Farewell Otto (δεύτερη Βαυαροκρατία δεν υποφέρεται)

Το μικρό αυτό σχόλιο αποτέλεσε, στη βασική του μορφή, comment στο post του Old Boy "Άστε τον να κάνει λάθος".

Σε λίγες ώρες η εθνική μας ομάδα αγωνίζεται με τη Νορβηγία, κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό - φοβάμαι όμως ότι ακόμη κι αν είναι - τα όργανα θα δυναμώσουν. Παρά το ότι το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί προτεραιότητα του δικτυακού αυτού τόπου, το θέμα, για μένα, έχει γενικότερη σημασία - γι αυτό και το δημοσιεύω.
------

Θυμάμαι, όταν ο Ότο Ρεχάγκελ είχε πρωτοέρθει στη χώρα για ν' αναλάβει την - παντελώς ανυπόληπτη - εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, τα επικριτικά και ειρωνικά σχόλια περίσσευαν στις σχετικές στήλες του πολιτικού και αθλητικού τύπου. Που πύκνωσαν μετά τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα. Ήταν απλό, η ΕΠΟ είχε κάνει πάλι το θαύμα της, κι ένας (ψιλοάσχετος) συνταξιούχος γερμανός προπονητής ήρθε στη χώρα μας για ν' απολαύσει τον ήλιο και το καλό φαΐ με έξοδα του Δημοσίου.

Στη συνέχεια άρχισαν τα καλά αποτελέσματα, η κριτική μειώθηκε, οι τόνοι έπεσαν κι η εθνική ομάδα άρχισε να προκαλεί πάλι το ενδιαφέρον. Με επιστέγασμα το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004, στην Πορτογαλία, όπου σημειώθηκε η μεγαλύτερη έκπληξη όχι μόνο στη σύγχρονη ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, αλλά και όλων των αιώνων, από την εποχή ίσως των πρώτων ολυμπιακών αγώνων στην αρχαιότητα, η κατάκτησή του δηλαδή από τη χώρα μας, και μάλιστα με δύο νίκες σε βάρος της εθνικής τής διοργανώτριας χώρας ...

Τελειώνει το EURO και, μέσα στον θρίαμβο και τη διεθνή αναγνώριση, ο Ρεχάγκελ απορρίπτει δελεαστικές προτάσεις από παντού και (ουδείς τέλειος) κάνει το τεράστιο λάθος να παραμείνει σε μια χώρα που όμως, από την επόμενη κι όλας μέρα, έχει αρχίσει να δείχνει ότι όχι μόνο δεν μπορεί να διαχειρισθεί την απίστευτη αυτή επιτυχία αλλά προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να την ξεφορτωθεί.

Τι θάπρεπε να γίνει; Το αυτονόητο: Να τοποθετηθούν (επιτέλους) σοβαροί άνθρωποι επικεφαλής του ποδοσφαίρου, να εξυγιανθούν οι δομές, να σταματήσει η άθλια διασύνδεση συλλόγων και πολιτικών, να κλείσει η στρόφιγγα της οικονομικής στήριξης (με δημόσιο χρήμα) των αποτυχημένων (βλ. πχ τον νόμο 2947/2001 που, σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, επέτρεψε στις χρεωκοπημένες ομάδες να μπουν στην ειδική εκκαθάριση του άρθρου 46 Α, να ξεφορτωθούν τα χρέη τους σε βάρος των δανειστών τους - κυρίως του ελληνικού δημοσίου - και να βγουν οικονομικά "υγιείς", στα χέρια όμως των ίδιων πάντα ανθρώπων), να μπει τάξη στην αλητεία των γηπέδων, να εξαργυρωθεί το δώρο που μας έπεσε απ' τον ουρανό, ν' απομακρυνθούν οι τραγικοί παράγοντες του κοινού ποινικού δικαίου, να γίνει, επιτέλους, ένα νέο ξεκίνημα.

Αντ' αυτών, έχουμε, δυο χρόνια μετά, ένα ανεκδιήγητο πρωτάθλημα, με ομάδες που συγκροτούνται εκ των ενόντων με ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει στον πλανήτη, αρκεί να μπορεί να φορέσει αθλητικά παπούτσια και να κλωτσήσει, και, όπως πάντα πρωταθλητές στη γελοιότητα, ονομάζουμε μεγαλοπρεπώς το υποβαθμισμένο αυτό προϊόν "Super League"! Άντε, και το επόμενο πρωτάθλημα να το βαφτίσουμε "Dodekatheon", μπας και φοβηθούν οι ξένοι (κι ας παίζουν 16 ομάδες, άλλωστε κι οι αρχαίοι Θεοί δεν ήταν μόνο 12).

Και, βέβαια, μέσα στην καφρίλα αυτή, κι ενώ οι ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη ξαναγυρνούν, με βήμα γοργό, τη χώρα στη δεκατία του 60, μαζεύοντας γκολ με το σωρό, το πρόβλημα είναι ο Καψής, ο Ζαγοράκης, ο Σαμαράς, ο Στολτίδης, ο Ζήκος, οι προφανώς εσφαλμένες επιλογές και εμμονές του προπονητή και δέκα εκατομμύρια άνθρωποι κάθε μέρα να προτείνουν τη σωστή σύνθεση της Εθνικής και να τα χώνουν στον Ρεχάγκελ , ζητώντας την απομάκρυνσή του, για να δει επιτέλους φως η εθνική ομάδα, να στελεχωθεί με άξιους παίκτες από την αστείρευτη δεξαμενή των ελληνικών συλλόγων και να ξαναβρεί την (προαιώνια) θέση που της αξίζει στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα.

Πρόταση: Ο (κυρίαρχος) λαός έχει δίκαιο. Όπως πάντα. Ο άνθρωπος αυτός τόσα ξέρει τόσα κάνει, άλλωστε you can't teach an old dog new tricks. Γι αυτό πρέπει, επιτέλους, να παυθεί. Αν γίνεται, ευγενικά, συναινετικά. Αλλιώς, ε, τι να γίνει, λίγη βία δεν βλάπτει, άλλωστε, το ξέρουμε χρόνια τώρα, η βία είναι η μαμή της ιστορίας.

Να φύγει λοιπόν ο άσχετος, μοναδικό εμπόδιο στην κατάκτηση και του επόμενου ευρωπαϊκού τίτλου, κι ας πάει πίσω στην πατρίδα του, σε κάνα κυκλαδονήσι, στο Άγιο Όρος, στο Πουκέ, σε ΚΑΠΗ, στο φεγγάρι, ή όπου αλλού θελήσει. Κι η εθνική ομάδα να ακολουθήσει - χέρι χέρι με τους συλλόγους - το πεπρωμένο της.

Αλλά, ας μην ανησυχούμε. Μετά από πολλά χρόνια, όταν η εθνική μας ομάδα θα συναγωνίζεται τις εθνικές Κοσόβου, Λιχτενστάϊν, Βατικανού, Ανδόρας Άνω Σιλεσίας και Μάλτας, κι όταν η αλήθεια θα 'χει ξεχασθεί, ε, τότε, θάρθει η ώρα της δικαίωσης: Ο Ρεχάγκελ θα βγει από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας, θ' αποκατασταθεί, θα δοξασθεί, θα γίνει άγαλμα, δρόμος, πλατεία, αεροδρόμιο, γραμματόσημο, εθνική γιορτή, αργία για το Δημόσιο. Θα μπει στα σχολικά βιβλία, στα χαρτονομίσματα, στη σημαία, στα τέμπλα των εκκλησιών, θ' ανακηρυχθεί άγιος. Και το ευρωπαϊκό κύπελλο θα τοποθετηθεί σε μεγαλοπρεπές βάθρο, στην πλατεία Συντάγματος, όπου κάθε χρόνο θα τελείται πανηγυρική τελετή, παρέλαση, δοξολογία, ολονυκτία. Κι οι απόγονοί μας, μη μπορώντας να εξηγήσυν πώς τέτοιο ιερό αντικείμενο έτυχε και βρέθηκε στη χώρα μας, θα πιστέψουν ότι είναι θεόσταλτο και θ' αρχίσουν να το λατρεύουν όπως οι μουσουλμάνοι την ιερή πέτρα Kaaba στη Μέκκα. Θα γίνονται θαύματα, κουτσοί θα τρέχουν και τυφλοί θα βλέπουν, παιδιά θα βαφτίζονται με τ' όνομα Otto, θα οργανώνονται εκδρομές από την άκρη του κόσμου, πλήθη προσκυνητών θα συρρέουν, θ' ανθίσει ο θρησκευτικός τουρισμός, θ' ανασάνει κι η οικονομία. Η μέτρηση των χρόνων θα γίνεται, πλέον, όχι με αφετηρία τη γέννηση του Χριστού αλλά την κατάκτηση του EURO. Και, το υπέροχο αυτό - και μέχρι σήμερα ακατανόητο - νεοελληνικό επίτευγμα, μαζί κι η συνεισφορά του Ρεχάγκελ , θ' αποκτήσουν, επιτέλους νόημα.