Underground beauty

Μετρό, γραμμή Δουκίσσης Πλακεντίας - Μοναστηράκι, πρωί. Το βαγόνι γεμάτο, συνηθισμένη, καθημερινή κατασταση, μέχρις ότου μπαίνει εκείνη. Ψηλή, καλοντυμένη, όμορφη. Πολύ όμορφη, εκνευριστικά όμορφη, αφόρητα όμορφη. Κρατάει μια μικρή τσάντα κι ένα μεγάλο filofax. Τα βλέμματα στρέφονται προς το μέρος της, οι ομιλίες αλλάζουν τόνο, η ατμόσφαιρα φορτίζεται, η ένταση ανεβαίνει, σκέψεις, επιθυμίες, φαντασιώσεις, λαχτάρες στριμώχνονται δίπλα μας, ταξιδεύουν μαζί μας. Αρσενικές και θηλυκές. Εκείνη κοιτάει μπροστά, η ματιά της δεν εστιάζει πουθενά, δεν βλέπει κανέναν, είναι αδιάφορη, σκέφτεται τα δικά της, δεν υπάρχουν άλλοι, κυρίως δεν υπάρχουν άλλες, αλοίμονο δα που θα καταδεχτεί να συγκριθεί, πού, στο μετρό, αν είναι δυνατόν (κι ας είμαστε στο Μέγαρο Μουσικής) ... Ευτυχώς, σε δυο στάσεις κατεβαίνει, απομακρύνεται, χάνεται. Το τραίνο ξεκινάει, τα μάγια λύνονται, ο κόσμος ξαναγίνεται φυσιολογικός, οι ομιλίες δυναμώνουν. Πάλι καλά, γιατί η πολλή ομορφιά δεν αντέχεται για ώρα, κι αν είναι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, δεν αντέχεται ούτε για λίγο. Για το τελευταίο όμως ας μην ανησυχούμε, με 80 μόνο λεπτά η ησυχία μας από τέτοιες ενοχλήσεις είναι (τι κρίμα) σε μεγάλο βαθμό εξασφαλισμένη ...