Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

Husbands and Wives (ζευγάρι 1)


Αντώνης και Αντωνία

Γνωρίστηκαν, πριν από χρόνια, παντρεμένοι κι οι δυο. Με άλλους φυσικά. Τα δυο ζευγάρια συναντήθηκαν σε σπίτι φίλων, ταίριαξαν, άρχισαν να κάνουν παρέα. Εκδρομές, ταβέρνες, σινεμά, θέατρο. Σιγά σιγά παρέα άρχισαν να κάνουν κι ο Αντώνης κι η Αντωνία, χωριστά. Χωρίς να το μάθουν τα ταίρια τους. Πλησίασαν ο ένας τον άλλον, άνοιξαν τις καρδιές τους, εκμυστηρεύτηκαν τα προβλήματά τους. Διηγήθηκαν, ο ένας στον άλλον, τις ζωές τους, τους παλιούς τους έρωτες, τα φοιτητικά τους χρόνια, τους γάμους τους, τα όνειρά τους, την απογοήτευση απ' τους τωρινούς τους συντρόφους, τις ελπίδες τους για το μέλλον.

Δεν ήθελε πολύ, κάποια στιγμή, ν' αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να κάνουν έρωτα. Η χημεία τους ταίριαξε, μετά από καιρό ένιωσαν όμορφα. Ξεκίνησε η παράλληλη ζωή, τα ψέματα, τα χτυποκάρδια, ο κλεμμένος χρόνος, η αγωνία της συνάντησης, η δυστυχία στο σπίτι. Υπέφεραν, χαίρονταν, συναντιόντουσαν, έσμιγαν σε ξενοδοχεία, στο αυτοκίνητο, σε τουαλέτες, όπου μπορούσαν.

Μετά από λίγο ο Αντώνης σταμάτησε να έχει σχέσεις με τη γυναίκα του, η σκέψη και μόνον ότι θα την ακουμπούσε του φαινόταν αφόρητη. Δε συνάντησε πρόβλημα, τον είχε βαρεθεί κι η γυναίκα του, που, απορροφημένη απ' τα παιδιά, τα μαγειρέματα, τα ψώνια, το σπίτι και τις σκοτούρες, είχε, όπως τόσες άλλες, παραμελήσει τον εαυτό της.

Η Αντωνία, αντίθετα, δεν ήταν τόσο τυχερή. Σεξουαλική και θερμή γυναίκα, ο άντρας της τη γύρευε σχεδόν κάθε βράδυ, αδιαπραγμάτευτο προνόμιο, άλλωστε τόσα χρόνια, δεν είχε συναντήσει άρνηση. Συνέχισε λοιπόν η Αντωνία να του δίνεται, έκλεινε τα μάτια, σκεφτόταν τον Αντώνη, υπέφερε.

Κάποτε, ο Αντώνης δεν άντεξε άλλο. Ζήτησε διαζύγιο, χωρίς να εξηγήσει το λόγο. Η γυναίκα του έκλαψε, χτυπήθηκε, μάταια, ο Αντώνης είχε ήδη μετακομίσει, μικρό και ταπεινό το καινούργιο του σπίτι, με την Αντωνία όμως μέσα φάνταζε παλάτι.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, κι η Αντωνία βρήκε, επιτέλους, το θάρρος να χωρίσει. Τράβηξε βέβαια πολλά, ο σύζυγος, βλέπετε, χρόνια τώρα θεωρούσε την Αντωνία κτήμα του. Την πίεσε να του πει αν υπήρχε άλλος άντρας, αυτή το αρνήθηκε, εκείνος επέμενε, φώναζε, απειλούσε, εκβίαζε με τα παιδιά, όλα όμως τα υπέμενε η Αντωνία, σκεφτόταν τον Αντώνη και τα βουνά έρχονταν προς το μέρος της.

Κάποτε ο σύζυγος κουράστηκε, υποχώρησε, ηττήθηκε, βρήκε κι άλλο ερωτικό ταίρι, ηρέμησε. Η Αντωνία νοίκιασε σπίτι, μετακόμισε, κι άρχισε να μοιράζει τη μέρα της ανάμεσα στη δουλειά της, τα παιδιά της, τον Αντώνη, τα τρία σπίτια.

Βγήκαν τα διαζύγια, παντρεύτηκαν, νομιμοποίησαν τη σχέση τους, το' μαθαν κι οι φίλοι τους, τελευταίοι το 'μαθαν και οι τέως, σοκαρίστηκαν, πικράθηκαν, ήταν όμως αργά, άλλωστε η ζωή το μέλλον κοιτάει, καλές βέβαια οι αναδρομές αλλά όχι για πολύ, στο τέλος τους βαρέθηκαν, τους παράτησαν στην ησυχία τους, έγινε ο γάμος, έμειναν, επιτέλους, μαζί. Και με τα παιδιά της Αντωνίας. Όσο για τα παιδιά του Αντώνη, έμειναν με τη μάνα τους, τα έβλεπε μόνο, όπως τόσοι και τόσοι γονείς, τα Σαββατοκύριακα.

Πέρασαν τρία χρόνια. Η δουλειά του Αντώνη πήγαινε μια χαρά. Έβγαλε λεφτά, αγόρασε σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό. Και, μια μέρα ερωτεύτηκε μιαν άλλη, υπάλληλο στην επιχείρησή του. Κι όχι μόνο την ερωτεύτηκε, άρχισε να κοιμάται μαζί της. Κι όσο έκαναν έρωτα, τόσο την ερωτευόταν περισσότερο.

Ο Αντώνης δεν μπόρεσε να κρατήσει το μυστικό. Θεώρησε καλό, όπως πάντα έκανε στη ζωή του, να το συζητήσει. Κι όχι μόνο με τους φίλους του, αλλά και με την Αντωνία. Κυρίως μ' αυτήν, ήταν δυνατή γυναίκα, άντεχε τα πάντα, άκουγε, έδινε σωστές συμβουλές, δεν έδειχνε να ενοχλείται. Άλλωστε, χρόνια τώρα, αυτό έκανε, της έλεγε τα πάντα, όλη του η ζωή, παρελθόν, παρόν και λίγο μέλλον είχε φανερωθεί, με λεπτομέρειες, στην Αντωνία. Της μιλούσε, ξαλάφρωνε, ηρεμούσε, μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή του. Μόνο που, να, τώρα υπήρχε μια μικρή, ίσως όμως όχι και τόσο επουσιώδης, διαφορά: Ο Αντώνης είχε παντρευτεί την Αντωνία. Ήταν όμως πολύ ερωτευμένος για να το σκεφτεί. Ερωτευμένος με την άλλη.

Η Αντωνία στενοχωρήθηκε, έσκασε, δυστύχησε. Φυσικό. Τι να κάνει όμως, κάτι ξέρει ο λαός που λέει πως, όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς. Άλλωστε στη σχέση αυτή είχε αποδεχθεί το ρόλο του ισχυρού, και, τώρα το κατάλαβε, δεν μπορούσε εύκολα πια να τον αρνηθεί. Αποφάσισε να κάνει υπομονή, να μείνει δίπλα του, να του δίνεται πιο όμορφα, να προσπαθήσει να τον ξανακατακτήσει (ήταν καλή σ' αυτό, το είπαμε), να περιμένει την επιστροφή του ασώτου.

Δικαιώθηκε. Μετά από λίγο η μικρή έκανε το μοιραίο σφάλμα, άρχισε να ζητάει συγκατοίκηση, διαζύγια, γάμους, υπολόγισε λάθος τη δύναμή της, πίστεψε ότι, με μόνο όπλο το λυγερό κορμάκι της θα μπορούσε, με μιας, να εκπορθήσει τόσο ισχυρό κάστρο. Ο Αντώνης την παράτησε, την είχε άλλωστε χορτάσει, ξέρετε δα πως είναι οι άντρες μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, το συζήτησε και με την Αντωνία, τη θάψανε από κοινού, το χάσμα έκλεισε, ο γάμος άντεξε.

Ο Αντώνης συνέχισε να κερδίζει χρήματα. Αγόρασε στην Αντωνία αυτοκίνητο. Κοσμήματα. Πλήρωσε για να πάνε τα παιδιά της στα καλύτερα σχολεία. Της πήρε εξοχικό. Πήγανε κρουαζιέρα σε όμορφα, μακρινά μέρη, ξαναβρέθηκαν.

Σε λίγο καιρό ξαναερωτεύτηκε. Κι η ιστορία επαναλήφθηκε. Κι όχι μόνο μια φορά. Κι όπως πάντα η Αντωνία ήταν υποχρεωμένη να ακούει ακόμη και τις λεπτομέρειες. Με σφιγμένη καρδιά. Και δώστου πάλι να προσπαθεί να τον κερδίσει, να τον φέρει πίσω, να ξεπεράσουν κι αυτό το κακό.

Κάποια στιγμή, η Αντωνία ερωτεύτηκε κι αυτή. Όχι, δεν έκανε έρωτα. Δεν πρόφτασε. Αντάλλαξε όμως τρυφερά sms, ήπιε λίγους καφέδες στα κλεφτά, φίλησε ξένα χείλη, χτύπησε διαφορετικά η καρδούλα της, ζωντάνεψε το κορμί της, ζεστάθηκε, ξανάνιωσε. Είχε ξεμάθει όμως απ' τη διπλή ζωή, τόσα χρόνια στη νομιμότητα τα κόλπα είχαν ξεχαστεί, ο Αντώνης κάτι κατάλαβε, τη ρώτησε, την πίεσε, κι η Αντωνία το παραδέχθηκε, άλλωστε τόσα και τόσα είχε υποστεί, γιατί να μην έχει κι αυτή το δικαίωμα να πιει μια γουλίτσα απ' την πηγή της ζωής, όχι, δεν ήθελε πολύ, μια μπουκιά μόνο απ' το μήλο του παραδείσου, κι αυτό για να βρει δυνάμεις να προχωρήσει, Θεέ μου, τι δικαιοσύνη, επί τέλους, είναι αυτή;

Το δικαίωμα αυτό αποδείχθηκε ότι δεν το είχε. Ο Αντώνης έγινε έξαλλος, μόνο που δεν την έδειρε, αν είναι δυνατόν άλλος άντρας να αγγίξει τη γυναίκα του, αυτή ήταν μόνο δική του, του ανήκε, πάει και τέλειωσε, πώς θα σταθεί στην κοινωνία αν το μάθουν οι φίλοι του, ούτε να το συζητά, όσο γι αυτόν, μα, αυτός ήταν άντρας, και για τους άντρες ισχύουν άλλοι νόμοι, όλοι το ξέρουν αυτό, το γράφει κι η Παλαιά Διαθήκη, το τραγούδησε κι ο Όμηρος, μόνο η Αντωνία δεν το 'χε ακούσει. Το τελεσίγραφο ήταν ξεκάθαρο: Ή αυτός ή ο άλλος. Όχι όμως κι οι δυο. Ούτε για μια στιγμή.

Η Αντωνία αγανάκτησε, θύμωσε, χτυπήθηκε, σκέφτηκε, για μια στιγμή να χωρίσει, φαντάστηκε μια νέα αρχή, με τον άλλον, μετά συνήλθε, όχι, αυτό δεν γίνεται, είχε άλλωστε μάθει και στα μεγαλεία, κι αυτά δεν τα εγκαταλείπει κανείς εύκολα, όλοι το ξέρουμε αυτό.

Σταμάτησε λοιπόν τα sms, πάει ο έρωτας, μαράθηκε πριν ανθήσει, κλείστηκε στο καβούκι της, οι σιωπές της δυνάμωσαν, μαζί κι οι μερίδες του φαγητού, ακολούθησαν και τα ρούχα της, μοιραίο ήταν, πάει πια αυτή η κορμοστασιά, που τόσο είχε συγκινήσει τον Αντώνη χρόνια πριν, πέρασε στην ιστορία, για πάντα.

Ο Αντώνης και η Αντωνία είναι πάντα μαζί. Τις προάλλες έκλεισαν επτά χρόνια γάμου, έκαναν και γιορτή. Αγαπιούνται, αυτό δεν συζητείται. Έστω κι αν η Αντωνία έχει γίνει αγνώριστη. Έστω κι αν ο Αντώνης λείπει όλο και πιο πολύ απ' το σπίτι. Κι έστω κι αν, όταν βρίσκονται με φίλους, η ένταση δεν κρύβεται. Κι ο θυμός, κι η απογοήτευση. Που ξεσπούν με το παραμικρό. Και φορτίζουν την ατμόσφαιρα, τη γεμίζουν αρνητική ενέργεια, φόβο και στενοχώρια.

Έχει μείνει η κατανάλωση, κάτι είναι κι αυτό, πάλι καλά, το σκέφτεστε να 'ταν και φτωχοί, τι δυστυχία, Θεέ μου ...

Αν σκέφτονται να χωρίσουν; Όχι βέβαια, ο γάμος είναι ιερός θεσμός. Έστω κι έτσι. Αυτό δεν συζητείται. Άλλωστε, ένα διαζύγιο είναι αρκετό. Κι όσο για τις δυσκολίες, θα περάσουν, λίγη προσπάθεια θέλει, κι αυτοί, στο βάθος, ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, μήπως κι οι άλλοι είναι σε καλύτερη κατάσταση, συμβαίνουν αυτά στα ζευγάρια, ο καιρός φθείρει, πρέπει να το δεχθούμε. Τέτοια κι άλλα πολλά συνήθιζαν, μετά άπό κάθε θύελλα, να λένε στους φίλους. Κι εκείνοι έσπευδαν να συμφωνήσουν, άντρες και γυναίκες, δεν τους έπεφτε, άλλωστε, λόγος, ένας καυγάς στην παρέα ήταν αρκετός, κι έπειτα, ποιοι ήταν αυτοί για να κρίνουν, δεν κοίταγαν καλύτερα τα δικά τους, λίγα βάσανα είχαν;

17 σχόλια:

ladybug είπε...

Αλήθεια πιστεύεις ότι όποιος αγαπάει πραγματικά μπορεί να ερωτευτεί κάποιον άλλον?

Πολύ ρομαντικά τα βλέπω μου φαίνεται...

3 parties a day είπε...

Πριν παντρευτεί ένα ζευγάρι, θα έπρεπε να γνωρίζει, ότι οι λόγοι που τους οδήγησαν να παντρευτούν, δεν θα ισχύουν για πολύ καιρό, τουλάχιστον όχι με την ίδια ένταση.
Από ένα σημείο και πέρα, το να δίνεις στον άντρα ή τη γυναίκα σου δεν πρόκειται να σώσει το γάμο σου.
Είναι στη σχέση που πρέπει να δίνεις, κι όχι στο άτομο. Σχέση την οποία εννοώ ως ζωντανό οργανισμό, που ως τέτοιος, εμπεριέχει τη δυνατότητα εξέλιξης και μεταμόρφωσης.
Αλλιώς εγκλωβίζεσαι στο αρχέτυπο κι ο γάμος και η ζωή σου πάνε κατά διαόλου.

antvol είπε...

ladybug said...
Αλήθεια πιστεύεις ότι όποιος αγαπάει πραγματικά μπορεί να ερωτευτεί κάποιον άλλον?
-------

Ασφαλώς και το πιστεύω. Άλλο αγάπη κι άλλο έρωτας. Το 'χω ζήσει κι όλας, μπορώ και να στο αναλύσω.
-----------------

3 parties a day said... Από ένα σημείο και πέρα, το να δίνεις στον άντρα ή τη γυναίκα σου δεν πρόκειται να σώσει το γάμο σου. ...
-----

Και γιατί να πρέπει ο γάμος να σωθεί; Τόσο πολύ αξίζει ως θεσμός;
--------

3 parties a day said ... Αλλιώς εγκλωβίζεσαι στο αρχέτυπο κι ο γάμος και η ζωή σου πάνε κατά διαόλου.
----------

Ο γάμος ναι, η ζωή σου όμως γιατί; Τόσοι και τόσοι σώθηκαν ακριβώς επειδή χώρισαν. Κι αντίθετα, τόσοι και τόσοι δυστυχούν (και κάνουν και τους άλλους δυστυχισμένους) επειδή δεν βρίσκουν το θάρρος να χωρίσουν.

ladybug είπε...

Η ερώτησή μου προϋποθέτει απαραιτήτως ότι αυτόν/ήν που παντρεύτηκες τον ερωτεύτηκες και τον αγαπάς πραγματικά και γι'αυτό ακριβώς τον παντρεύτηκες.
Αν δεν σε καλύπτει η σχέση προφανώς θα ερωτευτείς άλλον.
Αντί όμως να ξοδέψεις την ενέργειά σου για να βρεις άλλον να ερωτευτείς, γιατί να μην την ξοδέψεις για να κρατήσεις τη σχέση ζωντανή?

Να μου το αναλύσεις, είμαι όλη αυτιά :)

3 parties a day είπε...

Όχι, δεν πιστεύω πως πρέπει να κάνει κανείς τα πάντα για να σώσει έναν αποτυχημένο γάμο.
Με το "από ένα σημείο κι έπειτα" εννοούσα από τη στιγμή που το πάθος αρχίζει να υποχωρεί. Και το ρήμα "σώσει" ήταν επίσης ανακριβές.
Ας το πω έτσι, καλύτερα: από τη στιγμή που το πάθος αρχίζει να υποχωρεί, το να δίνεις στον άντρα ή τη γυναίκα σου, δεν αρκεί για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Επίσης: Η ζωή σου πάει κατά διαόλου, όσον καιρό είσαι εγκλωβισμένος σ'έναν κακό γάμο. Όταν με το καλό χωρίσεις, ανακτάς την ψυχική σου ισορροπία. Αυτό εννοούσα (ας πρόσεχα την έκφρασή μου)

Περιμένω με ανυπομονησία το Husband and Wives (ζευγάρι 2)

antvol είπε...

Ladybag said: ... Αντί όμως να ξοδέψεις την ενέργειά σου για να βρεις άλλον να ερωτευτείς, γιατί να μην την ξοδέψεις για να κρατήσεις τη σχέση ζωντανή? Να μου το αναλύσεις, είμαι όλη αυτιά :)

------
Αχ γλυκιά μου πασχαλίτσα, δύσκολα μου βάζεις. Όχι γιατί δεν τα ΄χω σκεφτεί και δεν έχω θέση (αν και λίγο προχωρημένη), όσο γιατί πώς μπορώ να αναλύσω τέτοιο τεράστιο θέμα σε λίγες γραμμές;

Τέλος πάντων, πιστεύω ότι δυστυχώς (;) ο έρωτας δεν έρχεται κατά παραγγελίαν. Είναι, για μένα, το πιο παράλογο φαινόμενο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου "παράλογο", δεν υπακούει σε προγραμματισμούς και φιλότιμες προσπάθειες. Και, ο άτιμος, μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Απρόσκλητα. Όπως, για παράδειγμα, όταν είσαι παντρεμένος, αγαπάς το ταίρι σου, έχεις δημιουργήσει υποχρεώσεις, έχεις ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο ως ζευγάρι κλπ.

Τι κάνεις τότε; Συνεχίζεις την πορεία σου υποφέροντας; Ξοδεύεις, όπως λες, ενέργεια, στη σχέση που έχεις; Και τι είναι αυτή, μηχανή που θέλει καύσιμα; Μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, όχι για επαναφορτιζόμενες μπαταρίες ... Τα διαλύεις όλα και ξαναρχίζεις; Ζεις παράλληλες ζωές μέχρι να δεις τι θα γίνει; Όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσεις, θα υπάρξουν απώλειες. Ίσως και πολύ σοβαρές. Αν βέβαια είσαι άνθρωπος. Κι όχι ρομποτάκι.

Οφείλω πάντως να τονίσω (αν και είναι σαφές) ότι μιλάω για "έρωτα". Γνήσιο, αληθινό, ακέραιο, δυνατό, απαιτητικό, εγωιστικό, αδιάκριτο, αμείλικτο. Που διαφέρει, βέβαια, από την "αγάπη". Ακόμη κι όταν αυτή εμπεριέχει και το ερωτικό στοιχείο.

(Δεν σου μιλάω από θεωρία, έχω ζήσει - ίσως να ζω και τώρα -τέτοιες καταστάσεις, ξέρω τι λέω, εννοώ κάθε μου λέξη ...)

Κι είναι προς μεγάλη τιμή των αρχαίων ελλήνων, που χρησιμοποιούσαν αυτές τις δυο λέξεις για να ορίσουν δυο απολύτως διακριτά φαινόμενα. Κρίμα που οι λατίνοι τα μπέρδεψαν, θεώρησαν τις δυο λέξεις πολυτέλεια, μοιραία ακολούθησαν κι όλες οι ρωμανικές γλώσσες, από κοντά κι η αγγλική, μείναμε οι νεοέλληνες να κάνουμε τη διάκριση χωρίς να χρειαζόμαστε συμφραζόμενα .
--------------------------

3 parties a day said...
από τη στιγμή που το πάθος αρχίζει να υποχωρεί, το να δίνεις στον άντρα ή τη γυναίκα σου, δεν αρκεί για έναν ευτυχισμένο γάμο. ...Περιμένω με ανυπομονησία το Husband and Wives (ζευγάρι 2)
-----

Το πάθος, στις περισσότερες των περιπτώσεων θα υποχωρήσει. Αργά ή γρήγορα, θα υποχωρήσει. Από κει και πέρα, αν υπάρχει αγάπη, κατανόηση, στοργή, εκτίμηση, κοινά ενδιαφέροντα, το ζευγάρι θα πορευθεί φιλικά. Κι αν υπάρχουν και παιδιά, ακόμη καλύτερα, μεταλλάσσεται σε μια μικρή μονάδα ανατροφής νέων ανθρώπων. E la nave va (στις καλύτερες των περιπτώσεων, στατιστικά ελάχιστες, για τη συντριπτική πλειοψηφία άστο καλύτερα).

Τι γίνεται όμως αν, όπως είπα και παραπάνω, μια μέρα κάποιος από τους δυο δεχθεί την επίσκεψη του έρωτα; Αν γυρίσει πλευρό και δει το ταίρι του όπως πια θα του φαίνεται; Αν αντικρύσει όχι τον άνθρωπό του, αλλά τον δεσμοφύλακά του; Το εμπόδιο προς τον έρωτά του; Έρωτα, που κάτι τέτοια περιμένει για να θραφεί; Και να θεριέψει; (δεν στο εύχομαι, ειλικρινά).

Άσε, ας μη συνεχίσω, δε μου φταίτε και τίποτε, είναι και Κυριακή βράδυ.

ΥΓ Να συνεχίσω τη σειρά; Σ' ευχαριστώ που το περιμένεις. Ίσως να το κάνω, έχω στο μυαλό μου ακόμη κάποια ζευγάρια, αν και φοβάμαι ότι οι ιστοριούλες αυτές μάλλον δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον.

ladybug είπε...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Δύσκολα ναι. Τα κατανοώ αυτά που λες αλλά δεν με πείθεις :)
Γιατί? Γιατί πιστεύω ότι αν δεν θέλεις να ερωτευτείς, δεν ερωτεύεσαι.

3 parties a day είπε...

Εμένα μου φαίνεται ότι παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον αυτές οι ιστορίες(όπως και οι απαντήσεις σου στα σχόλια των αναγνωστών σου).
Ελπίζω να τις συνεχίσεις.

ladybug είπε...

Συμφωνώ (με την προλαλήσασα) και επαυξάνω!

antvol είπε...

ladybug said... πιστεύω ότι αν δεν θέλεις να ερωτευτείς, δεν ερωτεύεσαι.
---------

Ναι, σίγουρα. Κι αν δεν θέλεις να φας δεν τρως. Και πεθαίνεις από πείνα. Είναι ζωή όμως αυτό;

Μια μόνο περίπτωση βλέπω που ο έρωτας μπορεί να προσπεράσει και μη σ' αγγίξει: Να 'σαι ήδη ερωτευμένος (ακόμη κι εδώ όμως μπορεί να σ' αγγίξει η περιέργεια να γνωρίσεις τον άλλο, ιδίως τον άλλο "ερωτευμένο" μαζί σου).

Αν όμως δεν είσαι, είτε γιατί ο έρωτας πέρασε είτε γιατί ποτέ δεν υπήρχε, τότε, όσο κι αν αγαπάς το ταίρι σου, όσο κι αν το σέβεσαι και το τιμάς, η θέση μέσα σου που 'ναι ταγμένη στον έρωτα παραμένει κενή. Και, όπως ξέρουμε αιώνες τώρα (το πρωτόπαν οι σοφοί Ρωμαίοι): Η φύση δεν ανέχεται κενά.

(ουφ, τι με βάζετε να λέω, εσείς είστε κορίτσια, ξέρετε καλύτερα).

3 parties a day είπε...

"ακόμη κι εδώ όμως μπορεί να σ' αγγίξει η περιέργεια να γνωρίσεις τον άλλο, ιδίως τον άλλο "ερωτευμένο" μαζί σου".

Άσε κιόλας που αν ο άλλος "ερωτευμένος" επιμένει, μπορεί να σε κάνει να τον ερωτευτείς κι εσύ!

ladybug είπε...

Κατά τη γνώμη μου, δυστυχώς, δεν μπορείς να κρατάς δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.
Αν αποφασίσεις ότι θέλεις στη ζωή σου να απολαμβάνεις τον έρωτα, αυτό αποκλείει τη δημιουργία οικογένειας. Και ανάποδα.
Και απλώς καλό είναι -πάλι κατά τη γνώμη μου- ο άνθρωπος να κάνει τη βασική αυτή επιλογή προτού κάνει παιδιά τα οποία στη συνέχεια -είναι βέβαιο-θα πληρώνουν για μια ζωή. Είναι ζήτημα υπευθυνότητας για μένα.

Μου αρέσει και η μια οπτική και η άλλη. Δεν μου αρέσουν καθόλου τα μπλεγμένα πράγματα.

Eleni63 είπε...

Γειά σας παιδιά. Περιμένω το ζευγάρι (2). Σήμερα πάντως ασχολούμαι με ένα ζευγάρι που δεν δύναται να διαζευχθεί καθώς το συνδέει ένα μεγάλο δάνειο. Στεγαστικό. Το σπορ του ζευγαρώνεσθαι ανθίζει συχνά σε σχέση και με το ποιός πληρώνει νομίζω. Βλέπω σε λίγο μετά τον θρησκευτικό και τον πολιτικό, τον ...τραπεζικό γάμο.

antvol είπε...

Eleni63 said... Βλέπω σε λίγο μετά τον θρησκευτικό και τον πολιτικό, τον ...τραπεζικό γάμο.
--------------

Στο βιβλίο του "Villages" (κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, "Χωριά"), ο John Updike περιγράφει τη ζωή εύπορων αμερικανών συνταξιούχων, στους οποίους και η σκέψη μόνο του διαζυγίου ήταν ανυπόφορη, λόγω των τεράστιων αποζημιώσεων που θα 'πρεπε να πληρώσει ο ένας στον άλλον.

Συμπέρασμα: Σε λίγο το διαζύγιο θα 'ναι προνόμιο των άπορων. Συνεπώς, όποιος δεν σκοπεύει να είναι φτωχός, ας σκεφτεί καλά πριν παντρευτεί.

Aphrodite είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Aphrodite είπε...

Υποκλίνομαι!

Ολη η μετά-γάμου ζωή μας συν οι παραλλαγές σε ένα ποστ...

ΤΙ να πρωτοσχολιάσω, με κάλυψαν σε πολλά σημεία και οι φίλοι - ένα μόνο να συμπληρώσω, ότι αυτός ο Ερωτας για τον οποίον μιλάς είναι το ΚΑΘΑΡΜΑ των συναισθημάτων μας, μέ όλη την έννοια της λέξης... Σ'ανεβάζει και σε πετάει από ψηλά στα βράχια... Εκτός αν είσαι ανάξιος λόγου, οπότε σε παρατάει στα κρύα του λουτρού και ξεμπλέκεις σχετικά ανώδυνα...

Και ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ μες τα συναισθήματά μας είναι η Λύσσα όταν ο Ερωτας του άλλου για σένα περάσει σε άλλον αποδέκτη...

Φρίκη!!!

(κι από την άλλη ρε γαμώτο, όλο παντόφλα και τιβι μόλις κοιμηθούν τα παιδιά, είναι ζωή κι αυτό τώρα?!)
:(((

11:08 μμ

antvol είπε...

aphrodite said...
Υποκλίνομαι!
Ολη η μετά-γάμου ζωή μας συν οι παραλλαγές σε ένα ποστ...
-------

Σ' ευχαριστώ πολύ Αφροδίτη, δεν γλυτώνετε όμως μ' ένα μόνο post. Ήδη ανέβασα και δεύτερο, αχ, και δεν μου φταίτε και τίποτε ...