Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2006

Husbands and Wives (ζευγάρι 5)


Ευάγγελος και Ευαγγελία


Να στέλνει με το κινητό μηνύματα τρέμοντας μήπως τα διαβάσει κάποιο αδιάκριτο μάτι, αυτό ναι, ο Ευάγγελος το 'χε ζήσει, κι όχι μια φορά. Αλλά, πάντοτε, ο αποδέκτης ήταν γυναίκα. Που την ήθελε, την φλέρταρε ή είχε ήδη κάνει δεσμό μαζί της. Κάτω από συνθήκες που αυτό έπρεπε πάση θυσία να μείνει μυστικό. Να νιώθει όμως το ίδιο συναίσθημα προσπαθώντας να επικοινωνήσει με την κόρη του, ε, όχι, αυτό ήταν κάτι που ο Ευάγγελος ποτέ δεν θα μπορούσε ούτε να φανταστεί. Τουλάχιστον ποτέ πριν από τη σημερινή νύχτα. Αλλά, όπως πολλοί σοφοί έχουν πει, κι η πιο ζωηρή φαντασία ωχριά μπροστά στη ζωή. Την αληθινή ζωή, αυτή που, μερικές φορές, όταν έχει κέφια, μας παγιδεύει, χωρίς, στην αρχή τουλάχιστον, να το πολυκαταλαβαίνουμε, σε καταστάσεις που, αν τις βλέπαμε στην οθόνη, θα γελούσαμε με την τόσο ζωηρή φαντασία του σεναριογράφου, απόλυτα βέβαιοι ότι τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν. Και πάντως δεν συμβαίνουν, ούτε ποτέ πρόκειται να συμβούν, σε μας.

Αυτά σκεφτόταν ο Ευάγγελος, παγωμένος απ' το κρύο, μέσα στο αυτοκίνητό του με σβηστή τη μηχανή, λίγη ώρα πριν μπει ο νέος χρόνος, παρκαρισμένος απέναντι απ’ την πίσω μεριά του σπιτιού του, τρέμοντας μην τον δει κάποιος γείτονας και, κυρίως, μη τον δει η Ευαγγελία, η γυναίκα του. Έξω απ’ το σπίτι του λοιπόν, όσο κι αν αυτό ακούγεται απίστευτο, σαν τον κλέφτη, με σηκωμένο τον γιακά του παλτού του και τουρτουρίζοντας, ο Ευάγγελος, που δεν πίστευε σε κανένα Θεό, καμία θρησκεία και κανένα προφήτη, και που έμπαινε σε εκκλησία μόνο αν έπρεπε να πάει σε γάμο, βαφτίσι ή κηδεία, προσπαθούσε να σκεφτεί ποια ανώτερη δύναμη θα τον δεχόταν στις τάξεις της έστω και την τελευταία στιγμή και, με οποιοδήποτε αντάλλαγμα, λίγο τον ένοιαζε το τίμημα που θα ‘πρεπε να πληρώσει, θα του χάριζε το θαύμα που τόσο ποθούσε, να ‘βγαινε η κορούλα του, το αγγελάκι του των δώδεκα χρόνων, για λίγο, έστω και μισό λεπτό, στο μπαλκόνι του δωματίου της. Να τη δει, ν' ανασάνει, να φορτίσει τις μπαταρίες του, να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία του στον μάταιο τούτο κόσμο. Που, όσο η κόρη του υπήρχε, δεν του φαινόταν και τόσο μάταιος. Να βγει στο μπαλκόνι, ή, αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, να σταθεί πίσω απ' το τζάμι της μπαλκονόπορτας μ’ αναμμένο το φως, να μπορέσει έτσι να δει έστω το περίγραμμά της να χαράζεται στην κουρτίνα. Ναι, θα ‘φτανε κι η οπτασία αυτή, τα άλλα μπορούσε να τα συμπληρώσει, απέξω ήξερε το κορμάκι της, θα το τοποθετούσε αυτός στη σωστή θέση, το σχήμα μόνο να του δινόταν.

Ας πάμε όμως λίγο πίσω, ή μάλλον ας πάμε πολύ πίσω, έτσι κι αλλιώς είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς κι έχουμε χρόνο, ό,τι έγινε έγινε φέτος, τα καλά θα γίνουν την επόμενη χρονιά, κάθε φορά άλλωστε έτσι συμβαίνει, δεν είναι τυχαίο που όλοι, όπου βρεθούμε και σταθούμε τις άγιες αυτές μέρες, ευχόμαστε κάθε χαρά κι ευτυχία για το νέο έτος, λες κι αυτό που τώρα ζούμε το ‘χουμε πια ξεγράψει. Ο Ευάγγελος λοιπόν γεννήθηκε το 1951 κι είχε την τύχη να ‘χει γονείς πραγματικά καλλιεργημένους. Μεγάλωσε μέσα στα βιβλία, τη μουσική, τις ξένες γλώσσες, την αγάπη για τη μόρφωση, την αγωνία για την πορεία της χώρας και την απόγνωση για τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας.

Εξαιρετικός μαθητής, μπήκε, ανάμεσα στους πρώτους, στο πολυτεχνείο το 1969, σπούδασε ηλεκτρολόγος – μηχανολόγος, αναμίχθηκε στο φοιτητικό κίνημα, τον συνέλαβαν, από τα χέρια της Αστυνομίας και μαύρο απ’ την περιποίηση τον γλύτωσε ο θείος του, που τότε είχε ψηλή θέση σε κάποιο υπουργείο, τον ξανασυνέλαβαν, δώστου πάλι να τρέχει ο θείος, ευτυχώς ο Ευάγγελος είχε γερή κράση κι άντεχε την κακομεταχείριση, κι έτσι μπόρεσε κι έζησε τα γεγονότα της εποχής από πρώτο χέρι, κι όταν λέμε από πρώτο χέρι εννοούμε ότι βρέθηκε αληθινά και στην ταράτσα της νομικής τον Μάρτιο του 1973 και στο πολυτεχνείο λίγους μήνες μετά. Γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι ανακαλύπτονται να ‘χουν βρεθεί στους ιερούς αυτούς χώρους τις κρίσιμες εκείνες στιγμές, τόσους πια ήρωες πού ν’ αντέξει η έρμη αυτή χώρα, ούτε το τίμιο ξύλο δεν έχει τέτοια πέραση, που, αν μπορούσαμε να το μαζέψουμε, ολόκληρο στόλο θα ναυπηγούσαμε, ο Ευάγγελος όμως ήταν πράγματι εκεί, παλεύοντας για ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

Τέλος πάντων η χούντα έφυγε κι ο Ευάγγελος, αφού υπηρέτησε τη θητεία του στα σύνορα, έφυγε κι αυτός για το Παρίσι, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Όπου, εκτός απ΄ τις σπουδές, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το διάβασμα, τα ταξίδια, τον έρωτα. Έζησε έτσι πέντε γεμάτα χρόνια, όπως μετά συνήθιζε να λέει και δεν έχουμε λόγο να μην τον πιστέψουμε, τα καλύτερα της ζωής του. Και, αφού τέλειωσε τη διδακτορική του διατριβή με άριστα και κρατούσε στα χέρια του τουλάχιστον τρεις προτάσεις να διδάξει σε σχολές της ειδικότητάς του, πήρε κι αυτός, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, τη λάθος απόφαση να γυρίσει πίσω. Για να βοηθήσει, όπως τότε πίστευε, μ’ όσες δυνάμεις είχε, στην οικοδόμηση της νέας Ελλάδας, ναι, ξέρετε, της Ελλάδας που τόσο ωραία οικοδομήθηκε στα τριάντα και βάλε αυτά χρόνια.

Γύρισε λοιπόν ο Ευάγγελος κι ο ενθουσιασμός περίσσευε στην ψυχή του, όπως όμως όλα τα ωραία παραμύθια έτσι κι αυτό δεν κράτησε πολύ. Γιατί, όσο ο Ευάγγελος σκότωνε τον καιρό του στο Παρίσι με δαπάνες των γάλλων φορολογουμένων, έτρωγε κι έπινε στα γαλλικά μπιστρό, έκανε βόλτες στις όχθες του Σηκουάνα, γύριζε στα μουσεία, δεν άφηνε θέαμα για θέαμα και συναυλία για συναυλία και, κυρίως, έτρεχε πίσω απ’ τον ποδόγυρο, ιδίως όταν αυτός κάλυπτε παρισινά πόδια, κι όσοι έχετε ζήσει στο Παρίσι με καταλαβαίνετε, η Ελλάδα, όπως οι παλιότεροι θυμούνται κι οι νεότεροι σίγουρα έχουν μάθει, γύρισε σελίδα. Κι αφήνοντας πίσω χρόνια και χρόνια καθυστέρησης και υπανάπτυξης, στράφηκε αποφασιστικά στη νέα μεγάλη ιδέα, την ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια, που μόνο τώρα θα γινόταν αληθινή οικογένεια, αφού η χώρα μας ήταν πάντα το εκλεκτότερο παιδί της, κι ας μην το ‘ξεραν αυτό πολλοί, έτσι όμως γίνεται συχνά με τα οικογενειακά μυστικά, αλλιώς τι μυστικά θα ‘ταν.

Δεν είναι τώρα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, η ώρα να διηγηθούμε τα όσα θαυμαστά συνέβησαν την εποχή εκείνη, να πούμε όμως μόνον ότι η χώρα, όσο αμφίβολο κι αν είναι πόσο πράγματι αγάπησε τη νέα της οικογένεια, σίγουρο όμως είναι ότι ερωτεύτηκε τρελά τις επιδοτήσεις της και ρίχτηκε με τα μούτρα στο μεγάλο φαγοπότι, άλλο βέβαια είχε στο μυαλό του ο Φερρέρι όταν γύριζε την ομώνυμη ταινία αλλά δεν πειράζει, κι εξάλλου έτσι πρέπει να γίνεται, το λέει κι η παραβολή, για τον άσωτο υιό θυσιάστηκε ο μόσχος ο σιτευτός, κι ας δούλευε σκληρά για την οικογένειά του το άλλο παιδί, αυτό που, όπως φαίνεται, δεν ένιωσε την ανάγκη να κάνει την επανάστασή του με έξοδα άλλων, και γι αυτόν άντε να ‘χαν σφάξει κάνα πετεινάρι, όποια πάντως αντίρρηση κι αν έχετε για το αληθινό μήνυμα των παραβολών η Ευρώπη δεν πρέπει να ξεχάσει τις χριστιανικές της ρίζες, αλλιώς χαθήκαμε, και το ευρωπαϊκό σύνταγμα που τις ξέχασε ακόμη στο συρτάρι παραμένει, κι άγνωστο πότε θα βγει από κει.

Ήρθε από κοντά κι ο σοσιαλισμός, κυκλοφόρησε, στην ώρα του, το ΚΛΙΚ κι έμαθε, επιτέλους, ο λαός, ποιο είναι το σωστό μέγεθος του πέους, πώς να κάνει στοματικό έρωτα και με τι χαβιάρι να συνοδεύει τη σαμπάνια του, αν είναι δυνατόν να τα ξέρουν αυτά τόσοι και τόσοι άλλοι και να μη τα ξέρουν οι απόγονοι του Λεωνίδα και του Περικλή, οι γενιές της μεταπολίτευσης έκαναν ταχύρρυθμα μαθήματα εκμάθησης των νέων αξιών, πετάχτηκαν τ' αμπέχωνα και φορέθηκαν τα πρώτα Αρμάνι, πάτησαν τους δρόμους μας χλιδάτα αυτοκίνητα, άνοιξαν πολυτελή εστιατόρια, αποικήθηκαν τα βόρεια προάστια, χτίστηκαν χιλιάδες μαιζονέττες, κάηκαν τα τελευταία δάση, δοξάστηκαν η Μύκονος, η Αράχωβα και τα χιονοδρομικά, τόσα και τόσα θαύματα συνέβησαν κι ακόμη συμβαίνουν, ε, πώς να λείψουν απ’ το γλέντι οι παλιοί αγωνιστές, αληθινοί και ψεύτικοι, τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα τους, μπροστάρηδες είχαν ταχθεί στον αγώνα και τώρα αυτός ήταν ο αγώνας, δεν θα χάσουμε καιρό να το φιλοσοφήσουμε, το ‘πε άλλωστε κι ο στρατηγός Πάττον, καλύτερα μια λάθος απόφαση παρά καμία απόφαση, κι έτσι κατάφερε να μπει στο Βερολίνο και να σώσει ένα τμήμα του, έστω και το πιο άσχημο, σκεφτείτε όμως να ‘χε πέσει κι αυτό στα χέρια των Σοβιετικών, πόσο πιο δύσκολο θα ‘ταν μετά να γκρεμίσουμε το τείχος.

Τα είδε λοιπόν αυτά ο Ευάγγελος, πάνω απ’ όλα κατάλαβε τι πραγματικά είχε συμβεί και για πού βάδιζε ο τόπος. Κι όταν οι προτάσεις απ’ τους παλιούς του φίλους και συντρόφους άρχισαν να πέφτουν βροχή κι όλοι τον ήθελαν δίπλα τους, τέτοιο κελεπούρι δεν έπρεπε να το χάσουν, και ποιος προοδευτικός χώρος δεν θα ‘θελε στις τάξεις του έναν άσπιλο κι αγνό αγωνιστή, οι ιδιότητες αυτές δεν κρατούν πολύ αλλά χαράζονται στην ούγια, ακόμη και στο σάβανο σώζονται ανεξίτηλες, κι όσο ο καιρός περνάει κι εκείνοι που πραγματικά ξέρουν τι έχει συμβεί λιγοστεύουν, η αξία του ήρωα, μαζί και του χώρου του, μεγαλώνει, ο Ευάγγελος, που είχε πάρει την απόφασή του, είπε το μεγάλο όχι.

Όχι, που ακούστηκε τόσο παράξενο στους παλιούς του φίλους. Οι οποίοι, απασχολημένοι με τη νέα πορεία της χώρας και, πάνω απ' όλα, με τη νέα πορεία της δικής τους ζωής, ένα μόνο δεν είχαν υπολογίσει, ότι ο Ευάγγελος μπορεί τότε να ‘ταν σύντροφός τους στον κοινό αγώνα, δεν ήταν όμως ένας απ’ αυτούς, δεν ήταν όμοιός τους. Εκλεκτός και μοναχικός γερόλυκος, πιστός στα ιδανικά του, λιτοδίαιτος και χωρίς εξάρτηση από υλικά αγαθά, αρνήθηκε να εξαργυρώσει το παρελθόν του με πινάκιο φακής, έστω κι αν η φακή αυτή σερβιριζόταν μόνο σε υπουργικά γραφεία, κι ίσως αργότερα σε πρωθυπουργικά, γύρισε την πλάτη στη νέα τάξη πραγμάτων, βρήκε δουλειά σε γαλλική εταιρεία, ορκίστηκε να μην ασχοληθεί ποτέ πια μ' ό,τι στη χώρα αποκαλείται πολιτική και προσπάθησε να συνεχίσει τον τρόπο ζωής που είχε στο Παρίσι. Με μια μικρή διαφορά βέβαια, που τον πρώτο καιρό κάπως του ξέφευγε, κι ας ήταν τόσο έξυπνος. Ότι η Αθήνα δεν είναι Παρίσι. Ευτυχώς για το Παρίσι. Και δυστυχώς για την Αθήνα.

Αλλά, τόσα είπαμε για τον Ευάγγελο, ας πούμε λίγα λόγια και για την Ευαγγελία. Γεννημένη το 1961, κόρη δικηγόρου, από καλή κι αυτή οικογένεια, έξυπνη αλλά μια ζωή αφόρητα συντηρητική, δεν της πέρασε καν απ’ το μυαλό να σπουδάσει και λίγο στο εξωτερικό, μια χαρά ένιωθε στη χώρα της, κι όταν ήρθε η ώρα να διαλέξει επάγγελμα προτίμησε, προς μεγάλη στενοχώρια του πατέρα της, τη σιγουριά και την ηρεμία. Έγινε έτσι συμβολαιογράφος, οργάνωσε το γραφείο της, χώθηκε μέσα σε στοίβες από συμβόλαια και διαθήκες, και χαρωπά έριξε εκεί άγκυρα για να περάσει, πίσω απ’ τα εμπράγματα και τα ενοχικά δικαιώματα, κάποιες ομοιόμορφες και βαρετές δεκαετίες, προτού να ‘ρθει η ώρα να βγει στη σύνταξη.

Ήρθε μετά η ώρα του γάμου, κάθε πράγμα στον καιρό του, έτσι λέει ο λαός. Κι όταν γνωρίστηκε με τον Ευάγγελο, δέκα χρόνια μεγαλύτερο, και γοητεύτηκε απ’ το απόμακρο και στοχαστικό του ύφος, την ανιδιοτέλεια και την ευγένεια του χαρακτήρα του και τη φοιτητική του ιστορία, αποφάσισε ότι αυτός θα ‘ταν ο εκλεκτός. Έτσι, όταν ο Ευάγγελος της πρότεινε να βγούνε, και μετά της πρότεινε να ξαναβγούνε, και, μια βδομάδα, μετά, να ΄ρθει σπίτι του, δεν έφερε αντίρρηση. Κι ας ήξερε τι θα γινόταν σπίτι του. Γιατί μπορεί για τον Ευάγγελο της εποχής το μέλλον τους να ‘φτανε μέχρι να δεχθεί η Ευαγγελία να κοιμηθεί μαζί του, για την Ευαγγελία όμως το μέλλον τους τότε ακριβώς άρχιζε.

Το ζευγάρι δεν ταίριαζε καθόλου, κι αυτό, από την πρώτη στιγμή, το ‘χαν καταλάβει όλοι. Δηλαδή σχεδόν όλοι, εκτός απ’ τους ίδιους, έτσι όμως δεν γίνεται πάντα, αυτός που πρέπει πρώτος να ξέρει κάτι το μαθαίνει τελευταίος ή και ποτέ, όλοι άλλωστε έχουμε ακούσει για τον Ιούλιο Καίσαρα και για το πότε και με ποιο οδυνηρό τρόπο έμαθε τα σχέδια του άχρηστου του γιου του, κι από τότε τα πράγματα δεν φαίνεται να ‘χουν βελτιωθεί και πολύ. Ο Ευάγγελος, που στην αρχή, όπως είπαμε, είχε δει την Ευαγγελία ως μια ακόμη κατάκτηση, πλησίαζε τα σαράντα κι η Ευαγγελία δεν ήταν ούτε τριάντα, ήταν κι όμορφο κορίτσι, είχε και γαλλική μύτη, τι κι αν δεν μπορούσε να κρύψει. όσο κι αν προσπαθούσε, πως μόνο τον γάμο είχε στο μυαλό της, ε, τώρα ξέρετε, οι άντρες δεν κάθονται να τα ψάχνουν αυτά, όπως σε κάθε απλό κι ολιγαρκές είδος, στα πρώτα στάδια της εξελικτικής του πορείας, το σήμερα έχει μεγάλη σημασία, κι όσο πιο ωραίο το κορίτσι τόσο μεγαλύτερη, άλλωστε, ποιος ξέρει τι θα ξημερώσει το αύριο, κάρπε ντίεμ που ‘λεγε και ξανάλεγε κι ο Ρόμπιν Γουίλλιαμς στους μαθητές του, δεν έχει σημασία που τελικά κάποιος απ’ αυτούς δεν κατάλαβε τι μεγαλείο κρύβει η φράση κι αυτοκτόνησε, με αποτέλεσμα να χάσει κι ο ποιητής τη δουλειά του, οι ποιητές άλλωστε βγαίνουν πάντα χαμένοι κι ας είναι και μαζί καθηγητές, αφήστε που μερικοί το αποζητούν κι όλας.

Τώρα, βέβαια, κι επειδή κι η πιο όμορφη ιστορία κρύβει σκοτεινές πλευρές, ο Ευάγγελος, πρέπει να το πούμε, δεν γίνεται αλλιώς, είχε, με τα χρόνια, αναπτύξει ένα φόβο για την υγεία του. Είχε χάσει, βλέπετε, στενούς συγγενείς από διάφορες γνωστές αρρώστιες, που καλό είναι να μην αναφέρουμε εδώ, και το ‘χε ρίξει στα τσεκ απ. Φανατικός καπνιστής, έκοψε με το μαχαίρι το κάπνισμα όταν κάποιος γιατρός τον φόβισε ότι δεν θα ‘φτανε τα πενήντα. Και, την εποχή που γνώρισε την Ευαγγελία, η οποία έσφυζε από νιάτα, υγεία και ζωή, είχε δει, σε μια απ’ τις καθιερωμένες του εξετάσεις, κάτι που τον ανησύχησε. Δεν είναι ώρα τώρα ν’ αναλύουμε τα προβλήματα υγείας του καθενός, μπορεί οι ήρωές μας να 'ναι δικοί μας και το πληκτρολόγιο να ορίζει τη μοίρα τους, παρ’ όλ’ αυτά όμως πρέπει να σεβόμαστε τα προσωπικά τους δεδομένα, κι ειδικά τα ευαίσθητα, το λέει κι οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι η χώρα μας έχει, καιρό τώρα, συμμορφωθεί.

Φοβήθηκε λοιπόν ο Ευάγγελος για τη ζωή του, για πρώτη φορά ένιωσε το κρύο χέρι της μοναξιάς, της αρρώστιας και της ανημπόριας να τον αγγίζει, και, με την καθόλου ηρωική αυτή σκέψη να στοιχειώνει την ψυχή του, δεν ήθελε πολύ να προτείνει στην Ευαγγελία να παντρευτούν, πρόταση που, όπως είπαμε, η Ευαγγελία είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να της γίνει απ’ τον Ευάγγελο κι είχε τόσο μοχθήσει γι αυτό και που, όπως τόσες και τόσες γυναίκες, κατάφερε να δείξει τη σωστή έκπληξη, μαζί και συγκίνηση, όταν, επιτέλους, αξιώθηκε να την ακούσει.

Παντρεύτηκαν λοιπόν, κι όλες οι καλές προθέσεις του κόσμου μαζεύτηκαν στην εκκλησία. Τι κρίμα όμως, οι περισσότερες απ’ αυτές έφυγαν, αν όχι μαζί με τους καλεσμένους, πάντως στα χρόνια που ακολούθησαν. Κι οι διαφορετικοί χαρακτήρες που ενώθηκαν εις σάρκα μίαν άρχισαν, σιγά σιγά, να διεκδικούν, ο καθένας, τον δικό του ζωτικό χώρο. Που, δυστυχώς, έτσι όμως συμβαίνει στη συμβίωση, συμπίπτει, αν όχι απόλυτα, πάντως κατά μεγάλο μέρος, με τον ζωτικό χώρο του άλλου, που, τώρα, πρέπει να περιοριστεί. Αλλιώς, εκείνος που διεκδικεί χάνει και τον δικό του χώρο, όλοι άλλωστε ξέρουμε τι πάθανε οι Γερμανοί δυο φορές που διεκδίκησαν τον ζωτικό χώρο των άλλων και δεν τα κατάφεραν.

Το ζευγάρι αγόρασε, με δάνειο, ένα διαμέρισμα, το επίπλωσε, και, όπως είπαμε, άρχισαν τα δύσκολα. Γιατί, η Ευαγγελία το ‘χε ξεκαθαρίσει, είχε κι αυτή την καριέρα της, τα πάντα θα γίνονταν μισά μισά, άλλωστε η ισότητα ήταν βασικό αίτημα της γαλλικής επανάστασης. Κι ο Ευάγγελος, απ’ το Καρτιέ Λατέν, τα αμφιθέατρα και την αριστερή όχθη του Σηκουάνα, βρέθηκε στο Νέο Ψυχικό και στη δεξιά όχθη της Κηφισίας, να νταντεύει την κορούλα του, που δεν άργησε να γεννηθεί, να κάνει δουλειές που ποτέ δεν είχε καν φανταστεί ότι υπήρχαν και να ψωνίζει στην οικολογική λαϊκή, α, ναι, η Ευαγγελία είχε πάθος με την υγιεινή διατροφή, υδρογονωμένα λιπαρά ποτέ δεν πέρασαν το κατώφλι του σπιτιού και τη λέξη φαστ φουντ κανένας, με οποιαδήποτε πρόφαση, δεν τόλμησε να προφέρει μπροστά της.

Πέρασαν τα πρώτα χρόνια κι ο Ευάγγελος ένιωθε να πνίγεται όλο και περισσότερο. Κάθε του προσπάθεια να συζητήσει με την Ευαγγελία για θέματα που πραγματικά τον ενδιέφεραν, κι ας μην ήταν της επιστήμης του, συναντούσε, στην καλύτερη περίπτωση, ευγενική σιωπή, όσο για την χειρότερη περίπτωση ας μη κάνουμε λόγο χρονιάρα μέρα. Τι ν’ ακούσει τώρα η Ευαγγελία για την κατάσταση της αριστεράς στην Ελλάδα, άντε και στην Ευρώπη, αυτή μια ζωή κέντρο ψήφιζε, κι είδαμε και την εξέλιξη των τέως φίλων του Ευάγγελου, για την καρέκλα τα ‘καναν όλα, άσε που όλοι πια μένανε σε καλύτερο σπίτι απ’ το δικό τους, ή για την κατάντια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αυτής άλλωστε μόνο το θέατρο της άρεσε και μερικά καλά σίριαλ, α, και οι ταινίες της Φίνος Φιλμ, ή για το κίνημα των Ντανταϊστών και την έκθεση στη Μπομπούρ, μήπως είχαν λεφτά ν’ αγοράσουν κανένα καλό πίνακα για το σαλόνι, ή για τα κίνητρα των σοφών της Στοκχόλμης όταν αποφάσιζαν για τα τελευταία νόμπελ στη λογοτεχνία, είχε τώρα καιρό να διαβάσει ολόκληρο βιβλίο, και μάλιστα ξένο, αυτή πίστευε ότι με τα θέματα αυτά ασχολείται κανείς όσο είναι φοιτητής, άντε και λίγο μετά, όταν όμως κάποιος κάνει οικογένεια πρέπει να μη χάνει τον χρόνο του από δω κι από κει και να καταπιάνεται με όσα πραγματικά πρέπει να τον απασχολούν.

Κι αντίθετα, για να ‘μαστε δίκαιοι, όποτε η Ευαγγελία προσπάθησε να μιλήσει στον Ευάγγελο για την υγιεινή διατροφή, το γάλα σόγιας, τη χάθα γιόγκα, το ρέικι και τις βιταμίνες, καθώς και για άλλα θέματα που την ενδιέφεραν, όσο κι αν προσπαθούσε ο Ευάγγελος δεν μπορούσε να πνίξει το χασμουρητό, άντε ν' αντέξει το πολύ μισή ώρα, μετά κυριολεκτικά κατέρρεε.

Κάποια στιγμή ο Ευάγγελος γνώρισε τη Ντίνα. Φιλόλογος, φίλη καλή της Ευαγγελίας, μικρότερη σε ηλικία, μόλις είχε γυρίσει απ' το Λονδίνο, όπου σπούδασε μεσαιωνική ιστορία. Γυναίκα που, μετά από χρόνια, τράβηξε την προσοχή του. Γιατί μπορούσε να μιλά, με απόλυτα συγκροτημένο τρόπο, γι άγνωστα και συναρπαστικά θέματα, όπως τη σπουδαία τέχνη της σκοτεινής αυτής περιόδου, τη συντεχνιακή οργάνωση των επαγγελμάτων, την κοινωνική αλληλεγγύη, τη νομισματική σταθερότητα, την έλλειψη των συνόρων όπως τα ξέρουμε σήμερα. Η Ντίνα μιλούσε, η Ευαγγελία έπληττε κι ο Ευάγγελος ταξίδευε. Στο παρελθόν του, στα δικά του ενδιαφέροντα. Και, να το πούμε κι αυτό, στα λαμπερά μάτια και το κορμί της Ντίνας. Γιατί, η μεσαιωνική αυτή φιγούρα ήταν και νόστιμη. Ίσως όχι όσο χρειαζόταν για να την προσέξει ο Ευάγγελος της Γαλλίας, αλλ’ ακριβώς όσο χρειαζόταν για να την προσέξει ο Ευάγγελος της Ελλάδας. Και των δεκαπέντε χρόνων της κοινής ζωής με την Ευαγγελία.

Συνδέθηκαν. Το ύφος της Ντίνας άλλαξε, αδιόρατα πάντως, όσο πατάει η γάτα. Η Ευαγγελία όμως το κατάλαβε, και μάλιστα απ’ την πρώτη στιγμή. Γιατί, μπορεί να μην ήταν σε θέση να ξεχωρίσει σε τι διέφερε κάθε ρεύμα της ευρωπαϊκής αριστεράς από το άλλο, αλλά το πρόσωπο όσων γυναικών τύχαινε να κοιτούν τον άντρα της το είχε χαρτογραφήσει. Με τέτοια ανατριχιαστική ακρίβεια, που κι η παραμικρή μεταβολή γινόταν αντιληπτή. Και μάλιστα σε αληθινό χρόνο, έτσι ώστε να μπορεί να κάνει άμεση διασταύρωση με το ύφος του Ευάγγελου. Που, βέβαια, ως γνήσιος άντρας, ήταν, και σ’ αυτό τον τομέα, ερασιτέχνης. Χωρίς καμία τύχη, ο έρμος, απέναντι σε γνήσιο επαγγελματία. Και μάλιστα απ’ τους καλύτερους.

Καιρό πριν παντρευτούν, η Ευαγγελία είχε δηλώσει στον Ευάγγελο πως πολλά μπορούσε ν’ ανεχθεί σε μια σχέση, όχι όμως την προδοσία. Κι ο Ευάγγελος το 'χε ακούσει χωρίς να αντιδράσει, τι να πει κανείς άλλωστε σε τέτοια δήλωση, αφήστε που, όπως είπαμε και πριν, το μέλλον του τότε σταματούσε πριν καν αρχίσει. Κι έτσι τώρα η Ευαγγελία, συνεπής στις αρχές της, του ζήτησε, ψυχρά κι αποφασιστικά, να φύγει απ’ το σπίτι. Αμέσως. Να ξεχάσει την κόρη του μέχρις ότου η επικοινωνία μαζί της ρυθμιστεί νομικά, τέτοιος ανήθικος άντρας δεν ήταν άξιος να λέγεται πατέρας. Κι αμέσως να μπει μπροστά το διαζύγιο. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά είπε, πολλές φορές πάει το κανάτι στη βρύση, μια φορά όμως σπάει. Και τώρα το κανάτι έσπασε, και μάλιστα στην αγκαλιά της Ντίνας.

Ο Ευάγγελος δεν έφερε αντίρρηση. Πήρε λίγα πράγματα και μετακόμισε στο σπίτι ενός φίλου, που εκείνο τον καιρό έλειπε στο εξωτερικό. Έμεινε εκεί ένα μήνα. Και κατάλαβε δυο πράγματα. Πρώτον, πόσο πολύ αγαπούσε την κόρη του. Η απουσία της οποίας τον τρέλαινε. Δεύτερον, πόσο περίπλοκο μπορεί να είναι ένα διαζύγιο. Ειδικά όταν το ζευγάρι έχει αποκτήσει τα πάντα και στα δυο ονόματα. Με κοινά δάνεια, μερικά από τα οποία θα έληγαν άπειρα χρόνια μετά.

Το δεύτερο αυτό το κατάλαβε κι η Ευαγγελία, είπαμε είχε και μπαμπά δικηγόρο, έκατσαν κάτω, έκαναν τους λογαριασμούς κι άκρη δεν έβγαλαν. Το πρώτο ούτε που πέρασε απ’ το μυαλό της, και λογικό φαίνεται, αφού το παιδί έμενε μαζί της. Κατάλαβε όμως ένα τρίτο, που την βύθισε σε απόγνωση. Ότι, στα σαράντα πέντε της χρόνια, η εξεύρεση άλλου συντρόφου, αν ήταν για πάνω από λίγες νύχτες, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Κι ότι, όσες υποχωρήσεις κι αν έκανε, ακόμη κι αν έβαζε όχι μόνο νερό στο κρασί της, αλλά και κρέας στη διατροφή της, άντρας της προκοπής για μόνιμη σχέση δύσκολα θα ξαναεμφανιζόταν στον ορίζοντα.

Το ζευγάρι ξανάσμιξε. Και ξαναχώρισε. Και ξανάσμιξε. Όλα προσωρινά φαίνονταν, κι ας έλεγαν κάθε φορά ότι ήταν για πάντα. Κι ας πίεζε κι η Ντίνα, η οποία λαχταρούσε τον Ευάγγελο. Γιατί κι αυτή, μπορεί να ‘ξερε απέξω κάθε λεπτομέρεια του γοτθικού ρυθμού και πόσα τόξα είχε ο καθεδρικός της Σιένας, το πόσο πολύ όμως ένας άντρας μπορεί ν’ αγαπάει το παιδί του δεν το ‘χε μάθει, φαίνεται ότι τα βάρβαρα εκείνα χρόνια οι πατεράδες είχαν σοβαρότερα θέματα ν’ ασχοληθούν από την επιμέλεια των παιδιών τους, όταν η γυναίκα τους τύχαινε να τους διώχνει απ’ το σπίτι.

Κι έτσι φτάσαμε στη φετινή Πρωτοχρονιά, ο Ευάγγελος είχε φύγει, για τρίτη ή τέταρτη φορά, απ΄ το σπίτι. κι αυτή, τώρα, θα ‘ταν η τελευταία, ήταν σίγουρος. Κάποιοι φίλοι τον κάλεσαν σε ταξίδι, κι έτσι βρέθηκε, με την Ντίνα, σ’ ένα όμορφο δωμάτιο, στη λίμνη Πλαστήρα. Μαγευτικό περιβάλλον, όμορφη φύση, καλή παρέα, άφθονο φαγητό, ερωτική ατμόσφαιρα, διαλεγμένα βιβλία, όλ’ αυτά τον κράτησαν εκεί μέχρι το πρωί της παραμονής. Όπου, ξαφνικά, λίγο μετά το πρωινό κι ενώ οι άλλοι σχεδίαζαν τη βραδιά, έσπασε. Ψέλλισε δυο συγγνώμες, ευχήθηκε καλή χρονιά, άφησε τη φίλη του σε κατάσταση σοκ, μπήκε στ’ αμάξι του κι έβαλε μπρος τον αυτόματο πιλότο. Που ήταν προγραμματισμένος μόνο για μια διαδρομή, την πίσω μεριά του σπιτιού του, εκεί που έβλεπε το δωμάτιο της μικρής.

Η ώρα ήταν δώδεκα παρά πέντε, το μήνυμα δεν στάλθηκε ποτέ, ο Ευάγγελος κατάλαβε πως το κινητό που η μικρή είχε για να μην ανησυχεί η μαμά της όταν ήταν σχολείο ή θα ‘ταν κλειστό ή, κι αν ήταν ακόμη ήταν ανοικτό, θα ΄ταν κοντά στην Ευαγγελία. Και, βέβαια, θα την πλήρωνε το παιδί, που, τώρα, ανυποψίαστο, έβλεπε με τη μαμά του τηλεόραση, περιμένοντας τον καινούργιο χρόνο.

Ο Ευάγγελος ετοιμάστηκε να φύγει. Με μια πέτρα στην καρδιά κι αφόρητη πίκρα στο στόμα. Γύρισε το κλειδί, έβαλε πρώτη, ξεκίνησε, κι έτσι, σαν από καθήκον, έριξε στο σπίτι μια τελευταία απελπισμένη ματιά. Και τότε την είδε. Κι όχι πίσω απ’ την κουρτίνα, η κόρη του είχε βγει στο μπαλκόνι και κοιτούσε το φεγγάρι. Χαμογελαστή, σαν κάτι να περίμενε. Και το κορμάκι της είχε μια λάμψη, λες κι ήταν έτοιμη, όπως το κοριτσάκι στον εξωγήινο, ν’ αρχίσει να πετάει.

Λένε πως το μπιγκ μπανγκ, η μεγάλη έκρηξη, έγινε μια μόνο φορά, πριν από άπειρα χρόνια, και πως από κει ξεκίνησαν τα πάντα. Όχι, αυτό δεν είναι αλήθεια. Γιατί ξανάγινε. Στην ψυχή του Ευάγγελου. Που ένιωσε την ύπαρξή του να συμπυκνώνεται, για μια στιγμή, σ’ ένα και μόνο μόριο. Κι αμέσως μετά να διαστέλλεται και να καταλαμβάνει όλο τον χώρο. Μαζί με μιαν αίσθηση πληρότητας και ηδονής, που όμοιά της ποτέ δεν είχε νιώσει. Κοίταζε και, μαζί με την κορούλα του, έβλεπε χιλιάδες μικρά αγγελάκια να τον κοιτούν τρυφερά. Όσο τουλάχιστον μπορούσε να διακρίνει, γιατί τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Κι ήταν ακριβώς μεσάνυχτα, ο παλιός ο χρόνος έφευγε κι ερχόταν ο νέος, η μόνη στιγμή, όπως λένε κάποιες ιστορίες, που, μια φορά στα τόσα, ανοίγουν οι ουρανοί κι ακόμη κι η πιο τρελή ευχή μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
.

32 σχόλια:

philos είπε...

Το καλύτερο για το τέλος της χρονιάς. Πέρασα 5 λεπτά πριν δημοσιεύσεις το νέο σου πόνημα, και έδειχνα στην γυναίκα μου το blog και τις ωραίες ιστορίες σου. Και τσαφ, να σου η πέμπτη με μπόλικη δόση χιούμορ!
Χρόνια πολλά.
Καλή χρονιά να έχεις εσύ και οι άνθρωποι που αγαπάς, με υγεία, έμπνευση, επιτυχίες και όμορφες στιγμές.

Aphrodite είπε...

Αν δε με διαβεβαιώσεις ότι ανέβηκε επάνω ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ να την πάρει αγκαλιά, δε θα ξαναπατήσω!

(εμότικον βρουρκωμένο σμάιλυ που ρουφάει μύτες κι ανοιγοκλείνει ματάκια...)

ladybug είπε...

Κατ'αρχήν ευχαριστούμε πολύ για το δωράκι...το περιμέναμε πώς και πώς.
Σ'αυτή την ιστορία μου φάνηκαν όλα πολύ πιο ξεκάθαρα, δεν ξέρω γιατί.
Συγκινήθηκα με τον Ευάγγελο, δε συμπάθησα καθόλου την Ευαγγελία.
Ίσως ούτε κι εσύ...(?)
Πόσο λάθος αποφάσεις παίρνουμε από φόβο...ακόμα και να παντρευτούμε (ή κυρίως το να παντρευτούμε)... αλλά τότε δεν το ξέρουμε, δεν έχουμε καθαρό μυαλό.
Κι όταν ο φόβος απομακρυνθεί, αρχίζουν και φαίνονται πιο καθαρά οι αλήθειες...

Χρόνια πολλά καλέ και γλυκιέ antvol. Με υγεία και έμπνευση.

Eleni63 είπε...

Εγώ το διάβασα χθες τη νύχτα αμέσως μετά το φίλο. Ηθελα να βάλω σχόλιο δεν το έπαιρνε.
Σήμερα παραλαγή.
Σε ευχαριστώ για το δώρο και τη χαρά του να γνωρίζεις ψυχές απολαμβάνοντας το ταλέντο τους.
Ωραία υπόθεση το bloging τελικά. Από τη μιά να καμαρώνεις τον Antvol μετά να θες να μαζέψεις τα δάκρυα της Αφροδίτης και να παίξεις με το σκύλο του Φίλου...
Ας είναι ο νέος χρόνος να φέρει τα καλύτερα.
Πιστεύω ότι η σειρά των ζευγαριών σου θα έχει εξέλιξη το νέο έτος και μόλις γίνουν δέκα θα τα κάνεις ένα ωραίο πρωτότυπο βιβλιαράκι.

gb είπε...

Καλόο, πολύ καλό!
μάλλον εμπνέεσε απο τη πραγματικότητα, με πολλά προσόντα
προίκισες τον Ευάγγελο αλλά έχει αχίλειο πτέρνα
cherche la femme,alors.

dodo είπε...

Τι όμορφο!
Αυθεντικό, ανθρώπινο και τρυφερό.
Και λιγάκι μαγικό μαζί- λίγο, όσο πρέπει να είναι οι πρωτοχρονιάτικες νύχτες τών παιδιών...

Filomila είπε...

Αχ, ήταν υπέροχο.
Με συγκίνησες.
Πολύ.
Το τέλος ήταν υπέροχο.

Μου σφίχτηκε η καρδιά.

Μέχρι τη μέση όλα καλά, τα έχουμε ξαναδιαβάσει, κάπου μπορεί και να απολάμβανα τη φιγούρα του Ευάγγελου, σκεφτόμουν ότι μου δημιουργείται η αίσθηση ότι στην προσωπικότητά του έχεις βάλει στοιχεία δικά σου..μετά άρχισε να "χαλάει" και με μαεστρία, ρίχνοντας κάθε τόσο νύξη για το παιδί, έβλεπες τη συμφορά να έρχεται και άπραγος απλά την περίμενες...τελικά, παρότι στενοχωρήθηκα (κυριολεκτικά - σχεδόν σα να μη χωρούσα κάπου..), ήρθε η κάθαρση.

Αχ antvol, είσαι ωραίος.
Και τι κρίμα. Τι κρίμα να έρχονται έτσι τα πράγματα, να είναι τόσο δύσκολες και επίπονες οι διαδικασίες επαναπροσδιορισμού των σχέσεων και των ορίων, να πληγώνονται καρδούλες τρυφερές, όλα να ξεκινούν ανέμελα και αργότερα να μετρούν παράπλευρες απώλειες...
Σου είχα πει, τα πάθη και τα λάθη μένουν. Στα λάθη, σαν αστεϊσμός, απεικονιζόταν και συμπεριλαμβανόταν η αντίληψη που συναντάμε κάποιες φορές (θέλω να πιστεύω πάντα σαν αστείο, ξέρω όμως όχι πάντα) για κάποια παιδιά.
Εδώ όλο αυτό μου βάρυνε. Περισσότερο από κάθε ιστορία σου.
Έχω στο μυαλό μου έναν Ευάγγελο. Κομμένο και ραμμένο σε άλλα μέτρα. Πονάει η καρδιά μου να σκέφτομαι την καρδιά του που πονάει και τη ζωή που προχωράει κι αξιώνει να προχωρήσει κι αυτός. Παρέα με τις απώλειες του. Πονάω και την Ευαγγελία. Αλλιώς τα περίμενε αλλιώς της ήρθαν..

Να ευχηθώ? Να ευχηθώ.. Προσδιοριζόμαστε μέσα από τις σχέσεις μας. Να ευχηθώ να τις δίνουμε τη σημασία που αξίζουν..


Να μας είσαι καλά να σε χαιρόμαστε, antvol!

anonymos είπε...

O Ευάγγελος προσπαθεί για το παιδί και η Ευαγγελία για τα περιουσιακά στοιχεία...
Χμ, μ' αρέσεις Antvol, είσαι ένας πραγματικός μισογύνης!

Καλή πρωτοχρονιά νάχεις κι εσύ κι ο Ευάγγελος, ο οποίος έπρεπε να γίνει γυναικολόγος - μηχανολόγος. Ας πρόσεχε!

andy dufresne είπε...

Καλή Χρονιά,
Χρόνια πολλά,
χρόνια καλά,
χρόνια δημιουργικά,
χρόνια ευτυχισμένα.

Να σε χαίρονται όσοι σ' αγαπούν και να χαίρεσαι ό,τι αγαπάς.

Πολλά φιλιά.

dodo είπε...

Εύχομαι καλή χρονιά, με υγεία και δημιουργική διάθεση- και δίχως άγχος!

Ανώνυμος είπε...

Σε περιμενα μηνα τωρα να γραψεις κατι...οσους γνωστους εχω που διαβαζουν βλογς τους εστειλα το λινκ.
Τι να πω! Εκπληκτικο γραψιμο, εφαμιλο των καλυτερων που εχω διαβασει στη γλωσσα μας...Σ ευχαριστουμε για το πρωτοχρονιατικο δωρο!
Τις θερμοτερες ευχες για το νεο ετος...
Να εισαι καλα!

Ανώνυμος είπε...

Πρώτη φορά σ' αυτό τον τόπο, διαβάζοντας μια καθ'όλα καλογραμμένη και καλοζυγισμένη ιστορία και σκέφτομαι ότι πολλές φορές αν όχι πάντα...η ζωή κινείται μέσα σε πρότυπα. Ο αριθμός τους δεν έχει τόση σημασία. δεν είναι και αμέτρητα. Πρότυπα αηδιαστικά πανομοιότυπα. Καμμία πρωτοτυπία. Η κ.Ζωή τελικά δεν είναι η γεμάτη φαντασία και ανατροπές κυρία που ίσως θα θέλαμε? να είναι...
Και η μόνη σταθερότητα και ασφάλεια που ίσως προσφέρει ίσως να είναι αυτή. Ότι κινείται μέσα σε πρότυπα...
Τελικά πόσο ελεύθεροι είμαστε πραγματικά στις επιλογές μας?
Αν αποφασίσουμε να το ψάξουμε λιγάκι, εμείς σα μαριονέττες κινούμαστε μέσα στο χρόνο και στο τόπο υποστηρίζοντας και παπαγαλίζοντας ότι μας έχουν βάλει στο μυαλό...
Πικρή καραμέλα... και δύσκολο να τη φτύσεις την άτιμη....Αυτή η γλώσσα ...κάτι θέλει να πιπιλά...
Και πόσα κότσια θέλει να διαφέρεις από την αγέλη... Τόσο δυσβάσταχτο πολλές φορές το τίμημα!
Γυναίκες και άντρες, χιλιοειπομένες ιστορίες δια μέσου των αιώνων...
Ελάχιστη συνέπεια στα θέλω μας. (Μα που πάνε και κρύβονται?)Κυρίαρχος ο φόβος, κέρβερος ο εγωϊσμός. Κι οι αθώοι πληρώνουν πάντα το τίμημα. Αν και κανείς τελικά δεν μπορεί να ονομαστεί ένοχος...
Αλλά αυτό το παιδί που κυττά μαγεμένο τα άστρα μακάρι να κλείσει αυτή τη στιγμή για πάντα στη καρδιά του και να μη τη ξεχάσει ποτέ!
Κάποτε όλοι τα κυττάξαμε με τον ίδιο τρόπο...Θυμόμαστε?

Διακόπτω την λογοδιάροιά μου...
Να ξέρεις με συγκίνησες...
Να έχεις καλή χρονιά!

Ανώνυμος είπε...

Ποιο είναι το όνομα του μικρού κοριτσιού; - δεν μας το είπες.
Ελπίζω,όπως και η Αφροδίτη,να ανέβηκες επάνω ή αν δε μπόρεσες,έστω,να της έκανες ένα σήμα-νεύμα ότι όλα θα πάνε καλά.
θα πάνε;

Sarah είπε...

Καλη χρονιά Αντβολ.

Ο Ευαγγελος και η Ευαγγελια έχουν πέσει θύμα μιας ψευδαισθησης που έχει κυριαρχήσει ισχυρότερα και από την πραγματικότητα, και η οποία λέει "και έζησαν αυτοί καλά...." (ξέρεις το υπόλοιπο).

Με εντυπωσιάζει αφάνταστα η ευκολία με την οποία πιστεύουν οι πάντες οτι ο ρομαντισμός κρατά.
Δεν κρατά, για κανενα.
Ο γάμος είναι σκληρή δουλειά. Για να πετύχει χρειάζεται να δουλέψεις, όπως θα δούλευες για να πετύχει και μια επιχείρηση. Πρέπει να μάθεις να ενδιαφέρεσαι για τα χουγια του άλλου. Αν είναι ποδόσφαιρο, τι να κάνουμε, θα την υποστούμε και αυτή την μάθηση. Αν είναι μοτοσυκλέτες, άντε μια ακόμα επιμόρφωση. Ο κοινός παραμοναστής δεν έρχεται εξ'ουρανου, αποκτάται. Και αυτονόητο ότι πρέπει να μαθεις να αποδέχεσαι και τις ιδιοτροπίες.

Εγώ δέχομαι την έλλειψη επικοινωνίας σαν αιτία διαζυγίου μόνο αν δω ότι κατεβλήθη σκληρη προσπάθεια εκ μέρους και των δυο για εκμάθηση των ενδιαφερόντων του άλλου. Αντ'αυτού βλέπουμε όμως ειρωνικές διαθέσεις απέναντι στο life style του άλλου.

Φυσικά μπορεί να υπάρξει και ο τρίτος ή η τρίτη πολλλές φορές. Όμως και πολλές φορές δεν συμβαίνει αυτό διότι πολλοι ξέρουν και ανγνωρίζουν τον κίνδυνο και είτε λογω εμπειρίας είτε λογω αρχων (που εσυ δεν το πιστεύεις αλλά εγώ το έχω δει) βάζουν φρένο ασκώντας την ελεύθερή τους βούληση.

Θεμα μάθησης πάλι.

Ή αν το κάνουν, φροντίζουν να μη μαθευτει ποτε και από κανενα. Και δεν στέλνουν χαζομηνύματα από κινητά αλλά πάνε στο περιπτερο και τηλεφωνούν.
Θέμα εξυπνάδας εδω.

Σε κάλυψα Αντβολ;

Sarah είπε...

Και πάμε στο παιδί.
Βλέπω τις στατιστικές για διαζυγια και οι άνθρωποι που έχουν τις περισσοτερες πιθανότητες για διαζύγιο είναι αυτοί που έχουν ήδη πάρει ένα διαζυγιο στο παρελθον ή που οι γονείς τους έχουν χωρίσει (και έτσι εχουν εξοικειωθει με την ευκολη λύση). Και άλλοι συντελεστες βεβαια όπως οικονομικό/μορφωτικό επίπεδο,ηλικια γάμου, χρόνος γνωριμιας κτλ.
Αλλά όταν είσαι γονιος και ξέρεις οτι εισαι πια ένα role model για τους ανθρώπους που μεγαλώνεις, τότε καλά θα κάνεις να σκέφτεσαι διπλά τι μηνύματα τους περνάς, και τι προοπτικές τους περιορίζεις με την δική σου ιδιωτική συμπεριφορά.

Το προβλημά μας είναι ο άκρατος ατομικισμός. Η ευχαριστηση πλέον προέρχεται από το "κάνε αυτο που σε συμφέρει" ενω θα έπρεπε να προέρχεται από το "κάνε αυτό που συμφέρει στην ομάδα."

Διότι όταν η ομάδα νικά, όλοι είμαστε νικητές.

proinos είπε...

Είναι φανερό ότι η έμπνευση, τα θέματα (από ποδόσφαιρο ως ανθρώπινες σχέσεις και απο τον έρωτα ως το διαδίκτυο) και ο τρόπος ανάπτυξης και γραφής σας, εντυπωσιάζουν όχι μόνον τον (ανω)υπογράφοντα αλλά και πολλούς γνωστούς - αγνώστους του blogoχώρου.
Ενδείκνυνται και ενθαρρύνονται περαιτέρω ενέργειες (τυπογραφία, μεγαλύτερες φόρμες, άρθρα σε έντυπα κλπ). Η γίνονται ήδη?
Πολύ ευχαριστούμε ούτως ή άλλως

antvol είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια, μετράνε τόσο για μένα, εύχομαι η νέα χρονιά να μας προσέξει, όλους μας.

Σε όσα μου γράφετε, κάποια μικρά σχόλια:


@ philos

Δεν καταλαβαίνω τι σου φταίει η γυναίκα σου, να της δείχνεις το blog μου, και μάλιστα χρονιάρες μέρες. Αυτούς που αγαπάμε υποτίθεται ότι τους προστατεύουμε, ή κάνω λάθος;
------------

@ aphrodite

Αν ανέβηκε πάνω; Αυτό ίσως το μάθουμε στο sequel (αν υπάρξει, φοβάμαι όμως πως όχι).

------------

@ ladybag

α/ Όχι, συμπαθώ όλους τους ήρωές μου. Ιδιαίτερα αυτούς που φαίνονται πιο κακοί. Γιατί είναι κι οι πιο απαραίτητοι. Κι αναδεικνύουν τους άλλους. Τους, ας πούμε, καλούς.

β/ Λάθος αποφάσεις; Ναι, από αυτές άλλο τίποτε. Κι όχι μόνο από φόβο. Για μένα οι λάθος αποφάσεις χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: πρώτον στις λάθος που φαίνονται απ' την αρχή, και δεύτερον στις λάθος που βγαίνουν στην πορεία. Ό,τι υποδιαίρεση όμως και να κάνουμε, το λάθος παραμένει.
-----------

@ eleni63

Δεν νομίζω οι ιστορίες αυτές να γίνουν δέκα, ίσως άλλη μία, δεν είναι όμως και σίγουρο. Επομένως υπομονή, η ταλαιπωρία σας τελειώνει.
------------

@ gb

Ναι, αχίλλειος πτέρνα, αλλά ωραία, δεν συμφωνείς;
-------------

@ dodos

Μαγικό; Ααφαλώς, Χριστούγεννα είναι, δεν βλάπτει και λίγη μαγεία.
-------------

@ Filomila

Μίλησέ μας για τον Ευάγγελο που ξέρεις, μπορείς και διηγείσαι τόσο όμορφα.
-------------

@ Anonymos

Εγώ μισογύνης; Αν είναι δυνατόν, τίποτε δεν λατρεύω όσο τις γυναίκες. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να αποκομίσατε τέτοια εντύπωση.
-------------

@ Identitycafe

Υπερβάλλεις. Δεν πειράζει όμως, μου αρέσει.
-------------

@ livana

Καλωσόρισες στην παρέα μας, καμία λογοδιάρροια, εδώ μπορείς να γράφεις όσο και ό,τι θέλεις, είναι ελεύθερος χώρος.

Ρωτάς αν είμαστε ελεύθεροι στις επιλογές μας; Κατά την άποψή μου, καθόλου. Κάποιο πρόγραμμα τρέχει μέσα μας κι εμείς το ακολουθούμε. Άλλο τώρα ποιος το έχει εγκαταστήσει και τι updates μπορούμε να κατεβάσουμε.
--------------

@ gitsaki

Το όνομα του κοριτσιού; Όχι, στη σειρά αυτή ονόματα έχουν μόνον οι ενήλικες. Κι όχι όλοι, αλλ' όσοι κινούν τα νήματα της ιστορίας. Το κοριτσάκι, εδώ, έχει όλα τα όμορφα ονόματα του κόσμου, διάλεξε όποιο θέλεις.
-------------

@ proinos

Μα, εσείς ξεπεράσατε σε υπερβολή τον identitycafe!

Έχω πει κι άλλες φορές ότι το γράψιμο μ' ενδιαφέρει μόνον ερασιτεχνικά, αν είναι δυνατόν να φιλοδοξώ να δω κείμενό μου δημοσιευμένο ... Ξέρετε, έχω πολλά ελαττώματα (αυτό είναι εμφανές), την τρέλα του μεγαλείου όμως δεν την έχω. Κι αν με γνωρίζατε από κοντά θα καταλαβαίνατε τι νόημα περικλείω στην τελευταία αυτή πρόταση.
----

antvol είπε...

@ Πανάσχημη

Π. Ο γάμος είναι σκληρή δουλειά. Για να πετύχει χρειάζεται να δουλέψεις, όπως θα δούλευες για να πετύχει και μια επιχείρηση ...

Α. Τώρα, τι να πω, να δουλεύω για να ζήσω το δέχομαι (τι άλλο να κάνω), να δουλεύω όμως, και μάλιστα σκληρά, και στην προσωπική μου ζωή, λίγο φορτωμένο βγαίνει το πρόγραμμα, θα συμφωνήσεις εδώ. Κι έπειτα, κι έτσι να το πάρουμε, πόσες άραγε επιχειρήσεις δεν κλείνουν, παρά τη σκληρή δουλειά;
-------

Π. Πρέπει να μάθεις να ενδιαφέρεσαι για τα χουγια του άλλου. ... Και αυτονόητο ότι πρέπει να μαθεις να αποδέχεσαι και τις ιδιοτροπίες...

Α. Αχ, αν ξέρεις καμιά τέτοια γυναίκα, δώσε της σε παρακαλώ το τηλέφωνό μου, ενδιαφέρομαι, και μάλιστα πολύ. Κι όσο για ιδιοτροπίες, έχω τόσες, ποτέ δεν θα βαρεθεί να τις αποδέχεται, σε διαβεβαιω.
------

Π. Φυσικά μπορεί να υπάρξει και ο τρίτος ή η τρίτη ... πολλοι ξέρουν και ανγνωρίζουν τον κίνδυνο και είτε λογω εμπειρίας είτε λογω αρχων (που εσυ δεν το πιστεύεις αλλά εγώ το έχω δει) βάζουν φρένο ασκώντας την ελεύθερή τους βούληση.

Α. Εδώ μ' έχεις παρεξηγήσει, ασφαλώς και πιστεύω σε αρχές τέτοιου τύπου. Κι έχω γνωρίσει πολλούς (και στο στενό μου περιβάλλον) που ζουν έτσι. Απλά, μερικοί δεν τα καταφέρνουν. Κι αυτοί μου κινούν εξαιρετικά το ενδιαφέρον.
----

Π. Ή αν το κάνουν, φροντίζουν να μη μαθευτει ποτε και από κανενα.

Α. Ναι, μόνο που, συνήθως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται according to the plan. Κι όχι μόνον εδώ, σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
----

Π. Βλέπω τις στατιστικές για διαζυγια και οι άνθρωποι που έχουν τις περισσοτερες πιθανότητες για διαζύγιο είναι αυτοί που έχουν ήδη πάρει ένα διαζυγιο στο παρελθον ή που οι γονείς τους έχουν χωρίσει (και έτσι εχουν εξοικειωθει με την ευκολη λύση).

Α. Γιατί εύκολη λύση; Διαφωνώ, οι περισσότεροι παντρεμένοι που γνωρίζω θα 'πρεπε να 'χαν χωρίσει από χρόνια, αλλά προτιμούν την εύκολη λύση της μίζερης συμβίωσης απ' τη δύσκολη απόφαση του διαζυγίου. Δεν ξέρω αν έχεις ποτέ χωρίσει, δεν το ρωτώ κι όλας, όμως σε πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Κι ότι, συνήθως, πονάει πολύ.
-----

Π. Το προβλημά μας είναι ο άκρατος ατομικισμός. Η ευχαριστηση πλέον προέρχεται από το "κάνε αυτο που σε συμφέρει" ενω θα έπρεπε να προέρχεται από το "κάνε αυτό που συμφέρει στην ομάδα." Διότι όταν η ομάδα νικά, όλοι είμαστε νικητές.

Α. Εντάξει, να το δεχτώ, αλλά στον έρωτα μπορείς να σκέφτεσαι σα να 'σαι σε ομάδα; Ή, τέλος πάντων, μπορείς πάντα να σκέφτεσαι έτσι;
------------

Ανώνυμος είπε...

Το κοριτσάκι λέγεται Χριστίνα.

Ανώνυμος είπε...

Φοβερή η ιστορία. Κ για μια φύση αισιόδοξη, όπως εγώ, η καλύτερη μέχρι τώρα. :)

Αυτό που κάποιοι σου λένε «τα πάντα μπορώ να αντέξω εκτός από την προδοσία» είναι απίστευτη χαζομάρα. Δηλαδή ρε φίλε τι άλλο μπορεί να συμβεί? Τι εννοείς τα πάντα? Μια επανάσταση? Την πτώση του τείχους? Ότι θα αρρωστήσω κ θα μείνεις στο πλευρό μου? Γκόμενοι είμαστε, αν είναι να συμβεί κάτι, αυτό θα είναι η προδοσία. Άρα δεν μπορείς να ανεχτείς τίποτα. Είσαι ένα αδύναμο ανθρωπάκι που δεν βλέπεις ότι η ζωή είναι μια ατέλειωτη περιπέτεια κ όλα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Από αυτή την ατάκα έπρεπε να την πάρει χαμπάρι κ να μην την παντρευτεί. Όμως το είπαμε, όλοι κάνουμε λάθη.

Επίσης επιβεβαιώνεται η άποψη μου ότι όποιος κάνει φανατικά υγιεινή διατροφή, δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του.

Όσο για τον Ευάγγελο, τον συμπάθησα πολύ. Γιατί για να αγαπάει τόσο το παιδί του είναι καλός άνθρωπος. Λύση θα βρεθεί πάντως. Σίγουρα.

TraumMeister είπε...

Λαμπρό (μολονότι Χριστουγεννιάτικο και ουχί Πασχαλινό) και το νέο σας κείμενο antvol!

Πολύ χαρακτηριστικό της καθημερινής τραγωδίας στην οποία οι γυναίκες φωνάζουν με στεντόρεια φωνή "Θέλω τον άντρα να είναι κυνηγός" και ψιθυρίζουν από μέσα τους "αρκεί μόλις ζευγαρώσουμε να γίνει ψαράς". Η επιλεκτική ανδρική ακοή πιάνει μόνο το πρώτο και αναγνωρίζει το κάλεσμα της φύσης:-)

Αντίστοιχα βέβαια και τα δικά μας τα χαΐρια: "Θέλω τη γυναίκα γατούλα του σεξ", με παρασιώπηση του "και μόλις ζευγαρώσουμε να γίνει σκυλάκι του καναπέ". Οσοι έχουν προσπαθήσει να γυμνάσουν γάτα να ακούει σε παραγγέλματα με καταλαβαίνουν.

Και -επιτέλους- υπάρχει λίγη ένταση σε αυτό το κείμενό σας.. Εστω και τριγωνική, μέσω τρίτων (εν προκειμένω το παιδί). Ξαναδιαβάζοντας (πολλάκις) τα κείμενα της σειράς, μένω διαρκώς στο ότι αποφεύγετε κάθε νύξη στην ένταση των (απο)χωρισμών. Τόσοι άνθρωποι χώρισαν στις παρακείμενες ιστοσελίδες, ανέτρεψαν (κατέστρεψαν;) ζωές, και μια "βλαστήμια", μια "πίκρα", δεν ακούστηκε. Ουδείς "γονάτισε". Ουδείς "συνετρίβη". Καλά, όλοι πολιτισμένα χωρίζουν; Ακόμη και την ώρα του χωρισμού θύουν στην Αγία Επιφάνεια; (Βρε μπας και γι αυτό χώρισαν;)

Παραείναι πυκνή η σύμπτωση για να είναι στυλ. Επιλογή (σας) μου κάνει. Κι όμως. Οι στιγμές των χωρισμών είναι συχνά υψίστης, αλογόκριτης, ειλικρίνειας, όπως γνωρίζουμε εμείς οι .. γκριζοκέφαλοι που προλάβαμε εποχές "απολίτιστων" χωρισμών. Λέγονται οι αιτίες, και όχι οι αφορμές όπως νομίζουν μερικοί.

Τέλος, σκληρό το δίλημμα "ποιόν να βλάψω, εμένα ή το παιδί μου;" Φοβάμαι πως αν η απάντηση ήταν προφανής, δεν θα χρειαζόταν τόση πολιτισμική ενέργεια στην διατράνωση της ιερότητας του παιδιού. Στον πολιτισμό μας. Που δεν είναι απαραίτητα ο σωστότερος. Στο μεταξύ, ας μη χάνουμε το χιούμορ μας:

Πανάσχημη said...

Ο γάμος είναι σκληρή δουλειά. Για να πετύχει χρειάζεται να δουλέψεις, όπως θα δούλευες για να πετύχει και μια επιχείρηση ...

Αααχχ... Μα πότε περάσαμε από την άποψη ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να αναπτύσσουν μεταξύ τους ψυχικούς δεσμούς, όμοιους με αυτούς των ανθρωπίνων σχέσεων, για την επιτυχία της επιχείρησης στον αντίποδα, δλδ. στο να εφαρμόζουμε τακτικές επιχειρηματικής ανάπτυξης για την επιτυχία των ανθρωπίνων σχέσεων;

Μήπως αντί πιστοποιητικού αγαμίας να υποβάλει το ζευγάρι business plan για να πάρει την άδεια γάμου και να ονομαστεί ο κουμπάρος VP of Βusiness Development; Ακόμη καλύτερα, "στρατηγικός επενδυτής", για να δικαιολογείται και το "ο κουμπάρος την κουμπάρα, μια φορά την εβδομάδα"; Μήπως να αποθαρρύνεται η διαβλεπόμενη απιστία με ατάκες του στυλ "Μάζεψε αγόρι μου τις εκροές σου γιατί σε βλέπω cashflow negative αν συνεχίσεις..", αντί της παλιομοδίτικης απειλής διαζυγίου;

Οχι πως είναι λίγοι οι γάμοι που μοιάζουν με συγχώνευση ή εξαγορά. Αλλά, να.. Γράφετε (ή μάλλον, διαβάζεστε) σάμπως να σπανίζει το είδος "διαζευγμένος επιτυχημένος επιχειρηματίας 40-φεύγα ετών αναζητά..".

Το χιούμορ μου ελπίζω να μην απαξιώνει την εν τω βάθη αλήθεια του ισχυρισμού σας: θέλει, όπως σωστά λέτε, προσπάθεια ο γάμος, όπως και κάθε σχέση, άλλωστε, από την στιγμή που το απλό κλάμα σταματά να φέρνει στα χείλη το μητρικό στήθος ή έστω στον ποπό την καθαρή πάνα.

3 parties a day είπε...

Ο αριμός 22 δεν έχει να πει τίποτα που να μην το είπαν άλλοι πριν από αυτόν!
Στο επόμενο κείμενο λοιπόν, σκοπεύω να είμαι η πρώτη που θα σχολιάσει.
Καλή χρονιά, Άντβολ!

antvol είπε...

TraumMeister said...

1. ... οι γυναίκες φωνάζουν με στεντόρεια φωνή "Θέλω τον άντρα να είναι κυνηγός" και ψιθυρίζουν από μέσα τους "αρκεί μόλις ζευγαρώσουμε να γίνει ψαράς".

2. Αντίστοιχα βέβαια και τα δικά μας τα χαΐρια: "Θέλω τη γυναίκα γατούλα του σεξ", με παρασιώπηση του "και μόλις ζευγαρώσουμε να γίνει σκυλάκι του καναπέ".

3. Οσοι έχουν προσπαθήσει να γυμνάσουν γάτα να ακούει σε παραγγέλματα με καταλαβαίνουν.

4. Ξαναδιαβάζοντας (πολλάκις) τα κείμενα της σειράς, μένω διαρκώς στο ότι αποφεύγετε κάθε νύξη στην ένταση των (απο)χωρισμών. Τόσοι άνθρωποι χώρισαν ...

5. Στο μεταξύ, ας μη χάνουμε το χιούμορ μας ...
-----

1. Ψαράς γιατί; Δεν το καταλαβαίνω. Εξάλλου, και ψαράς δεν είναι κι άσχημα, τόσες γοργόνες υπάρχουν γύρω ...

2. Απ' ότι ξέρω πάντως, περισσότεροι άντρες έχουν γίνει, μετά το γάμο, σκυλάκια του καναπέ. Εννοώ, του καναπέ απέναντι απ' την τηλεόραση.

3. Για τις γάτες και βέβαια συμφωνώ, δεν γυμνάζουν οι άνθρωποι τις γάτες, το αντίθετο συμβαίνει.

4. Σωστά, το αποφεύγω, γιατί, όπως έχω πει κατ' επανάληψη, στη σειρά αυτή το βάρος πέφτει στα ζευγάρια που, παρά τα προβλήματα, τελικά ΔΕΝ χωρίζουν. Ίσως ακολουθήσει κι άλλη σειρά με ζευγάρια που χωρίζουν. Κι εκεί, βέβαια, τα συναισθήματα αυτά θα πρέπει ν' αναδειχθούν.

5. Αν είναι δυνατόν, χωρίς χιούμορ πάει, τέλειωσε. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ την ύπαρξή μου χωρίς αυτό.

antvol είπε...

@ 3 parties a day

Χρόνια πολλά και σε σένα.

j.caro είπε...

que pena no saber griego

sadosadist είπε...

Ξέχασα από τη συγκίνησή μου να αφήσω σχόλιο. Αυτό το μπλογκ διάβασα πρώτο.

Γράφεις πάρα πολύ ωραία και το ξερεις.

Για πότε με το καλό το βιβλίο;

antvol είπε...

@ ihadafarminafrica

Καλωσήλθες, κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Βιβλίο; Αν είναι δυνατόν, ευτυχώς δεν είμαι (τόσο) ψώνιο ...

Desposini Savio είπε...

αδημονώ για επόμενη γραφή σου, σε αυτό το blog αγαπητέ Sir Antvol.

antvol είπε...

@ Desposini Savio

Σ' ευχαριστώ. Το θέμα όμως είναι πως ο χρόνος μου, πια, είναι ασφυκτικά περιορισμένος. Και, καθώς δεν είμαι συνηθισμένος στο να γράφω τέτοια κείμενα, φοβάμαι ότι για το επόμενο, αν υπάρξει, ίσως χρειαστεί να περιμένουμε.

Μεταξύ μας, πάντως, το όλο εγχείρημα είναι τόσο ερασιτεχνικό, που αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να συνεχισθεί.

Desposini Savio είπε...

Τώρα θες να τ'ακούσεις... τσ τσ τσ

antvol είπε...

@ Desposini Savio

Πες μου, είμαι όλος αυτιά ...

tk είπε...

Ξεκίνησα να σας διαβάζω. Ωραία τα κείμενα της πενταλογίας Husbands & Wives και τα 2 προηγούμενα. Σιγά σιγά θα τα διαβάσω όλα. Το αφήσατε πολύ καιρό. Ξεκινήστε πάλι.