Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Solaris


Απ' όσο μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό του, δεν είχε πολλούς φίλους. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά να, έτσι, δεν τύχαινε, και πώς να τύχει αφού δεν το επεδίωκε, άλλωστε δεν είχε και πολλά πράγματα να μοιραστεί μαζί τους. Έφτιαχνε όμως φανταστικούς κόσμους, φανταστικούς ήρωες, φανταστικούς φίλους κι εχθρούς. Που ήταν δικοί του, πιο πραγματικοί απ' τους πραγματικούς. Και που ανήκαν στον δικό του κόσμο, στον μόνο κόσμο στον οποίο ένιωθε όμορφα, αφού τον κυβερνούσε, και μάλιστα με δικαίωμα ζωής και θανάτου όποιου πλάσματος ο ίδιος αποφάσιζε ότι θα τον κατοικούσε.

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσε, πήγε πανεπιστήμιο, στρατό, βρήκε δουλειά, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, χώρισε. Δεν έπαψε όμως, ούτε στιγμή, να ζει και στη φαντασία του, να φτιάχνει νέους κόσμους, να βρίσκει σ' αυτούς καταφύγιο, να μπαινοβγαίνει σ' άλλους εαυτούς, να είναι διαδοχικά ή ταυτόχρονα πολλοί μαζί, ν' αλλάζει την ύπαρξή του, το περιβάλλον του, τον κόσμο του και τους έρωτές του διαρκώς, ανάλογα με την εποχή, τη διάθεση, την ψυχική του κατάσταση, τις χαρές ή τις λύπες του.

Όταν οι προσωπικοί υπολογιστές άρχισαν να βγαίνουν στο εμπόριο, αγόρασε έναν. Του άρεσε, τον αγάπησε, αγαπήθηκαν, ένιωθε όμορφα μαζί του, απολάμβανε τόσο να γράφει και τα κείμενα να μη χάνονται, παρά να κρύβονται, ασφαλισμένα, περιμένοντας μόνο μιαν εντολή του για να ξαναζωντανέψουν.

Όταν η σύνδεση με το διαδίκτυο έγινε δυνατή, έσπευσε ν' αγοράσει μία. Θυμάται με τι χαρά έστειλε το πρώτο του mail, με τι ηδονή άκουγε το γουργουρητό του modem, με τι λαχτάρα περίμενε την απάντηση, με τι ηδονή ανακάλυπτε τον παγκόσμιο ιστό.

Όταν κάποιος του μίλησε για το Icq, άνοιξε λογαριασμό, άρχισε να επικοινωνεί σε πραγματικό χρόνο, να μιλάει με τις ώρες, να σμιλεύει την προσωπικότητά του σε χίλιες όψεις, ν' αλλάζει περσόνες. Αποτρελάθηκε, έχασε τον ύπνο του, απέκτησε ψηφιακούς εαυτούς, αποκάλυψε σε άγνωστα πρόσωπα, σ' ανατολή και δύση, πράγματα που ποτέ δεν είχε φανταστεί πως θα μπορούσαν μια μέρα να ειπωθούν, έγινε γνώστης των πιο μύχιων σκέψεων άλλων ανθρώπων, είπε κι άκουσε ανείπωτα μυστικά, ένιωθε, όπως κι οι συνομιλητές του, τόσο ασφαλής πίσω από το άπαρτο τείχος της ανωνυμίας.

Όταν εκείνη τον ερωτεύθηκε και ζήτησε να τον γνωρίσει, δίστασε. Δεν μπορούσε να φανταστεί πώς θα μπορούσε να συμβιβάσει την πραγματική πραγματικότητα με την ψηφιακή, πώς θα έφτανε ν' αντικρύσει ένα πρόσωπο με το οποίο όμως είχε μιλήσει, de profundis, άπειρες ώρες, είχε κάνει τόσες φορές έρωτα, είχε νιώσει τόσο κοντά του, γνώριζε τα μυστικά του, τις ερωτικές του φαντασιώσεις, είχε πραγματικά ποθήσει. Φοβήθηκε τη συνάντηση των δύο αυτών κόσμων, την απογοήτευση που σίγουρα θα ερχόταν, το φως που θα διέλυε τη μαγεία. Αρνήθηκε. Της το εξήγησε, δεν κατάλαβε. Ήταν το τέλος. Προτίμησε να στενοχωρήσει κάποια που γνώριζε τέλεια και καθόλου, ο δικός του, φαντασιακός κόσμος, έπρεπε πάση θυσία να διασωθεί, κι ας πονούσε για την απόφασή του αυτή, κι ας πονούσαν κι άλλοι.

Όταν, όμως, σε λίγο καιρό, το φαινόμενο επαναλήφθηκε, λύγισε. Είχαν εφευρεθεί και τα κινητά, πέρασε στα sms, δεν φαντάστηκε πόσο ύπουλη η νέα αυτή μορφή επικοινωνίας μπορεί να γίνει, ούτε που κατάλαβε πότε είπε ναι. Συναντήθηκαν, ήπιαν ένα καφέ, σε λίγο βρίσκονταν σπίτι του, έκαναν έρωτα. Κράτησε κάποιες μέρες, ήταν όμορφα, σεξουαλικά, αληθινά, με πάθος, ερωτισμό και ένταση, ονειρική κατάσταση, με σάρκα όμως και οστά.

Δεν το άντεξε. Έκανε πίσω όταν είδε ξεκάθαρα πως μια ύπαρξη που, όμως, γεννήθηκε στην οθόνη και στο πληκτρολόγιο, κι εκεί κανονικά ανήκε, διεκδικούσε πια - κι είχε αρχίσει να καταλαμβάνει - σοβαρό χώρο στη ζωή του, την πραγματική. Χώρισαν, χάθηκαν, άλλες συζητήσεις άρχισαν, σίγουρες, ζεστές, ελεγχόμενες, χωρίς όρια, αληθινά εικονικές και γι αυτό υπαρκτές.

Όταν το δίκτυο άρχισε να γεμίζει blogs, ξεκίνησε να τα γνωρίσει. Μια μέρα, χωρίς να το σκεφτεί, δημιούργησε και το δικό του, έτσι, για δοκιμή. Το άφησε άδειο για μήνες, σχεδόν το 'χε ξεχάσει. Μέχρις ότου κάτι συνέβη στη ζωή του, τον άγγιξε, έπρεπε να το μοιραστεί, δεν γινόταν να μείνει μυστικό, τον βάραινε η ανάγκη να το μάθουν όλοι και να μη το ξέρει κανένας. Έγραψε το κείμενο, δεν το πολυσκέφτηκε, πήγε για ύπνο ξαλαφρωμένος, το γεγονός είχε ήδη αρχίσει να τον πονάει λιγότερο.

Την άλλη μέρα είδε ένα comment, ένιωσε μεγάλη χαρά, κι ας ήταν μόνο κάποιες λεξούλες από κάποιον που δεν γνώριζε, η ψυχή του ζεστάθηκε.

Από τότε, ακολούθησαν κι άλλα κείμενα. Αληθινά, ψεύτικα, δεν έχει σημασία, άλλωστε, το είπαμε ήδη, δεν πολυκαταλάβαινε τη διαφορά. Μέχρις ότου, μια μέρα πήρε τη μεγάλη απόφαση: Τέλος στην εικονική ζωή, πόσος χρόνος άλλωστε απομένει, δεν χρειάζονται πια άλλα όνειρα, έπρεπε, επιτέλους, να κάνει το μεγάλο βήμα, να ενταχθεί ολοκληρωτικά στην πραγματικά πραγματική ζωή, να δει, επιτέλους, πώς είναι ν' ανήκεις μόνον εκεί.

Ναι, αυτό θα έκανε, το αποφάσισε. Τώρα, δεν του έμενε παρά να το εφαρμόσει. Θα το πετύχαινε άραγε; Μα ναι, ήταν σίγουρος. Όπως, άλλωστε, είχε συμβεί και στο παρελθόν. Θυμόταν, πόσες φορές είχε πάρει την ίδια απόφαση, και με πόση επιτυχία την είχε εφαρμόσει. Επιτυχία που κρατούσε βέβαια μέχρι την επόμενη φορά, μιας που πάντα κάτι συνέβαινε κι η ιστορία ξανάρχιζε. Τώρα όμως, τα πράγματα ηταν διαφορετικά ... (Ήταν;)

13 σχόλια:

Filomila είπε...

Το σχόλιο σου των 09: 36:05 μμ στου nd ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ! Εύστοχο και περιεκτικό.

Τα σέβη μου! :)

ladybug είπε...

Θα είναι πολύ κρίμα να μην ξαναγράψεις εδώ...

3 parties a day είπε...

Καλή τύχη, εκεί έξω...

christos είπε...

Δεν ξέρω παργματικά πως το σκέφτεσαι και γιατί πήρες αυτήν την αποφαση. Αν είναι όλα εσωτερικά δικά σου οπως λες, δεν έχω πολλά να πω.

Παρόλα αυτά, θέλω να σου πώ ότι μου αρέσαν εξαιρετικά τα κείμενά σου και με παρακίνησαν να γραψω κι εγώ δυο κουβέντες (απόδειξη το γεγονός ότι πρώτη φορά γράφω comment ή γενικώς γράφω ο,τιδηποτε - παρότι βρίσκομαι συνεχώς μπλεγμένος στον ιστό - υπήρξα μέχρι αυτή τη στιγμή παντού λαθραναγνώστης).

Αν αυτό σου λέει κάτι και αν οι εσωτερικές πιέσεις δεν είναι ανυπέρβλητες θα ήθελα (εγωιστικά μιλώντας) να συνεχίσεις αυτό το blog. Άλλωστε, όπως το βλέπω εγώ ο έξω κόσμος και ο "μέσα" δεν είναι και τόσο ασύμβατοι ώστε κάποιος να μην μπορεί συνυπάρχει και στους δύο.

Να είσαι καλά

MF είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Filomila είπε...

Μόλις διάβασα το post..
Με ένα μεγάλο χαμόγελο και ευχές ζεστές στέλνω νοερά στον συγγραφέα σου antvol τον πιο γλυκό, ήπιο, ούριο άνεμο για σύντροφο στο νέο του ταξίδι!

Θα δεις, ο "πραγματικά πραγματικός" κόσμος είναι όμορφος, κι ας μας πληγώνει συχνά. Αυτή είναι η ομορφιά του..το ότι τον ζούμε.
Carpe diem..

MF είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
3 parties a day είπε...

Antvol, άλλαξες το τέλος, ή μου φαίνεται; ;-)

antvol είπε...

3 parties a day said...
Antvol, άλλαξες το τέλος, ή μου φαίνεται; ;-)
----

Ναι, το άλλαξα, όπως άλλαξα και διάφορα άλλα (δευτερεύοντα) σε άλλα μου posts. Λογικό, αφού τα κείμενά μου τα θεωρώ ζωντανά, και, γι αυτό, εξελισσόμενα. Κι αφού, πέρα απ' αυτό, αν μπορούσα, κάθε μέρα θα άλλαζα και πολύ περισσότερα πράγματα, τουλάχιστον από αυτά που με αφορούν.

Μήπως όμως δεν πρέπει; Περιμένω τη γνώμη σου.

antvol είπε...

3 parties a day said...
Antvol, άλλαξες το τέλος, ή μου φαίνεται; ;-)
-----

(suite)

Πάντως, θαυμάζω την παρατηρητικότητά σου. Και τη μνήμη σου.

Eleni63 είπε...

Ελειπα μέρες για δουλειά. Μάλλον έχασα΄κάτι.

antvol είπε...

Eleni63 said...
Ελειπα μέρες για δουλειά. Μάλλον έχασα΄κάτι.

5:27 μμ
----

Καλωσήρθες, ελπίζω η δουλειά να πήγε καλά.

Δεν έχασες τίποτε, το θέμα είναι ότι, όπως είπα και σε προηγούμενο σχόλιο, θεωρώ τα κείμενα που δημοσιεύονται εδώ ζωντανά, και, γι αυτό, εξελισσόμενα (έστω και ελάχιστα). Το προηγούμενο τέλος ήταν κάπως απόλυτο, τώρα έγινε λίγο πιο σχετικό. Το ίδιο συνέβη και σε άλλα μου κείμενα, δυο από τα οποία μας αποχαιρέτησαν ...

3 parties a day είπε...

Ναι, Antvol, έχω καλή μνήμη. Τόσο καλή, που μερικές φορές καταντά βασανιστική...

Οι συνεχείς αλλαγές ίσως και να βλάπτουν τα κείμενα, γιατί αποκτά κανείς περίεργη σχέση μαζί τους.
Τις αλλαγές που έχεις κάνει εσύ στα ποστ σου, από την άλλη, τις βλέπω περισσότερο ως διεύρυνση των ορίων.
Άρα, γιατί όχι;