τύποι με πριόνια και περιμένουν να κάνουν σχεδιάκια πάνω στο κορμάκι σου; Δεν νομίζω, πας σπίτι και το ξεχνάς, μπορείς και διακρίνεις το σενάριο απ' την πραγματικότητα, όπως, επίσης, και τα ψήγματα πραγματικότητας μέσα σ' αυτό, άντε να πεις πως το έργο ήταν μάπα, πάντως αμφιβάλλω αν θα πάρεις τους φίλους σου τηλέφωνο και θα παραγγείλεις αλεξίσφαιρο και ούζι.

3. Γιατί, λοιπόν, ειδικά στο ταπεινό μου κι απόλυτα ερασιτεχνικό blog, τα πράγματα να' ναι διαφορετικά; Γιατί εσύ, μόλις 25 χρονών, κι υποθέτω μια χαρά κορίτσι (αυτό είναι σαφές, μιας που συχνάζεις εδώ, όπου όλοι είναι διαλεχτοί) θα 'χεις τη μοίρα των ηρώων μου; Γιατί θα πρέπει ο καλός σου να σε κερατώνει; Γιατί θα πρέπει να γεράσεις μόνη σου, και μάλιστα πρόωρα; Γιατί οι φαντασιώσεις μου να υποθηκεύουν την πραγματικότητά σου; Γιατί ο Γιάννης, ο Βασίλης, ο Αντώνης κι οι γυναίκες τους να να πρέπει να ορίζουν το δικό σου πεπρωμένο;

4. Ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω και, πραγματικά, στενοχωριέμαι. Πες μου όμως τι να κάνω, όταν δημοσιεύω τέτοιες ιστορίες να βάζω να τρέχει ένα μπάνερ που να λέει "Ακατάλληλο για κάτω των 25 ετών" ή "Απαραίτητη η γονική συναίνεση"; Δεν το νομίζω (αν και όσο το σκέφτομαι ...).

Αυτά προς το παρόν, αν θέλεις επανέρχομαι.

antvol είπε...

Φίλε samaritan boy,

1. Το concept των ιστοριών με τα ζευγάρια μου 'ρθε ξαφνικά. Έτσι, έπεσε πάνω μου, δεν ξέρω πώς και γιατί, τυχαίο θα 'ταν μάλλον, το μόνο που θυμάμαι είναι πως ήταν βράδυ. Και πως ήμουν μόνος. Και πολύ κουρασμένος (τώρα, βέβαια, δεν στο κρύβω πως οι ανθρώπινες σχέσεις, και μάλιστα οι πιο περίπλοκες, είναι στο κέντρο των ενδιαφερόντων μου, αυτό όμως, από μόνο του, δεν αρκεί για να γίνει και concept, είναι σαφές).

2. Χαίρομαι που είσαι φιλόλογος κλπ, εγώ δεν έχω ιδέα απ' αυτά, να διαβάζω μόνο μου αρέσει, το πρώτο μου κείμενο το 'γραψα τέλη Σεπτέμβρη, μπορείς να το δεις.

3. Ναι, αγαπώ πολύ την τέχνη. Δεν ξέρω όμως γι αυτήν, και, δυστυχώς, δεν έχω καιρό να μάθω. Ας πούμε πως αγαπώ μιαν άγνωστη, λοιπόν, έχει κι αυτό τη γοητεία του.

4. Ναι, όπως όλοι μας, θαρρώ.

Sarah είπε...

Antvol
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά πολύπλοκες. Πολλοί από αυτούς που χωρίζουν, το μετανιώνουν μια μέρα (ιδίως όταν υπάρχουν παιδιά), και πολλοί από αυτούς που δεν χωρίζουν, επίσης το μετανιώνουν. Παντα υπάρχουν αυτοί που έμειναν μαζί, δεν χώρισαν, και ποτέ δεν το μετάνιωσαν.
Εχω γνωρισει μερικούς.
Εχουν κάτι το εξαιρετικά καλό μέσα τους.
Αγαπούν τον κόσμο, γνωστους και άγνωστους.
Θέλουν το καλό του συνόλου.
Lucky people, no?

antvol είπε...

TraumMeister said...

1. οι ιστορίες σας διατρέχονται από ένα κοινό νήμα. Την άρνηση ενηλικίωσης.

2. Οι ήρωες και οι ηρωίδες σας, άλλοτε κυριολεκτικά, άλλοτε μεταφορικά, θα ήθελαν να είναι Αλλοι. Κυρίως οι ίδιοι, νεότεροι.

3. Η δυνατότητα να έχεις επιλογές: να ένας σύντομος ορισμός της νεότητας!

4. Κατ' αντιδιαστολή: αν οι επιλογές λιγοστεύουν, τα γηρατειά καλπάζουν προς το μέρος μας. Η ανήλικη συμπεριφορά, είναι κι αυτή μια κάποια λύσις...

5. Από τότε που πέθανε ο Νίτσε δεν έχουμε ενδείξεις ότι κυκλοφορούν γύρω μας πολλοί πλήρως ενήλικες.

6. Δυστυχώς η εποχή μας, για δικούς της λόγους - που αδιαφορούν για τις σχέσεις των ζευγαριών, πολεμά σφοδρά την ενηλικίωση. Κι έτσι, η δυστυχία που περιγράφετε, μάλλον θα πολλαπλασιαστεί.
------------

Αγαπητέ TraumMeister,

Καλωσήρθατε, νομίζω είναι η πρώτη φορά που γράφετε εδώ.

1, 2. Μπορεί, δεν το έχω αναλύσει, εγώ απλά διηγούμαι τη ζωή τους όπως τη νιώθω.

3. Κι ένας ορισμός της δυστυχίας. Το πιστεύω ακράδαντα, η έλλειψη επιλογών στις βασικές κατευθύνσεις της ζωής οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερη ηρεμία. Προσοχή όμως, με την προϋπόθεση αυτό να διατρέχει όλο τον κοινωνικό περίγυρο. Αντίθετα, αν όλοι οι άλλοι μπορούν να διαλέξουν (ή έτσι νομίζεις, που είναι το ίδιο) κι εσύ (νιώθεις ότι) δεν μπορείς, είσαι δυστυχισμένος.

4. Δυστυχώς τα γηρατειά καλπάζουν έτσι ή αλλιώς. Είτε έχεις επιλογές είτε όχι. Και, τότε, η ανήλικη συμπεριφορά είναι πηγή όχι ζωής αλλά γελοιοποίησης. Σ' αυτό όμως δεν είμαι σίγουρος, ίσως ο Πικάσο (αγαπημένος μου ζωγράφος, ο σημερινός πίνακας είναι του 1905, κι ο ζωγράφος μόλις 24 ετών, λέγεται "nus entrelace" και τον βρίσκω υπέροχο, προσέξτε μόνο το δέσιμο των ποδιών, δεν είναι φανταστικό;) να 'χε δίκαιο όταν, γέρος πια, έλεγε "όλοι επιλέγουν την ηλικία τους, έτσι κι εγώ επέλεξα τη δικιά μου, κι αυτή είναι τα 35".

5. Ο Νίτσε ενήλικας; Δεν θα 'τόλεγα, τουλ. όσον αφορά στο θέμα των σχέσεων με το άλλο φύλο. Ούτε στο θέμα των σχέσεων με την οικογένεια. Κατά τα άλλα, σπουδαίος.

6. Ότι θα πολλαπλασιαστεί είμαι σίγουρος (κι έτσι θα 'χω πάντα δουλειά εδώ).

antvol είπε...

Πανάσχημη said...
Το έντεχνο γράψιμό σας, το λεπτό χιούμορ σας, και κάποιες γεωγραφικές λεπτομέρεις, μου θυμίζουν γνωστό άτομο...
Θα είχε γούστο μα την αλήθεια!
---

Κοιτάξτε, από τη στιγμή που η ανθρωπότητα δέχθηκε, επιτέλους, το γεγονός ότι η γη είναι στρογγυλή, όποιος φεύγει μακριά για να απομακρυνθεί από ένα τόπο τον προσεγγίζει από την άλλη μεριά.

Κι εκεί που νομίζει ότι ξέφυγε από κάποιους γνωστούς, τους ξαναβρίσκει μπροστά του, τι δράμα κι αυτό ...

Πάντως, αν καταφέρετε να αποκωδικοποιήσετε την ασήμαντη ταυτότητά μου, ας είναι αυτό το μεγάλο μυστικό μας.

Κατά τα άλλα, ευχαριστώ για τα καλά λόγια, κι ας μην τα αξίζω, καλό μόνο κάνει ν' ακούς τέτοιες όμορφες κουβέντες.

antvol είπε...

Eleni63 said... Ο συνάδελφος (?) έχει κέφια.
----

Τώρα, κέφια τα λες αυτά, για διάβασε και τι λέει το Μαράκι ...

antvol είπε...

Πανάσχημη said... Παντα υπάρχουν αυτοί που έμειναν μαζί, δεν χώρισαν, και ποτέ δεν το μετάνιωσαν.
Εχω γνωρισει μερικούς.
Εχουν κάτι το εξαιρετικά καλό μέσα τους.
Αγαπούν τον κόσμο, γνωστους και άγνωστους.
Θέλουν το καλό του συνόλου.
Lucky people, no?
----

Κι εγώ έχω γνωρίσει, συμφωνώ, τους χαίρομαι και τους μακαρίζω, είναι πραγματικά lucky people.

Όμως, επίτρεψέ μου να πω, ότι "κάτι το εξαιρετικά καλό μέσα τους" έχουν και πολλοί άλλοι που γνωρίζω. Οι οποίοι, είτε δεν παντρεύτηκαν ποτέ, είτε παντρεύτηκαν και χώρισαν. Και, το γεγονός αυτό, δεν το μετουσίωσαν σε φθόνο και κακία για τους άλλους.

Αντίθετα, τους πρόσθεσε σοφία, ανθρωπιά, βαθιά σκέψη στα πράγματα. Κι ένα κλείσιμο του ματιού στη φθορά, μερικές φορές όταν δεις κάτι από κοντά, το φοβάσαι λιγότερο.

Sarah είπε...

Πολύ σωστα.

Ανώνυμος είπε...

@antvol:

Μου αρέσει πολύ η αφήγησή σου:ζωντανή,παραστατική.
Έχω την εντύπωση πως θα έχεις ευκαιρίες να παίρνεις παραδείγματα και από ιστορίες ζευγαριών μέσα από τον επαγγελματικό σου χώρο,τους πελάτες σου δηλαδή.Θα βλέπεις και θα ακούς πολλά.Είναι όμορφο να τα μεταφέρεις με δημιουργικό τρόπο εδώ.
Πόσο αληθινή και αυτή η ιστορία!

Ανώνυμος είπε...

Κ εμάς τους πάνω από 25, μια κατάθλιψη μας έπιασε:)
Ξέρεις τι νομίζω πάντως? Πως ο έρωτας, ο μεγάλος έρωτας, είναι κάτι που δεν συμβαίνει σε όλους μας. Δηλαδή δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα. Όπως κάποιος μένει υπαλληλος μια ζωή (χωρίς να το θέλει) ενώ ο άλλος δημιουργεί, κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, ρισκάρει, πετυχαίνει, έτσι κ στα ερωτικά. Άλλος χαζοπηδάει (excuse my language), άλλος συμβιβάζεται με κάτι που ξέρει από τη αρχή πως δεν είναι το απόλυτο κ υπάρχουν κ λίγοι που είναι ικανοί να ζήσουν μεγάλους έρωτες.
Στη ζωή μου έχω δει μόνο ένα τέτοιο έρωτα. Μια φίλη, καλή της ώρα, που με μόνο της όπλο την επίγνωση του πόσο ερωτευμένη είναι, τα έδωσε όλα.
Η παιδεία κ η καλλιέργεια δεν έχουν καμία σχέση πάντως. Αυτό το λεω γιατί κάποιος προχτές μου έλεγε πως μόνο αν έχεις διαβάσει λογοτεχνία, μπορείς να ερωτευτείς πραγματικά. Μέγα λάθος. Όσο καλλιεργημένοι κ να είμαστε, ότι βιβλία κ να έχουμε πιάσει στα χέρια μας, στον τελικό απολογισμό άλλα είναι που μετράνε.
Το ταλέντο σου να γράφεις δεν θα το σχολιάσω γιατί δεν είμαι ειδική. Πάντως η διαίσθηση μου μου λέει πως έχεις ένα μεγάλο ταλέντο στο να ζεις.

philos είπε...

Μια ζωή ολόκληρη σε μερικές γραμμές.
Αυτό από μόνο του προκαλεί μια μελαγχολία. Δίνει δραματικό τόνο και δημιουργεί εντονα συναισθήματα.

Μου θυμίζετε έναν δικηγόρο με τον οποιο δουλέψαμε πριν 2 χρόνια, στο τέλος της καριέρας του, που μας διηγόταν τόσο όμορφα και παραστατικά ανάλογες ιστορίες, κατα την διαρκεια πολλών από τα δείπνα μας, σε όμορφα bistrot του Παρισίου.

Νιωθω τυχερός που σας βρήκα.

Ανώνυμος είπε...

Αλλο η ζωή και άλλο το σινεμά...αν και ταυτίζονται σε σημεία καμιά φορά...αυτά που περιγράφεις είναι η τρομερή αλήθεια και συμβαίνει δίπλα μας και την βλέπω πολλές φορές αλλά προσπαθώ να μάθω απο τα λάθη των άλλων για να μην φτάσω στα 40-50 μου να αναζητώ τα χρόνια που πέρασαν και αυτά που δεν έζησα.Το ανικανοποίτο είναι στην φύση μας αλλά γιατι πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο και όχι μισογεμάτο?Γιατι να μην εκτιμάμε τις όμορφες στιγμές τις ζωής μας?
Δεν λέω οτι θα είναι η ζωή μου έτσι γιατι είμαι αισιοδοξη και ελπίζω πως θα το αποτρέψω ή θα το αντιληφθώ αρκετά νωρίς για να το σώσω αν πάει το πράγμα κατα κει, απλά με απογοητεύει το γεγονός οτι οσο κι αν είναι ιστορίες του μυαλου δεν παυουν να περιέχουν αλήθειες και προβληματίζομαι.Το σημαντικό για μένα δεν είναι να ζήσεις τον μεγάλο έρωτα (πιστεύω οτι ερωτευόμαστε την ιδανική "ιδέα" του άλλου όχι τον πραγματικό του εαυτό) αλλά την πραγματική αγάπη, αυτό είναι το δύσκολο, ποιος αγαπάει ανιδιοτελώς?
Ισως είμαι ρομαντική και περιμένω πολλά αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και είμαι πολύ μικρή για να την χάσω.

3 parties a day είπε...

Μου κάνει εντύπωση, που οι ιστορίες σου διατηρούν το suspence τους, παρ' όλο που ξέρουμε το τέλος!

Αυτό που είναι πάντως κοινό σε όλες (εκτός από την εμμονή με το χρόνο), είναι, πως τα ζευγάρια που περιγράφεις, παντρεύονται έχοντας την εντύπωση πως ο γάμος είναι μια ερωτική σχέση μακράς διαρκείας. Και μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε την ημερομηνία λήξης εμπειρικά, αλλά θα έπρεπε να ξέρουμε αυτό: ο γάμος είναι ένα μυστήριο, όπου τα δύο γίνονται ένα, και όχι μια απλή ερωτική σχέση όπου ο καθένας είναι στην ουσία απασλημένος με τον εαυτό του και μόνον.

Το άλλο που βλέπω, είναι πως οι άντρες στις ιστορίες σου είναι ανίκανοι να αγαπήσουν. Είναι ικανοί για πόθο και ηδονή και τα λοιπά, αλλά όχι για αγάπη.
Κι αυτό φαίνεται όχι μόνο από τον τρόπο που ζουν τη ζωή με τη σύντροφό τους, αλλά και από το πώς ΔΕΝ τους αγγίζει το τέλος της σχέσης (για τις γυναίκες, τα λέμε άλλη φορά...)
Άλλο χαρακτηριστικό τους, είναι επίσης η ανάγκη να αρέσουν, και να ερωτεύονται γυναίκες-γλάστρες, για να επιδοθούν μαζί τους σε σεξ που είναι -κατά τη γνώμη μου- σεξ προς αποφυγή.

Μου άρεσε πολύ η τελευταία παράγραφος και σκέφτηκα: καθώς έρχεται πάντα η στιγμή που και ο τελευταίος κλείνει την πόρτα πίσω του, μήπως να μέναμε σε κοινόβια; (Αλλά πάλι, τα κοινόβια καταργούν τις κοινωνικές ιεροτελεστίες που τόσο χρειαζόμαστε...)

Σ' έχουμε τσακίσει στην ανάλυση, ε;
Ελπίζω να μη βαριέσαι να μας διαβάζεις, τουλάχιστον εμένα!
Και κάτι άλλο. Περιγράφεις καταπληκτικά το μέσο ζευγάρι.

Sarah είπε...

Εγραψε μια σχολιάστρια ότι οι ιστορίες σου περιγράφουν άνδρες που δεν ξέρουν να αγαπάν.
Κάποια μέρα γράψε και γι αυτούς. Οχι για την ερωτική αγάπη, γιατί αυτή άντε να κρατήσει ένα χρόνο, αλλά από την άλλη, ξέρεις εσύ.
Γράψε για τον πατέρα που έχασε το παιδί του, γράψε για τον άνδρα που παραμένει πιστος σε μια άρρωστη, πολύ άρρωστη και παραμορφωμένη από εγχειρήσεις γυναίκα. Και που τρέμει με την ιδέα ότι θα του πεθάνει.

Κάποια μέρα Antvol.
Για την τιμή των όπλων.

antvol είπε...

gitsaki said... Έχω την εντύπωση πως θα έχεις ευκαιρίες να παίρνεις παραδείγματα και από ιστορίες ζευγαριών μέσα από τον επαγγελματικό σου χώρο,τους πελάτες σου δηλαδή.Θα βλέπεις και θα ακούς πολλά...
---

Γεωργία,

Σου έχει περάσει ποτέ απ' το μυαλό ότι οι ιστορίες που πρσπαθώ να περιγράψω εδώ μπορεί να μην έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με επαγγελματικούς χώρους, πελάτες κλπ;

Αν όχι, σε παρακαλώ ξεκίνα να το σκέφτεσαι.

Κατά τα άλλα, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

antvol είπε...

zoi20 said...

1. Κ εμάς τους πάνω από 25, μια κατάθλιψη μας έπιασε:)

2. ... Ξέρεις τι νομίζω πάντως? Πως ο έρωτας, ο μεγάλος έρωτας, είναι κάτι που δεν συμβαίνει σε όλους μας. Δηλαδή δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα ... κ υπάρχουν κ λίγοι που είναι ικανοί να ζήσουν μεγάλους έρωτες.

3. ... Η παιδεία κ η καλλιέργεια δεν έχουν καμία σχέση πάντως.

4. ... Το ταλέντο σου να γράφεις δεν θα το σχολιάσω γιατί δεν είμαι ειδική.

5. ... Πάντως η διαίσθηση μου μου λέει πως έχεις ένα μεγάλο ταλέντο στο να ζεις.
-------------

Zoi20,

1. Το μόνο που μπορώ να πω εδώ και σε παρακαλώ να με πιστέψεις, είναι πως, πάντως, δεν είμαι κανένας συναισθηματικός σαδιστής του χώρου και, βέβαια, δεν χαίρομαι να βυθίζω τους ελάχιστους αναγνώστες μου σε κατάθλιψη. Απλά, κάθε φορά που κάθομαι στον υπολογιστή, αυτά τα κείμενα βγαίνουν από μέσα μου, και μάλιστα αβίαστα, κι αν κανένας εκεί έξω ξέρει από ψυχανάλυση και μ' ακούει μπορεί, ίσως, να βοηθήσει (ίσως όμως να 'ναι και αργά, αυτά τα προλαβαίνεις όταν είναι μικρά, το λέω κάπου και στην τελευταία ιστορία).

2. Δεν ξέρω αν λίγοι "είναι φτιαγμένοι" ώστε να ζήσουν μεγάλους έρωτες, ότι σε λίγους όμως συμβαίνει είμαι απόλυτα σίγουρος. Και δεν ξέρω αν πρέπει, αυτούς τους λίγους, να τους μακαρίζουμε ή να τους λυπόμαστε. Γιατί μετά, όταν ο μεγάλος έρωτας περάσει, η ζωή φαίνεται άδεια. Πολύ άδεια. Τουλάχιστον σε μένα. Κι αυτά που ακολουθούν βιώνονται ως θλιβερά υποκατάστατα του παραδείσου που χάθηκε.

3. Η μόρφωση σίγουρα δεν έχει. Ούτε, βέβαια, και τα πτυχία, το αντίθετο, ίσως το αναπτύξω σε άλλη ιστορία. Για την παιδεία όμως, με την έννοια που εγώ της δίνω, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Μάλλον έχεις δίκαιο, καμιά φορά όμως η παιδεία κι η καλλιέργεια βοηθούν στην ένταση των συναισθημάτων. Γιατί λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές ερεθισμάτων, μεγεθύνουν την αίσθηση της ηδονής, φέρνουν τον ερωτευμένο σ' επαφή με αντίστοιχες καταστάσεις που μεγάλοι συγγραφείς έχουν αφηγηθεί και που ο καθένας μας έχει προσλάβει με τον δικό του τρόπο, τον κάνουν να βλέπει το είδωλό του σ' έναν αόρατο καθρέφτη, που μέσα του ζουν πολλοί εαυτοί του . Ϊσως όμως κι όλα αυτά να 'ναι απλές κουταμάρες, δεν έχω καταλήξει, το ξανασυζητάμε.

5. Αχ Ζωή, σ' ευχαριστώ, με συγκινείς, αλλ' επειδή, όπως λες και στο εξαιρετικό σου blog, δεν σου περισσεύουν (ακόμη) τα λεφτά, κι επειδή σε συμπαθώ τόσο, θα σου ΄λεγα να μη στοιχηματίσεις πολλά στο σημείο αυτό.

antvol είπε...

philos said...

1.Μια ζωή ολόκληρη σε μερικές γραμμές.

2. Αυτό από μόνο του προκαλεί μια μελαγχολία.

3. Μου θυμίζετε έναν δικηγόρο με τον οποιο δουλέψαμε πριν 2 χρόνια, στο τέλος της καριέρας του ... κατα την διαρκεια πολλών από τα δείπνα μας, σε όμορφα bistrot του Παρισίου.

4. Νιωθω τυχερός που σας βρήκα.
----------

Καλέ μου φίλε,

1. Στα τρία μου τελευταία μου κείμενα αυτό ακριβώς προσπάθησα να κάνω (άσχετα αν το πέτυχα ή όχι). Να ιστορήσω όχι ένα μέρος, αλλά μιαν ολόκληρη ζωή σε λίγες γραμμές, φωτισμένη στα θέματα που, εδώ, με ενδιαφέρουν, τον έρωτα, το πάθος, τον γάμο, τη φθορά, τον φόβο του διαζυγίου (γιατί, βέβαια, κοινό στις ιστορίες αυτές είναι ο "θρίαμβος" του θεσμού). Και χαίρομαι πολύ που το παρατηρήσατε.

2. Ναι, συμφωνώ κι εδώ, προσωπικά η αφήγηση μιας ολόκληρης ζωής μου προκαλεί πάντα μελαγχολία, είτε έχει happy end είτε όχι. Γιατί είναι ιδίως το end που με θλίβει.

3. Μη μου θυμίζετε, σας παρακαλώ, τα παρισινά bistrots, έστω και τα άσχημα, έστω και τα πιο τουριστικά. Μη με κάνετε να σκέφτομαι τις μυρουδιές αυτής της πόλης, την ατμόσφαιρά της, τον κόσμο της, τους ήχους της, το χρώμα της, τη ζωή μου εκεί. Μου προκαλείτε αφόρητη νοσταλγία, μαζί με θλίψη, κι είναι και Κυριακή βράδυ, η χειρότερή μου ώρα μέσα στη βδομάδα, κι αυτό 52 φορές τον χρόνο ...

4. Εγώ νιώθω τυχερός που έχω ανθρώπους σαν κι εσάς ως συνομιλητές. Και σας ευχαριστώ γι αυτό.

antvol είπε...

Μαράκι said...

1. αυτά που περιγράφεις είναι η τρομερή αλήθεια και συμβαίνει δίπλα μας και την βλέπω πολλές φορές

2. αλλά προσπαθώ να μάθω απο τα λάθη των άλλων για να μην φτάσω στα 40-50 μου να αναζητώ τα χρόνια που πέρασαν και αυτά που δεν έζησα.

3. απλά με απογοητεύει το γεγονός οτι οσο κι αν είναι ιστορίες του μυαλου δεν παυουν να περιέχουν αλήθειες και προβληματίζομαι.

4. Το σημαντικό για μένα δεν είναι να ζήσεις τον μεγάλο έρωτα (πιστεύω οτι ερωτευόμαστε την ιδανική "ιδέα" του άλλου όχι τον πραγματικό του εαυτό) αλλά την πραγματική αγάπη, αυτό είναι το δύσκολο, ποιος αγαπάει ανιδιοτελώς?

5. Ισως είμαι ρομαντική και περιμένω πολλά αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και είμαι πολύ μικρή για να την χάσω.
-----------

Μαράκι,

Χαίρομαι που δεν με έκανες (ακόμη) delete, κάτι είναι κι αυτό.

1. Ναι, κι εγώ ως αλήθεια την διηγούμαι.

2. Μακάρι να καταφέρεις να μάθεις από τα λάθη των άλλων, στο εύχομαι μ' όλη μου την καρδιά, εγώ σ' αυτό δεν ήμουν ποτέ καλός, να φανταστείς δεν έμαθα ούτε από τα λάθη τα δικά μου ...

3. Ιστορίες του μυαλού, χμ ... Μην είσαι και τόσο σίγουρη γι αυτό, κράτα μιαν επιφύλαξη.

4. Άλλο πάντως ο έρωτας κι άλλο η αγάπη, αυτό θα πρέπει να το δεχτείς, και στις ιστορίες αυτές το θέμα δεν είναι τόσο η αγάπη (που, σε βεβαιώνω, υπάρχει), όσο ο έρωτας. Και, όσο κι αν πολλοί πιστεύουν, κι ίσως να 'χουν και δίκαιο, ότι η αγάπη είναι το ανώτερο συναίσθημα, έχει κι ο έρωτας τα δικαιώματά του, δεν νομίζεις;

5. Η ελπίδα πρέπει να πεθαίνει τελευταία για όλους, μικρούς και μεγάλους. Κι είναι κρίμα όταν χάνεται (κι ακόμη πιο κρίμα αν θα φταίω εγώ γι αυτό).

antvol είπε...

parties a day said...

1. Μου κάνει εντύπωση, που οι ιστορίες σου διατηρούν το suspence τους, παρ' όλο που ξέρουμε το τέλος!

2. Αυτό που είναι πάντως κοινό σε όλες (εκτός από την εμμονή με το χρόνο), είναι, πως τα ζευγάρια που περιγράφεις, παντρεύονται έχοντας την εντύπωση πως ο γάμος είναι μια ερωτική σχέση μακράς διαρκείας.

3. ... θα έπρεπε να ξέρουμε αυτό: ο γάμος είναι ένα μυστήριο, όπου τα δύο γίνονται ένα, και όχι μια απλή ερωτική σχέση όπου ο καθένας είναι στην ουσία απασλημένος με τον εαυτό του και μόνον.

4. Το άλλο που βλέπω, είναι πως οι άντρες στις ιστορίες σου είναι ανίκανοι να αγαπήσουν. Είναι ικανοί για πόθο και ηδονή και τα λοιπά, αλλά όχι για αγάπη.
Κι αυτό φαίνεται όχι μόνο από τον τρόπο που ζουν τη ζωή με τη σύντροφό τους, αλλά και από το πώς ΔΕΝ τους αγγίζει το τέλος της σχέσης

5. για τις γυναίκες, τα λέμε άλλη φορά...)

6. Άλλο χαρακτηριστικό τους, είναι επίσης η ανάγκη να αρέσουν, και να ερωτεύονται γυναίκες-γλάστρες, για να επιδοθούν μαζί τους σε σεξ που είναι -κατά τη γνώμη μου- σεξ προς αποφυγή.

7. μήπως να μέναμε σε κοινόβια;

8 Σ' έχουμε τσακίσει στην ανάλυση, ε; Ελπίζω να μη βαριέσαι να μας διαβάζεις, τουλάχιστον εμένα!

9. Περιγράφεις καταπληκτικά το μέσο ζευγάρι.
--------

Καλή μου φίλη,

1. Ώστε ξέρετε το τέλος ε, χμ, αυτό δεν είναι καλό, κάτι πρέπει να γίνει εδώ, άσε να το σκεφτώ.

2. Ναι, γιατί, κακό είναι αυτό; Δέξου ότι υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να διανοηθούν την ύπαρξή τους χωρίς έρωτα, κι αν αυτό δεν το βρίσκουν μέσα στον γάμο τους, ή δεν το βρίσκουν πια, θα το αναζητήσουν αλλού. Αυτούς τους ανθρώπους εγώ, προσωπικά, τους καταλαβαίνω απόλυτα. Και τους νιώθω.

3. Τα δύο γίνονται ένα; Στο demo ναι, σίγουρα, το λέει κι η εκκλησία. Στην πραγματικότητα όμως, κι ιδίως όταν έχει λήξει κι η εγγύηση, νομίζω πως το ένα ξαναγίνεται δύο και ίσως τρία, τέσσερα, και μερικές φορές άπειρα κομμάτια.

4. Γιατί μπερδεύεις τον έρωτα με την αγάπη; Για μένα πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά θέματα. Μια χαρά μπορείς να αγαπάς τον Α και να είσαι ερωτευμένος με τον Β. Είναι διαφορετικό βέβαια το πώς θα χειριστείς την κατάσταση αυτή, πόσο θα θελήσεις να πληγώσεις και ποιον. Και οι ήρωες των ιστοριών μου, τουλάχιστον μερικοί, δεν υποφέρουν στο θέμα της αγάπης. Με τον έρωτα έχουν πρόβλημα.

5. Περιμένω τη συζήτηση και για τις γυναίκες, νομίζω πως κάτι έχω καταλάβει και απ' αυτές (έστω και ελάχιστα).

6. Γυναίκες γλάστρες; Σεξ προς αποφυγήν; Ξέρω το όμορφο σεξ και το άσχημο σεξ. Που δεν εξαρτώνται από γλαστρικές ή μη ιδιότητες (σε διαβεβαιώ). Και που, από μια ορισμένη άποψη, είναι και τα δυο προς αποφυγήν. Αφού, συνήθως, μπελάδες φέρνουν (αλλά και η έλλειψη σεξ πάλι μπελάς είναι, οπότε βράστα).

7. Σε κοινόβια; Ποτέ. Αν τώρα δεν ήμουν μόνος μου εδώ, πώς θα μιλούσα μαζί σας;

8. Καθόλου δεν με έχετε τσακίσει, αποδεικνύεται και από το ότι στον ελάχιστο χρόνο μου προσπαθώ να απαντώ σε όλους. Πάντως, κι αν κάνω περικοπές, εσύ δεν κινδυνεύεις.

9. Ευχαριστώ, το μέσο ζευγάρι με ενδιαφέρει εξαιρετικά (αλλά και κάθε ζευγάρι).

antvol είπε...

Πανάσχημη said...

Κάποια μέρα γράψε και γι αυτούς. Οχι για την ερωτική αγάπη ...
Για την τιμή των όπλων.
---------

Φίλη μου υπερατλαντική,

Κολακεύομαι που με έχετε ικανό να γράφω, γενικώς, αλλά και αγχώνομαι. Γιατί, πιστέψτε με, και στο θέμα αυτό (όπως και σε πολλά άλλα) νιώθω αδυναμία.

Αν πάντως συνεχίσω εδώ, ναι, θα 'ταν καλή ιδέα να γράψω και γι αυτό. Δίκαιο έχετε.

Sarah είπε...

Χαίρομαι που διαπίστωσες το λάθος του λόγου μου. Φυσικά και εννοούσα να γράψεις γι αυτούς που ξέρουν να αγαπάνε.
Αλλά όταν συνομιλώ με έξυπνους ανθρώπους δεν χρειάζεται να χολοσκώ για τα λάθη μου.
Με καταλαβαίνουν.

anonymos είπε...

Είπε ο Antvol: "Κι όσο υπάρχουμε, υπάρχουμε ως αθάνατοι, το δικό μας τέλος είναι, εμπειρικά, αδιανόητο, ας δούμε λίγο τα ζώα, ας σκεφτούμε τι τυχερά που 'ναι μη γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν κι ας το ξανασκεφτούμε."

Υπέροχη σκέψη!
Αλλά...
Τα ζώα δεν πενθούν, δεν αντιτάσονται στον επικείμενο θάνατό τους από ενδογενή αίτια διότι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτό για τα wild type.

Διότι για τα ζώα που γνωρίζουν ότι υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας ή έχουν βιώσει την σωτηρία τους από ένα βέβαιο σε φυσιολογικές συνθήκες θάνατο η κατάσταση αλλάζει δραματικά.

antvol είπε...

anonymos said...
----

Πάντως, τα ζώα δεν περνούν τη ζωή τους ασχολούμενα με το τι γίνεται μετά το θάνατό τους, ούτε κι αν μπορούν να παρατείνουν τη ζωή τους, πρέπει να το παραδεχτούμε.

anonymos είπε...

Αυτό που πρέπει σίγουρα να παραδεχθούμε είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι απασχολεί τα ζώα.

Το σχόλιο μου ήταν άσχετο, αλλά η πρότασή σου εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

TraumMeister είπε...

Καλώς σας βρήκα, antvol

[TraumMeister said: Η δυνατότητα να έχεις επιλογές είναι ένας ορισμός της νεότητας]

Κι ένας ορισμός της δυστυχίας. Το πιστεύω ακράδαντα, η έλλειψη επιλογών στις βασικές κατευθύνσεις της ζωής οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερη ηρεμία. Προσοχή όμως, με την προϋπόθεση αυτό να διατρέχει όλο τον κοινωνικό περίγυρο. Αντίθετα, αν όλοι οι άλλοι μπορούν να διαλέξουν (ή έτσι νομίζεις, που είναι το ίδιο) κι εσύ (νιώθεις ότι) δεν μπορείς, είσαι δυστυχισμένος.


Τρομάζω! Σαν "επικίνδυνη" μου ακούγεται αυτή η σκέψη... Δλδ. ευτυχής άνδρας σε σχέση ή γάμο είναι αυτός που είναι ολημερίς σπίτι-γραφείο-σπίτι, με γραμματέα την Σαπφώ Νοταρά ή next worst, και δεν παρακολουθεί τα media;

Και πιο πέρα: οι νέοι της Σοβιετίας ζούσαν πιο ευτυχείς όταν δεν ξέραν για Ferrari παρά τώρα που μάλλον ξέρουν και (μάλλον) δεν θα αποκτήσουν;

@γενικά

Λέει η Αναίς Νιν: "we do not see things as they are, but as we are". Αυτό ίσως έκανε εμένα να δω στις ιστορίες αυτές ανθρώπους που κατακερματίζονται προσπαθώντας να γεφυρώσουν τις επιθυμίες τους με την πραγματικότητα.

Αλλά, μήπως αυτό που λέει η Νιν έκανε κάποιες σχολιάζουσες να δουν στις ίδιες ιστορίες "άνδρες που δεν αγαπάνε"; Ποιόν εξυπηρετεί αυτός ο "αστικός μύθος" τόσο ώστε να συντηρείται τόσα χρόνια;

anonymos είπε...

TraumMeister, άσχετα με την πρόταση της Νιν, η μεγάλη πρόκληση που έχει κατ' αρχήν να αντιμετωπίσει ένας πνευματικός άνθρωπος είναι αυτή ακριβώς: Να δει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι.

Κατά την γνώμη μου αυτή η ιδιότητα είναι προαπαιτούμενη για την είσοδο στον λαβύρινθο της γνώσης.

Και μια γενική πρόταση. Μήπως είναι καιρός πια να απαρνηθούμε επιθετικούς προσδιορισμούς του τύπου "αστικός", δεδομένου ότι η αστική τάξη έχει πάψει να υφίσταται προ πολλού.

dodo είπε...

Το αλφάβητο τών αρχαίων συγκρούσεων (έρωτας και απιστία, προσδοκίες και διαψεύσεις) συνεχίζεται λοιπόν- αυτή την φορά ωριμότερο σε γραφή, νομίζω...

TraumMeister είπε...

Και μια γενική πρόταση. Μήπως είναι καιρός πια να απαρνηθούμε επιθετικούς προσδιορισμούς του τύπου "αστικός", δεδομένου ότι η αστική τάξη έχει πάψει να υφίσταται προ πολλού.

Με παρεξηγήσατε: με το "αστικός μύθος" μετέφραζα το urban legend, ξέρετε, αυτά τα "σε αποπλανεί μια πεντάμορφη σε λόμπι ξενοδοχείου και ξυπνάς στην μπανιέρα με παγάκια κι ένα νεφρό λιγότερο".

Κι άλλα πολλά τέτοια, εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Urban_legend

Οι άνθρωποι των πόλεων (και γενικά, κάθε αξιομεγέθης ομάδα) χρειάζεται διάφορους τέτοιους μύθους.

Κάτι τέτοιο μου μοιάζει και το "οι άνδρες που συνήθως δεν αγαπούν", ως ανάγνωση στις προκείμενες ιστορίες και γενικά.

Τώρα, η "αστική" τάξη ίσως έπαψε εκεί που υπήρχε. Στην Ελλάδα, πώς να πάψει, αφού δεν υπήρχε; :-)

Συμφωνώ πάντως στο πνεύμα - μακριά από μένα προσδιορισμοί του προηγούμενου αιώνα για να κατανοήσω τους ανθρώπους.

andy dufresne είπε...

Αγαπητέ antvol,

η μετακόμιση με αποσυντόνισε πλήρως, οπότε χάθηκα για πολύ καιρό.

Επιστρέφοντας βρήκα τριλογία τριών διηγημάτων, που προσωπικά βρήκα πολύ όμορφα.

Είναι αληθινοί οι χαρακτήρες σου, άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Διάβασα και τα σχόλια στο 3ο κείμενο, τα οποία βρήκα επίσης εξαιρετικά - όμορφος διάλογος με traummeister, πανάσχημη κλπ.

Με πολύ φιλικούς χαιρετισμούς.

antvol είπε...

TraumMeister said...
1. Οι νέοι της Σοβιετίας ζούσαν πιο ευτυχείς όταν δεν ξέραν για Ferrari παρά τώρα που μάλλον ξέρουν και (μάλλον) δεν θα αποκτήσουν;

2. ... Αλλά, μήπως αυτό που λέει η Νιν έκανε κάποιες σχολιάζουσες να δουν στις ίδιες ιστορίες "άνδρες που δεν αγαπάνε";
-------------

1. Ναι, το πιστεύω. Η ευτυχία είναι αντιστρόφως ανάλογη της δυνατότητας επιλογής. Αρκεί, το λέω και πάλι, η δυνατότητα αυτή ή να αγνοείται ή να αντιμετωπίζεται ως κάτι πολύ μακρινό και απρόσιτο.

Ο Σοβιετικός είχε πρόβλημα με το Lada του γείτονά του. Αυτό τον έκανε δυστυχισμένο, όταν ο ίδιος δεν μπορούσε να το αποκτήσει. Η αμυδρή γνώση ότι κάπου στον πλανήτη κάποιοι ίσως έχουν κάτι που λέγεται Φεράρρι κλπ δεν τον άγγιζε. Γιατί, όταν έβγαινε στον δρόμο να πάει στη δουλειά του, το Lada έβλεπε, όχι την Φερράρι.

2. Το εξήγησα και σε προηγούμενο σχόλιο, το επαναλαμβάνω: Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι άνδρες των ιστοριών μου δεν έχουν πρόβλημα με την αγάπη. Με τον έρωτα έχουν. Που είναι θέμα διαφορετικό. Και με την ύπουλη φθορά που ο γάμος, πολλές φορές, επιφυλλάσσει σε μια σχέση, που ως ερωτική ξεκίνησε. Και ως τέτοια αυτοί θέλουν να τη δουν να συνεχίζεται. Είναι τυχαίο, άραγε, πως και οι τρεις παντρεύτηκαν από έρωτα; (θα επανέλθω).

antvol είπε...

dodos said...
ωριμότερο σε γραφή, νομίζω...
----

Ευχαριστώ, ξέρεις, δεν είναι δύσκολο να ωριμάσει μια γραφή που, στο ξεκίνημά της, είναι εξαιρετικά άγουρη ...

antvol είπε...

andy dufresne said...

1. η μετακόμιση με αποσυντόνισε πλήρως ...

2. ... Είναι αληθινοί οι χαρακτήρες σου, άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

3. Διάβασα και τα σχόλια στο 3ο κείμενο, τα οποία βρήκα επίσης εξαιρετικά ...
---------

Φίλε Andy,

1. Ελπίζω η μετακόμιση να πήγε καλά. Πίστεψέ με, κάτι ξέρω από το σπορ ...

2. Ναι, πολύ αληθινοί, χαίρομαι που το κατάλαβες (ελπίζω μόνο να μη το καταλάβουν οι ίδιοι, πού καιρός για αγωγές κλπ).

3. Στο θέμα του διαλόγου, δεν ξέρεις πόσο τυχερός νιώθω, με το ακροατήριο που αξιώθηκα να έχω (για πόσο;). Σα να γνωριζόμαστε από καιρό, κάπως έτσι νιώθω. Γι αυτό και, παρά το εξαντλητικό μου ωράριο, προσπαθώ να απαντώ σε όλα τα σχόλια. Όχι τυπικά, αλλά από την ψυχή μου.

anonymos είπε...

Είπε ο Antvol:"Η ευτυχία είναι αντιστρόφως ανάλογη της δυνατότητας επιλογής. Αρκεί, το λέω και πάλι, η δυνατότητα αυτή ή να αγνοείται ή να αντιμετωπίζεται ως κάτι πολύ μακρινό και απρόσιτο."

Και όμως Antvol, δεν είναι λίγοι αυτοί που πρεσβεύουν ότι η δυνατότητα επιλογής αγγίζει τα όρια του τυχαίου. Και ότι η τελική επιλογή ακολουθεί μια προσωπική εντροπία που για τον παρατηρητή μεταφράζεται ως μονόδρομος.

TraumMeister είπε...

antvol said...

Στο θέμα του διαλόγου, δεν ξέρεις πόσο τυχερός νιώθω, με το ακροατήριο που αξιώθηκα να έχω (για πόσο;). Σα να γνωριζόμαστε από καιρό, κάπως έτσι νιώθω.

Αμοιβαίο το συναίσθημα. Ομως αυτό δεν θα μας εμποδίσει από το να σας εκβιάσουμε. Μήπως ήρθε η ώρα για το Husbands and Wives (ζευγάρι 4);

:-)

antvol είπε...

TraumMeister said... Μήπως ήρθε η ώρα για το Husbands and Wives (ζευγάρι 4);
------

Αν είναι δυνατόν, κι άλλη κατάθλιψη θέλετε; Δεν το πιστεύω.

TraumMeister είπε...

:-)

Εν πρώτοις, ίσως δεν πιστεύετε εσείς στην ψυχανάλυση, αλλά ίσως πιστεύουμε εμείς, οπότε μια τέτοια "κάθαρση" - μέσω της γραφής σας - να λειτουργεί για μας "θεραπευτικά".

Εν δευτέροις, γιατί να πρόκειται πάλι για "κατάθλιψη";

Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για τον "Νίκο και τη Νίκη", ένα ζευγάρι που έκανε τους μικροσυμβιβασμούς του στη ζωή, αναπροσάρμοσε τις αξίες του, παρατήρησε ο ένας τον άλλον να αλλάζει, όχι όπως ήθελε αυτός να τον αλλάξει, αλλά όπως άλλαζε μόνος του και το βρήκε συναρπαστικό. Αντιγύρισε ο ένας στον άλλον τις καινούργιες (ή τις αλλιώς εκπεφρασμένες) επιθυμίες του και βρήκε ανταπόκριση ή έστω κατανόηση. Ενα ζευγάρι που άφησαν πίσω τους, με τα χρόνια και με πολύ προσπάθεια, τις κατά μόνας δοξασίες τους και αντιλήφθηκαν ότι για να ξεκινήσουν μαζί αρκούσε μεν να έχουν "κοινά" όνειρα, ενώ για να γεράσουν μαζί έπρεπε να έχουν "κοινή" αντίληψη για το φόβο του θανάτου - ή έστω κοινή αντίδραση: π.χ. το γλέντι!

κλπ. κλπ.

Ξέρετε εσείς, και θα τα γράψετε καλύτερα... Σίγουρα θα έχετε δει και κάποιο τέτοιο ζευγάρι!

Traum

ΥΓ. Εγώ απλώς ιδέες βάζω, δε θέλω να γίνω φορτικός... Ερχεται και Σ/Κ, όπως συνηθίζω να λέω τις Τετάρτες...

antvol είπε...

TraumMeister said...
Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για τον "Νίκο και τη Νίκη", ένα ζευγάρι που ...
-----

Αχ, με βάζετε στον πειρασμό να προκηρύξω διαγωνισμό με θέμα "ζευγάρια". Οπότε η ιστορία για τον Νίκο και τη Νίκη θα γραφεί από εσάς, ίσως και να πάρει βραβείο ...

Όσο για μένα, κάτι σκέφτομαι πάλι, αλλά, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνεται στο προφίλ που μου δίνετε. Αν και εφόσον αρχίσει να μου πιέζει τη φαντασία στον βαθμό που έχω ορίσει ως ανυπόφορο, θα το μεταφέρω εδώ.

Aphrodite είπε...

Hey!

1. Context

Ωραίο ξεδίπλωμα, να μοιάζουν οι ιστορίες στο αφιέρωμα, να είναι και διαφορετικές, να δώσεις στίγμα, να έρθει κόσμος στο πάρτυ και να μας περιποιηθείς όμορφα, 10/10!!!

2. Content

Σσσσέβας Ανθρωπε! (θα στο έλεγα και ραπ, αλλά δεν προσφέρεται η γραφή ξεροσφύρι...). Πιάνεις την ιστορία και την γυρνάς μέσα-έξω, τινάζεις τις τσέπες, πέφτουν τα ψιλά, τα πετάς στον αέρα και με μια απλωτή και τρεις σβούρες της ιστορίας, καταφέρνεις να τα ξαναβάλεις μέσα, και να ανέβει και το φερμουάρ... 11/10 (το +1 για έξτρα βαθμό δυσκολίας, το ύφασμα είναι εμπριμέ και το φόντο επίσης, και παρόλ'αυτά δεν μπερδεύεσαι καθόλου!)

3. Commenting on our comments

Το μισό ποστ είσαι εσύ για σένα, κέρασμα με αγάπη και προσμονή, και το υπόλοιπο μισό ειναι εμείς για σένα και εσύ για μας πάλι πίσω - το τι έχεις γράψει σαν απλά σχόλια, δε λέγεται!!! 12/10 (το +2 γιατί θέλει 2 το τανγκό)

4. Future

Αν δε μας γονατίσεις εσύ, θα σε γονατίσουμε εμείς σίγουρα, αλλά με τέτοιο υλικό μην περιμένεις τίποτα λιγότερο... Το μόνο που με προβληματίζει, είναι μην εμφανιστεί καμμιά Στέφυ και σου πάρει τα μυαλά από μας, που είμαστε η σίγουρη γυναίκα αυτή τη στιγμή... Και μας αρχίσεις άλλα χόμπυς και δεν γράφεις όπως τώρα και μας παραμελήσεις και τελικά πάρεις τον εαυτό σου σε άλλη αγκαλιά... (μελαγχόλησα τώρα!!!)

ΧΧΧ

(όχι, δεν είναι τσόντα καρντιά μου, τρία φιλιά είναι, κάθε ένα εκεί που πρέπει!)
:)))

Καλημέρα είπα?

Καλημέραααααααα φίλοιοιοιοι! Εδώ ξανά με ανδρόγυνα 4!

antvol είπε...

aphrodite said...

1. ... να μοιάζουν οι ιστορίες στο αφιέρωμα, να είναι και διαφορετικές ...

2. ... Commenting on our comments ...

3. ... Το μόνο που με προβληματίζει, είναι μην εμφανιστεί καμμιά Στέφυ και σου πάρει τα μυαλά από μας ...

4. ... τρία φιλιά είναι, κάθε ένα εκεί που πρέπει!

5. ... Εδώ ξανά με ανδρόγυνα 4!
---------

Αφροδίτη,

1. Ναι, το προσπαθώ αυτό, μου αρέσουν οι θεματικές ενότητες, ειδικά σε τομείς που το θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό για το περιεχόμενο. Και στη σειρά αυτή υπάρχουν κοινά σημεία, που καλύτερα να τα συζητήσουμε όταν τελειώσει (λίαν προσεχώς).

2. Αυτό για μένα είναι conditio sine qua non. Πιστεύω πως οποιοσδήποτε δαπανά έστω και ένα δευτερόλεπτο από τον πολύτιμο χρόνο του για να καταγράψει την άποψή του, όποια κι αν είναι αυτή, αξίζει, τουλάχιστον, μιαν απάντηση (τώρα, Αφρο, μη ρωτήσεις και τι άλλο θα μπορούσε να αξίζει).

3. Από το στόμα σου και στου Θεού τ' αυτί. Ας εμφανιστεί κι ας μην λέγεται Στέφυ. Και, μην ανησυχείς, μπορεί για λίγο να σωπάσω, αλλά, μετά, όταν τα πράγματα ακολουθήσουν τη μοίρα τους, τι νέα ύλη και πλούτος θα τροφοδοτήσει τις ιστορίες μου, σκέψου το λίγο.

4. Θα μπορούσες, ίσως, να μου προσδιορίσεις ποια ακριβώς σημεία δικαιούνται από ένα φιλί έκαστον; (έχω και mail αν έχεις πρόβλημα με τον νόμο περί τύπου).

5. Κάτι γίνεται, δέχομαι προεγγραφές, τιμές ασυναγώνιστες.

antvol είπε...

Αφροδίτη,

Ξέχασα κάτι. Το τελευταίο post που δημοσίευσες στον Γάτο ήταν στις 3.48 πμ. Εδώ μου έκανες την τιμή στις 8.17 πμ.

Ερώτηση: Κοιμάσαι καθόλου;

(βέβαια, αν ξενυχτάς ειδικά για μένα, όσο κι αν το καταλαβαίνω, να μη σου πω το θεωρώ αυτονόητο, δεν παύει να με κολακεύει, άνθρωπος είμαι κι εγώ).

Aphrodite είπε...

Goodmorning antvooooooooooooooool!

(Οπως λέμε goodmorning Vietnaaaaaaaaaaaam!)

Πώς είπατε? Αν κοιμάμαι καθόλου? Μισό, να βάλω την στολή Batgirl και να κρεμαστώ ανάποδα, μην κάνετε φασαρία εξω απ'τη σπηλιά πληζ!

Α-χεμ, γκουχ, γκουχ, (θα πέσει θεώρημα τώρα, δώστε βάση!)

Οταν παλιά στα 14-16 ήσουν μια χαρά για παντρειά, άντε οι άντρες βία 20-20κάτι, και στα 40κάτι μεσήλικας, αν ξεπερνούσες τα 50-κάτι ήσουν Μαθουσάλας τελειωμένος (θυμάστε την επικεφαλίδα "τραμ πάτησε 44άχρονο γέροντα"). Αρχιζες τα παιδιά πάραυτα ("Πάρε αυτά", [(c) reactor], "Μμα μα μμμμα... εγώ δεν παρήγγειλα τίποτα!") και δεν είχες περιθώρια για πολλά-πολλά.

Ελα όμως που το προσδόκιμο έχει σχεδόν διπλασιαστεί, οπότε αρχίζουμε την... καριέρα μας πες κάπου το ίδιο, αλλά έχουμε μπροστά μας χρόοοοοοοοοοονια να παίξουμε, και μάλιστα γνωρίζουμε κι ένα κάρο κόσμο στο ενδιάμεσο (σ'ένα κωλοχώρι τους μαθαίνεις όλους κι άντε να σ'αρέσουν 2-3 μάξιμουμ)...

Ε, μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη, κάποια στιγμή τα "κλικ" πολλαπλασιάζονται... Και το να σου κάτσει ένα πολύ δυνατό, είναι πολύυυυ πιθανότερο τη σήμερον κακούργα ημέρα... Οπότε το θέμα είναι καθαρά θέμα συνδυασμού ιστορικής συγκυρίας και βιολογικής ευρωστίας και ουχί ατομικής... ανωριμότητας και χοντράδας!

Πσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς!!

Εγραψες μεγάλη, έγραψες! ΩΧ! Κάτσε να πιάσεις το θεώρημα τώρα που έπεσε κι έφαγε τα μούτρα του!

Αρα συμπερασμα: Η Αφρο πριν να κοιμηθεί θέλει όχι στολή, αλλά ζουρλομανδύα και ο αντβολ δεν είναι συγγραφεύς αλλά ιστορικός βιολόγος!

ΛΟΛ!!!

(Οκ, οκ, βγαίνω και μόνη μου έξω! Καληνύστα [(c)andy] σας!)
:))))

antvol είπε...

aphrodite said...
1. Ελα όμως που το προσδόκιμο έχει σχεδόν διπλασιαστεί, οπότε αρχίζουμε την... καριέρα μας πες κάπου το ίδιο, αλλά έχουμε μπροστά μας χρόοοοοοοοοοονια να παίξουμε ...
2. ... ο αντβολ δεν είναι συγγραφεύς αλλά ιστορικός βιολόγος!
----

1. Πολύ σωστά. Μόνο που μέχρις ότου αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χρόνο μπροστά μας, να γνωρίζουμε κι άλλους ανθρώπους και να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα μέχρι να πεθάνουμε, μας έχουν προκύψει κάνας δυο γάμοι, μερικά παιδιά και μια δουλειά που τώρα είμαστε σίγουροι πως δεν μας πήγαινε και πως, αντί γι αυτήν, θα 'πρεπε να ... Και καλά ξεμπερδέματα.

2. Ούτε συγγραφέας ούτε βιολόγος. Απλός παρατηρητής του περιβάλλοντός του είναι, και δεν θα πείραζε κανέναν αν δεν είχε την κακιά συνήθεια να κρατά σημειώσεις και να τις μεταφέρει εδώ.

Sarah είπε...

Φίλε μου παρατηρητή

Είχες δει την ταινία Kramer vs Kramer? Είχε μια σκηνή, δεν προκειται να τη ξεχάσω ποτέ, όταν ήταν στο δικαστήριο πια το ζευγάρι για την κηδεμονία του αγοριού. Και ο δικηγόρος του Νταστιν Χοφμαν έκανε σκληρές ερωτήσεις στην Μερυλ Στριπ, καταλήγοντας με μια ερώτηση πάνω κάτω στο στυλ "οποτε δεν ήσασταν ούτε καλη συζυγος ούτε καλή μητέρα'. Και τότε ο Νταστιν Χοφμαν την κοιταξε τρυφερά και της έγνεψε με το κεφάλι το αντιθετο. Οτι ήταν δηλαδή.

Βλέπεις κάτι τέτοιο στους πελάτες σου; Δηλαδή να αναγνωρίζουν καλά στον υπό προθεσμία σύντροφο; Να χωρίζουν χωρίες κακίες....
Και αν ναι, ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων; (μορφωση, εισοδημα ή οτιδήποτε άλλο που έχεις παρατηρήσει.)

antvol είπε...

Πανάσχημη said...
1.Είχες δει την ταινία Kramer vs Kramer? Είχε μια σκηνή, δεν προκειται να τη ξεχάσω ποτέ ...

2. Βλέπεις κάτι τέτοιο στους πελάτες σου; Δηλαδή να αναγνωρίζουν καλά στον υπό προθεσμία σύντροφο; Να χωρίζουν χωρίες κακίες....

3. Και αν ναι, ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων;
-----

Φίλη Παν,

1. Έχω δει το έργο 2-3 φορές, και, τώρα που το λες, θυμήθηκα τη σκηνή που αναφέρεις.

2. Το έχω πει και σε προηγούμενο σχόλιό μου, σε απάντηση στο gitsaki, ότι οι ιστορίες που διηγούμαι εδώ δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με οποιοδήποτε επαγγελματικό χώρο. Με τον προσωπικό μου χώρο έχουν σχέση, τον πέραν του επαγγέλματος, τόσο απλά.
Θέτεις πάντως ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα, ίσως χρειαστεί να του αφιερώσουμε χωριστή σειρά ιστοριών. Γιατί πιστεύω απόλυτα σε αυτό που είπε ο μεγάλος Άρθουρ Μίλλερ, ο οποίος, αν δεν απατώμαι, είχε χωρίσει 5 φορές: "τη γυναίκα τη γνωρίζεις όταν τη χωρίζεις". Η δήλωση αυτή, για μένα, ισχύει και για τα δύο (τρία;) φύλα. Τότε μαθαίνεις με ποιον πραγματικά ήσουν, όταν τον χωρίζεις. Και τα δικαστήρια έχουν πικρή εμπειρία αυτής της αλήθειας. Καθώς και τα πιο αθώα θύματα της ιστορίας, τα παιδιά.

3. Καμία σχέση. Η διάκριση των ανθρώπων σε καλούς / κακούς, αξιοπρεπείς / αναξιοπρεπείς κλπ δεν έχει, για μένα, καμία απολύτως σχέση με εισόδημα, μόρφωση, κοινωνική τάξη επάγγελμα. Και ευτυχώς.

Sarah είπε...

Σε ευχαριστώ Antvol.
Και εγώ το ίδιο πίστευα, αλλά ήθελα να ακούσω και επιβεβαίωση.