Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006

Αγάπη για πάντα (δηλ. για κάμποσο)


"Σ' αγαπώ, σε λατρεύω, μόνο εσένα θέλω, ούτε να φανταστώ δεν μπορώ πως μια μέρα θα υπάρχω μακριά σου, κρυώνω, πάρε με αγκαλιά, ζέστανέ με, φίλα με, αχ μωρό μου, νάξερες πώς νιώθω κλπ". Αυτά μέχρι πριν από λίγους μήνες.

"Τάχω φτιάξει με τον Χ, πολύ καλό παιδί, βέβαια δεν είναι σαν κι εσένα, απλά θέλω κάποιον δίπλα μου, πόσο πολύ με πλήγωσες που μ' έδιωξες, νάξερες τι κακό μου έκανες, δεν μπορείς να φανταστείς τι πέρασα τόσο καιρό, πάντως είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου, και πόσο ζηλεύει, έλα, δώσε μου το χέρι σου να το χαϊδέψω, θέλω να δω αν είναι όπως το ήξερα, α, αυτός είναι (στο κινητό), μισό λεπτό κλπ". Αυτά σήμερα.

Τι μεσολάβησε; Ά, όχι και τίποτε πολύ σημαντικό, απλά, μια απόρριψη, ένα κλείσιμο της πόρτας, ένα οριστικό αντίο.

Τώρα, δεν νομίζω να πιστεύεις πως οι (τέως) έρωτές μας πρέπει να είναι σε αέναη τροχιά γύρω μας, ελεύθεροι, μόνοι και διαθέσιμοι (προπαντός αυτό), μπας και κάποτε τους χρειαστούμε και τους ανακαλέσουμε σε δράση ... Γιατί, αν σκέφτεσαι έτσι, δεν ονειρεύεσαι έρωτες, φυλακές φαντάζεσαι, κι εσύ να κρατάς το κλειδί ...

Μα, αν είναι δυνατόν, μακριά από μας αυτά τα πράγματα, τι άθλιες σκέψεις Θεέ μου, εμείς το μόνο που θέλουμε είναι το καλό των τέως μας, σχεδόν προσευχόμαστε να βρουν την ευτυχία που δεν μπορέσαμε να τους χαρίσουμε κοντά σε κάποιον άλλον. Εξάλλου, πάει πια, πέρασε το πάθος, πάει κι η αγάπη, εντάξει, δεν λέω, κάποιες μνήμες επιμένουν, αλλά κι αυτές ξεθωριάζουν, πού θα πάνε, θα χαθούν, η γη είναι στρογγυλή, άλλη ύπαρξη θα φανεί στον ορίζοντα, θα σκιάσει το τοπίο, θα κλείσει την όραση ...

Τότε προς τι η στενοχώρια; Γιατί τόσος εγωισμός; Πού οφείλεται η μαυρίλα που κάλυψε τα σωθικά; Ποιος ξαναζωντάνεψε το πεθαμένο (χαχα) παρελθόν; Πώς άνοιξε η βαριά πόρτα της λήθης; Τι πειράζει που το (τέως) αντικείμενο του πόθου χαρίζει τα κάλλη του αλλού; Γιατί να μην ακούσει κι άλλος τη φωνή της, που, την κρίσιμη στιγμή, τόσο σε τρέλαινε; Πόσο ακόμη θα ζήσουμε; Τι σημασία θα 'χουν όλ' αυτά σε λίγα χρόνια;

Άστο, μη το σκέφτεσαι άλλο, θα περάσει, φταίει κι η αποψινή βροχή, βάλε ένα ποτήρι κρασί και πιες το στην υγειά της, ίσως, σε τελική ανάλυση, δεν άξιζε την τόση αγάπη, κρίμα, μιλούσε τόσο σίγουρα, απόλυτα και απλά, που, προς στιγμήν, είχε γίνει πιστευτή ... Κι εξάλλου, χίλιους άντρες να γνωρίσει, άλλον σαν κι εσένα δεν θα βρει (αχ καημένε).

1 σχόλιο:

Eleni63 είπε...

αυτό το για πάντα θα μας φάει... που λίγο μετά γίνεται για λίγο. Λίγο λίγο χτίζεται η ζωή μας και πού ξέρεις? μπορεί κάποιος να είναι ο/η τελευταίος..